Rozdział 43 – Ziemia vs. Metal

Minęły dwa dni odkąd opuściła Magnolie, jednak w tym czasie zdołała przemierzyć niemożliwą do przebycia w tym odcinku czasu drogę. Towarzyszące jej duchy miały świadomość w jakiej znajdują się sytuacji i te chwile, które z nimi teraz spędzała mogły być ich ostatnimi. Jeżeli straci możliwość przyzywania duchów to już nigdy nie będzie mogła ich ujrzeć. Na razie nie dopuszczała do siebie tej myśli, jednak miała świadomość, że to wcześniej czy później nastąpi.

Wracając do tematu podróży to wyglądało, że zbliżała się do Hargeonu, portowego miasta na południu Fiore. Zamierzała tam się zatrzymać i chwilę odpocząć, gdyż nie zamierzała non stop z wystawionym językiem pędzić przed siebie. Chciała też mieć w pewnym sensie przyjemność z podróży. W końcu kiedy mieszkała jeszcze w Chandler planowała wielką podróż przez całe Fiore i jeszcze dalej. To było jej marzenie i chciała je po części spełnić.

Znów towarzyszący jej Loki zaprosił blondynkę do jednej z knajpek i postawił obiad. Z uśmiechem na twarzy przyglądał się jak Lucy z chęcią zjada naleśniki przygotowane przez tutejszych kucharzy, choć nie byli zbyt zadowoleni z zamówienia. Osobiście by woleli, aby ich klienci zamawiali świeże rybki, jednak jak mawiało ich hasło „Nasz klient, nasz pan”. Nie kwestionowali zamówień swych klientów.

– Jak Ci smakuje, Lucy? – zapytał rudowłosy, a dziewczyna odparła z pełną buzią, że jest wyśmienite. – Możesz mi powiedzieć czego dokładnie szukasz? – zmienił temat, a na jego twarzy od razu pojawiło się zaniepokojenie. Nie chciał rozstawać się z blondynką i starał się razem z nią znaleźć rozwiązanie ich problemu.

– Szukam kogoś, a głównie jakiegoś smoczego zabójcy, który będzie mnie trenować. Nie chciałam, jednak prosić o to ludzi z gildii czy też z Sabertooth. Musi to być nieznana osoba, która nikomu nic nie wygada – wytłumaczyła przyjacielowi tuż po zakończeniu posiłku.

Niespodziewanie Leo uśmiechnął się tajemniczo, co zdziwiło Lucy, więc od razu jej wyjaśnił:

– Dobrze, że się udaliśmy do Hargeonu – oznajmił. – Wstyd się do tego przyznać, jednak tak się składa, że mieszkała tu moja była dziewczyna i mam nadzieje, że nadal mieszka.

– Powiedz co twoja była ma z tym wszystkim wspólnego? – jęknęła ze zrezygnowaniem.

– Dużo! Otóż ona jest smoczym zabójcą i myślę, że… – na same słowo „smoczy zabójca” dziewczyna zareagowała natychmiast:

– Może mi pomóc?! – zapytała z przejęciem.

– Właśnie to chciałem powiedzieć. Jeśli się z nią dogadamy to nie powinna odmówić.

– To w takim razie w drogę! – zawołała entuzjastycznie Lucy i ciągnąc Lokiego za rękaw wyszli pospiesznie z knajpy, zostawiając oczywiście zapłatę za jedzenie.

☆☆☆

Trójka magów po rozmowie z przyjaciółmi z Sabertooth postanowiła od razu udać się do ziemnego smoczego zabójcy i spróbować się z nim dogadać. Mieli nadzieje, że chłopak okaże się bardzie pomocny niż zakładał przy tym Sting. Gajeel był już gotowy, żeby zmierzyć się z Ryu, jednak Levy zalecała, aby na początek spróbować spokojnie porozmawiać. Obawiała się tylko, że to nie wypali.

– Błagam Gajeel, jak już tam dojdziemy postaraj się być miły i mniej wyrywny, dobrze? – spojrzała na niego błagalnym wzrokiem, jednak ten poczuł się urażony jej słowami.

– Nie wiem czego się obawiasz. Przecież ja to nie Natsu – odparł.

– Macie podobne charaktery, więc Cię po prostu proszę. Nie rób nic pochopnie. Ja będę rozmawiać.

– Więcej zaufania – powiedzieli oboje z Lily, lecz Levy zignorowała te słowa.

W głowie dokładnie ułożyła sobie formułkę, wypowiedź i komentarze, które sprawią, że Ryu zechce z nimi współpracować. Wołała zaufać Stingowi i być przygotowaną na najgorsze niż mieć niemiłą niespodziankę i zostać odesłaną z kwitkiem.

       Na miejsce udało im się dotrzeć dopiero następnego dnia w południe. Noc spędzili w lesie pod namiotem, więc nie było tragicznie. Okazało się, że Ryu mieszka w małej chatce niedaleko niewielkiego miasteczka, z którego jak twierdził Sting, pochodził. Kulturalnie zapukali mając nadzieje, że zastaną smoczego zabójcę na miejscu. Nie chcieliby kolejnych dwóch nocy zmarnować, zwłaszcza, że potrzebują jeszcze jednego dnia na powrót do gildii.

Po chwili, drzwi otworzył im nieznany chłopak prawdopodobnie będący w ich wieku. Czarne włosy i czerwona koszula to były jego znaki rozpoznawcze i tu się to sprawdziło. Mieli pewność, że przed nimi stoi ziemny smoczy zabójca.

 Levy otrząsnęła się z namysłu i przywitała się:

– Witaj, nazywam się Levy Mcgarden, a to Gajeel Redfox i Panterlily. Jesteśmy magami z Fairy tail. Czy mam przyjemność rozmawiać z Ryu Takeshim? – zapytała się dla pewności.

Chłopak zmierzył ją wzrokiem, a potem niechętnie skinął głową i zaprosił nieznajomych do środka. Mimo, że nie wyglądał zbyt miło to podstawy savoir vivre znał. Gestem wskazał na kanapę znajdującą się pod ścianą niewielkiego pokoiku będącego salonem, a także sypialnią Takeshiego. Osobnymi pokojami była także niewielka kuchnia oraz łazienka, no bo samotnemu chłopakowi po co większe mieszkanie?

– Słucham, o co chodzi i skąd mnie znacie?

– O tobie usłyszeliśmy od Stinga Eucliffa, mistrza gildii Sabertooth. Naszym głównym zadaniem jest odszukać gwiezdnego smoczego zabójcy, a następnie zebranie pozostały dragon slayerów razem. Grupa ta została powołana do przystąpienia do walki z Zerefem, Acnologią i E.N.D.’em – wytłumaczyła niebieskowłosa, robiąc chwilę przerwy, a potem ciągnęła dalej. – Chcemy się dowiedzieć czy wiesz coś na temat poszukiwanej gwiezdnej smoczej zabójczyni oraz co sądzisz o planie rady magicznej? – zapytała i liczyła na jakąś odpowiedź ze strony, jednak ten zbił całą trójkę z tropu.

– Rada magiczna?! – zaśmiał się niespodziewanie. – To jakaś kpina! Nie chcę mieć z tymi ludźmi nic wspólnego! Tylko potrafią oszukiwać i wyręczać się innymi ludźmi. Wszyscy tam są potężni, więc czemu sami nie pójdą na wojnę tylko nas tam wysyłają?! – zdenerwował się klnąc przy okazji. Levy przestraszyła się takiego zachowania. Nie spodziewała się spotkać tak wybuchowego człowieka.

Gajeel, który do tej pory milczał „zdjął” zamek z ust i odparł:

– Możesz się trochę uspokoić? My wykonujemy tylko misję. Szukamy tej dziewczyny i innych smoczych zabójców, ale to ona jest naszym celem.

– Nie widzisz, że jestem spokojny! – krzyknął. – Po co szukacie tej dziewczyny?

– Rada twierdzi, że ma ona moc dorównującą Acnologii, a z pomocą reszty smoczych zabójców możemy pokonać E.N.D’a, a nawet, jeżeli to w ogóle możliwe to Zerefa – powiedział Gajeel.

– Dlatego łazicie po całym Fiore i zbieracie tą całą trzodę?

– Tak – odparli beznamiętnie.

Ryu chwilę się w nich wpatrywał w namyśle, a następnie wybuchł niepohamowanym śmiechem. Wróżki nie wiedziały jak się zachować, więc milczały i czekały, aż ten się uspokoi i wyjaśni swoje zachowanie. Po jakiejś chwili to nastało.

– I wy uwierzyliście w te bajeczki? Nie ważne co powie rada to i tak jest kłamstwem. Oni tylko manipulują ludźmi, aby napchać sobie kieszenie i narobić innym problemu –stwierdził.

Wyraźnie było widać jego nienawiść do rady. Pewne było, że zapewne nie będzie chciał walczyć, ale przecież zawsze może pomóc w odnalezieniu innych smoczych zabójców. Trzeba go po prostu przekonać.

– Pomożesz nam? – zapytała z nadzieją Levy.

– Jak już mówiłem… – Ryu zamierzał znowu mówić o tym jak bardzo niesprawiedliwi są radni, jednak Gajeela to w tej chwili nie obchodziło. Denerwowało go, że ten wyraźnie niepokoi niebieskowłosą, a to już był powód, żeby mu dać w twarz.

Czarnowłosy wstał i wyraźnie dał znać, żeby wyszli na dwór. Zdziwiony Ryu zamilkł i posłuchał. Wyszli na polanę znajdującą się przed chatką Takeshiego i tam bez najmniejszego ostrzeżenia Gajeel zaatakował ziemnego smoczego zabójcę.

– Gajeel! Co ty robisz?! – krzyknęła zszokowana Mcgarden i westchnęła. Mogła się tego spodziewać.

Ryu wyraźnie zrozumiał przekaz chłopaka. Ich walka miała zdecydować o wyniku misji wróżek. Był to coś a la zakład. Jeżeli Gajeel wygra to Takeshi pomoże w pokonaniu Zerefa i reszty, natomiast jeśli to Redfox przegra to wtedy dadzą czarnowłosemu święty spokój. Taki ustalili warunek. Metalowiec miał dość słuchania narzekać Ryu i przewidział, że nie dojdą do niczego dzięki tej bezsensownej paplaninie. Tylko walka rozwiąże sprawę.

Niebieskowłosa trzymała na rękach Liliego i z wyraźnym niepokojem patrzyła na obu smoczych zabójców.

– Mogłam to przewidzieć – szepnęła.

– Nie martw się, to tylko zwykły sparing – uspokajał ją kotek. – Przecież wiesz, że mężczyźni w inny sposób się nie dogadają.

– I właśnie to mnie najbardziej martwi – westchnęła.

Na samym początku to Ryu okazał się wykonać swój pierwszy atak. Gajeel z łatwością uniknął ciosu w miarę silnego maga. Sting ostrzegał, że jeżeli Ryu ma pod sobą ziemie to jest niezwyciężony, więc ustalili też, że nie będą się regenerować. Kolejnym atakiem ze strony Takeshiego było kopnięcie i nieznana kula jasnej energii. Jego przeciwnik upadł na ziemi kompletnie nie spodziewając się tak silnego ataku. Gajeel szybko się podniósł i zmieniając swą rękę na piłę łańcuchową ruszył na przeciwnika. Ukształtowanie terenu było korzystne dla Gajeela, gdyż w pobliżu nie było żadnych głazów, które Ryu na pewno mógłby użył w walce. Wąwóz był jednym z tych miejsc, gdzie Takeshi nie miał sobie równych. Mógł walczyć z większą ilością przeciwników, a i tak by wygrał. Mógłby spokojnie pochować ich żywcem pod ogromnymi kamieniami, lecz tu sprawa się miała inaczej. Na równym i przykrytym trawą terenie był trochę słabszy, ale i tak był pewien, że wygra. Ostrze Gajeela przecięło ramię ziemnego zabójcy. Ryu syknął, ale się nie poddał. Otarł twarz z potu i ruszył dalej.

Jakie to upierdliwe – stwierdził w duszy, a jakby tego było mało, arsenał zaklęć miał ograniczony. Nie było w pobliżu żadnych skał, więc nie mógł pokazać swej prawdziwej siły. Zupełnie jakby Gajeel specjalnie się przygotował.

Ryu zakręciło się w głowie. Przed oczami mignął mu Redfox śmiejący się szyderczo. Jednak w tym śmiechu nie było kpiny i upokorzenia, jednak sama radość z walki. Takeshi uśmiechnął się w duchu.

W końcu ktoś podobny do mnie – pomyślał. Dla niego walka to była czysta przyjemność, jednak przeciwnicy, z którymi do tej pory walczył tak nie uważali. Ich celem było tylko jak najszybsze i sprawne pokonanie swego przeciwnika. Tutaj natomiast Gajeel specjalnie przedłużaj walkę. Możliwe, że chciał w ten sposób przekabacić na swą stronę Ryu, jednak ten nie przejmował się tym zbytnio. Już samo zaproponowanie walki przeciągnęło go na ich stronę. Może to skomplikowane myślenie, jednak Takeshi tak czuł, a w tym momencie czuł, że walczy tylko ze sobą. Walczy by nie upaść.

Przygryzł wargę i poczuł po chwili metaliczny smak w ustach. Zaatakował ponownie swoim rykiem, a Gajeel postanowił zrobić to samo. Ich ataki się ze sobą złączyły i spowodowały wybuch. Oboje na chwilę zaprzestali ataków. Popatrzyli na siebie i wybuchli śmiechem.

– Niezła walka – odparł Gajeel i chwycił się za zranione ramię.

– Też tak uważam – odpowiedział Ryu i sam również złapał się za zranioną rękę.

Oboje uznali, że walka zakończy się remisem. Chcieli przecież sparingu a nie walki na śmierć i życie. Pogratulowali sobie nawzajem i tak o to zaczęła się ich współpraca.

– Chłopcy – westchnęła niebieskowłosa, uśmiechając się w duchu.

☆☆☆

Lucy i towarzyszący jej Loki stali przed drzwiami dość dużego, ale pięknego domu z niebieskimi ścianami, który zbyt dobrze przypominał ten dla lalek.

– Z balkonu byłoby widać piękny widok na morze – zauważyła Lucy, a jej przyjaciel kiwnął potwierdzająco głową.

Wziął głęboki oddech i ostrożnie podszedł do drzwi, aby w nie zapukać. Po chwili czekania drzwi otworzyła im piękna niebieskowłosa dziewczyna o czarującym spojrzeniu. Zaskoczona wizytą rudowłosego, miała ochotę od razu zatrzasnąć drzwi, jednak Loki w porę zablokował je nogą.

– Czego chcesz? – warknęła na przywitanie.

– Też się cieszę, że Cię widzę – zaśmiał się nerwowo. – Przychodzę z prośbą do ciebie. Z wielką prośbą – rzekł poważnie. Niebieskowłosa zmierzyła go nieufnie wzrokiem, jednak widząc nieznaną jej osóbkę chowającą się tuż za chłopakiem, westchnęła i wpuściła go do środka razem z jego towarzyszką. Była zbyt uprzejma dla swych znajomych, nawet jeśli chodziło tu o byłego chłopaka.

Wskazała ręką na kanapę i udała się do kuchni, aby zaparzyć herbatę. Lucy rozejrzała się po pomieszczeniu, które było wystrojone w morski błękit, a było urządzone w angielskim stylu.

– Bardzo wytworne – szepnęła Lucy w zadumie. Ona także mieszkała w dużej rezydencji, jednak właścicielka tego domu miała o wiele lepszy gust niż jej ojciec.

Po chwili niebieskowłosa wróciła z tacą herbaty.

– Mów zdrajco! – zwróciła się do Lokiego. Ten odchrząknął i zaczął wyjaśniać.

– Saro na początku chcę, abyś zapomniała o więzi, która nas kiedyś łączyła. Ja uważam, że nie pasowaliśmy do siebie – zaczął spokojnie, lecz ta uderzyła ręką o stół krzycząc:

– Jeżeli tak twierdzisz to możesz od razu stąd wyjść!

– Nie wyjdę dopóki nie pomogę mojej przyjaciółce. Chciałbym najpierw przedstawić Ci moją właścicielkę. To jest Lucy Heartfilia – wskazał na blondynkę, która uśmiechnęła się do niej przyjaźnie.

– Nazywam się Sara Mizuno i co to znaczy, że to jest twoja właścicielka? – zaniepokoiła się. – Czyżby to twoja kolejna dziewczyna?

– Nie, Loki jest tylko moim przyjacielem – odpowiedziała blondynka i dodała, że Leo jest tak naprawdę gwiezdnym duchem. – Przyprowadził mnie do ciebie, bo wierzy, że możesz mi pomóc.

– A więc jesteś magiem gwiezdnej energii? Ciekawa umiejętność. Już Cię polubiłam – uśmiechnęła się Sara, a jej zły humor od razu się gdzieś ulotnił. Zapytała co jest powodem ich wizyty.

Lucy wstała i spojrzała na Sarę poważnym wzrokiem, a następnie się ukłoniła i rzekła:

– Proszę, trenuj mnie! 

☆☆☆

W Magnolii trwał piękny i spokojny dzień, przynajmniej taki był dla większości mieszkańców. Dla Natsu był to kolejny dość nerwowy i niespokojny dzień. Był zadowolony, że się pogodził z Lucy, ale nie mógł bez niej wytrzymać. Tęsknił za nią. Czuł, że z każdym dniem zaczyna świrować, ale on się po prostu o nią martwił. Chciał ją odnaleźć i chociaż z dystansu obserwować, ale obiecał jej, że nic nie zrobi. Walczył sam ze sobą i w pewnym momencie nie wiedział czy wygrał czy przerwał.

– Muszę prosić Wendy o pomoc – powiedział sam do siebie.

– A w czym potrzebujesz pomocy? – zapytał niespodziewanie Happy, o którym Natsu zupełnie zapomniał.

– To ty tu byłeś cały czas? – zaśmiał się nerwowo Natsu, a kotek zrobił minę obrażonego.

– Jesteś okropny. W czym potrzebujesz pomocy? – ponowił pytanie

– Zamierzam odnaleźć Lucy – rzekł pewnie i dodał, że Wendy chcąc nie chcąc mu w tym pomoże. 

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 44 "Ogień vs. Woda"