Rozdział 45 – „Gwiazdka niegotowa na walkę”

   – Jak uroczo! – zapiszczała podekscytowana. W dzieciństwie miała identycznie udekorowany pokój tylko jak ma się rozumieć, wszystko było białe czy niebieskie.

Półki w mieszkaniu Heartfilii były wypełnione głównie książkami, ale pomiędzy nimi można było dostrzec parę zdjęć. Widziała piękną blondwłosą kobietę, która była zaskakująco podobna do Lucy oraz mężczyznę, który stał tuż za nią.

– To są rodzice Lucy – wtrąciła się Erza przyglądając się Sarze z uśmiechem, natomiast ta przeniosła wzrok na pozostałe zdjęcia. Rozpoznała czerwonowłosą, ale pozostałe twarze były jej nieznane.

– Na zdjęciu jestem ja, Lucy, Gray, Juvia i Happy – po kolei pokazywała swych przyjaciół, a na końcu przeszła do kolejnego zdjęcia, na którym była pewna para.

– To ten drań! – krzyknęła Sara chwytając zdjęcie.

– Ten drań nazywa się Natsu – odchrząknęła Scarlet i spoważniała. – Przepraszam za jego zachowanie, ale jeśli chodzi o Lucy to robi się zbyt nerwowy. Musisz zrozumieć, że on się po prostu o nią martwi. Nie dawno odkryliśmy, że Lucy zniknęła pod pretekstem misji, ale to było kłamstwo – westchnęła i nie ukrywała przed Sarą zmartwienia, a ta słysząc to posmutniała, ale mimo tego nie mogła powiedzieć im dlaczego ich przyjaciółka opuściła Magnolię. Danego słowa nie można złamać.

– Lucy chciała się wzmocnić. Tylko tyle – mruknęła smutno, ledwo się powstrzymując od złamania obietnicy.

– Tyle to ja też wiem – powiedział Natsu.

Dziewczyny odwróciły się zaskoczone w kierunku okna, przez które wszedł różowowłosy. Sara miała już się na niego rzucić, lecz w porę opanowała swe emocje i popatrzyła na chłopaka już spokojniejszym wzrokiem.

– Co ty tu robisz? – zapytała łagodnie.

– Chcę się dowiedzieć gdzie jest Lucy – odpowiedział stanowczo. Jego zawziętość można było dostrzec także w oczach. Widać było, że nie ustąpi, lecz Sara nawet gdyby chciała nie potrafiłaby mu pomóc.

– Mówiła Ci już, że nie wiem. Ostatni raz widziałam się z nią kilka dni temu, a potem każda udała się w swą stronę. Mówiła tylko, że powinna niebawem wrócić, ale nie wiem dokładnie kiedy – wyjaśniła spokojnie Sara i jeszcze raz przeniosła wzrok na zdjęcie, które trzymała w dłoni. – Kochasz ją, prawda? – zadała pytanie, które zbiło z tropu zarówno Erzę, jak i Natsu.

Chłopak rumieniąc się kiwnął delikatnie głową, ale nie ważył się nic na ten temat mówić przy Erzie.

– Ale to tajemnica i nie chcę, żeby jutro każdy o tym w gildii paplał – spojrzał z powagę na obie dziewczyny.

– Nic nie powiem – odpowiedziała. – Naprawdę nie mogę Ci pomóc, ale zapewniam Cię, że sobie poradzi. W końcu jestem jej mistrzynią! – odparła dumnie i zaczęła opowiadać, jak doszło do spotkanie między nimi. Oczywiście nic nie wygadała o nowej mocy blondynki i o jej problemie. Wyjaśniła w sumie mało ważne wątki, ale na szczęście ta dwójka połknęła haczyk.

– Uznajmy, że Ci wierzę – westchnął Natsu na koniec opowieści. – Możesz sobie tu zostać ile chcesz, ale nadal nie wiem dlaczego Lucy poleciła Ci tu przybyć.

– Myślisz, że to ma coś wspólnego z misją, na którą wybrali się Gajeel z Levy? – podsunęła Scarlet.

– To oni poszli gdzieś na jakąś misje?!

– Heh, ty to jednak żyjesz we własnym świecie – burknęła Sara i razem z Erzą wybuchły śmiechem.

– Jesteście okropne – nadymał chłopak policzki.

☆☆☆

Gdzieś na południu Fiore zakapturzona postać biegła przed siebie chcąc znaleźć jakiś dach i schronić się przed kroplami deszczu, które nie ubłagalnie spadały z nieba. Taka pogoda utrzymywała się już od dwóch dni i nic nie wskazywało na to, że to ma się zmienić.

 Do celu jej podróży niewiele brakowało, a była to niewielka chatka w dolinie Noel. Naprawdę piękne miejsce otoczone górami, rzekami, jeziorami i lasem, po prostu cud natury. Wśród tej przyrody znajdowała się niewielka chatka, o której wspominała jej kiedyś Sara. Miał tam mieszkać niejaki Suta – kryształowy smoczy zabójca, który miał być dla niej ostatnią nadzieją na ratunek.

Po kolejnych minutach biegu zwolniła, by choć na chwilę złapać oddech i pełna nadziei znów zaczęła biec, gdy między drzewami ujrzała w końcu jakieś schronienie. Gdy znalazła się przy drzwiach, kulturalnie w nie zapukała i cierpliwie czekała, aż ktoś jej otworzy. Na szczęście nie musiała długo czekać. Drzwi otworzył jej białowłosy chłopak, który posłał jej nieufny wzrok, lecz ją wpuścił. Wiedział, że jego chata jest jedyną w okolicy, a ma zbyt czułe serce by odmówić komukolwiek schronienia.

– Dziękuję Ci – szepnęła Lucy, ściągając swój płaszcz i powiesiła go na jednym z wieszaków.

– Kim jesteś? – zapytał chłopak, zapalając przy okazji świeczki. Bez ich światła w chacie nie wiele można by było ujrzeć, lecz teraz mogła zobaczyć w pełni co ją otacza.

Domek był urządzony w góralskim stylu, ale widać było, że należała do kolekcjonera. Wszędzie na półkach stały najróżniejsze rodzaje skał, minerałów czy kryształów, które dawały temu miejscu urokowi.

– Odpowiesz? – wyrwał ją z transu, a ta dopiero teraz przypomniała sobie o jego istnieniu. Spojrzała na niego z zawstydzeniem i wtedy zobaczyła jego twarz. Wąska o jasnej karnacji. Duże niebieskie oczy, które patrzyły na nią srogo, lecz była odnaleźć w nich delikatność i łagodność. Najbardziej z tego wszystkiego wyróżniały go włosy. Białe niczym śnieg.

– Wybacz, zamyśliłam się – odpowiedziała zawstydzona. – Nazywam się Lucy Heartfilia. Ty zapewne nazywasz się Suta Kanekawa, mam rację?

– Tak, ale skąd? – jego twarz w znacznym stopniu złagodniała.

– Sara Mizuno mi o tobie opowiadała – uśmiechnęła się. – Podobno możesz mi pomóc odzyskać moc.

– Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytał z niepokojem w głosie.

Lucy posmutniała i wyciągnęła z kieszeni swój najcenniejszy skarb – klucze gwiezdnych duchów. Spojrzała na niego błagalnym wzrokiem i rzekła:

– Pomóż mi je odzyskać.

☆☆☆

Tuż po walce z Ryu i wygraniem negocjacji, trójka wróżek postanowiła wrócić już do domu i na dzień dwa zrobić sobie przerwę. W końcu ciągła podróż każdego może zmęczyć.  

Ustalili z Ryu, że ten zjawi się za tydzień czy dwa, jak już zbiorą się pozostali smoczy zabójcy i wtedy ramię w ramię staną do walki z Zerefem. Na myśl o walce z czarnym magiem, Levy dostawała dreszczy, jednak nie chciała tego pokazać swoim przyjaciołom. Obawiała się o Gajeela i o resztę smoczych zabójców, którzy będą musieli stanąć do walki na śmierć i życie. To było najgorsze, a ona biedna nie potrafiła im pomóc. Była zbyt słaba.

– Pomyśleć, że jeszcze Ona będzie musiała walczyć – szepnęła do siebie, lecz to nie uszło uwadze Gajeela, który widząc minę przygnębionej niebieskowłosej stwierdził, że nie będzie drążyć tego tematu. Zamiast tego uśmiechnął się zadziornie i podniósł niespodziewanie dziewczynę. – Gajeel co ty robisz?! Puść mnie! – krzyknęła zaskoczona.

– Nakazuje Ci się uśmiechnąć! Nienawidzę tej twojej poważnej i jednocześnie ponurej miny, która i tak do ciebie nie pasuje – rzekł, starając się nie wybuchnąć śmiechem.

Zaskoczona niebieskowłosa nagle się rozjaśniła i uśmiechnęła się specjalnie dla niego, jednak to nie sprawiło, że jej zmartwienia zniknęły. Postanowiła je na jakiś czas odstawić i spędzić miło czas z chłopakiem i Lily’m, który kroczył koło nich zamyślony. Kotka dręczył fakt, że sam również jest zbyt słaby by stać u boku Gajeela podczas walki, dlatego też zapewne jak Levy będzie wspierał go i działał z ukrycia. 

Po jakimś czasie udało im się dostać na obrzeża Magnolii. Zachmurzone niebo wskazywało, że lada chwila zacznie obficie padać, a to był znak dla magów, że należało się pospieszyć. W gildii panowała jak zwykle sielankowa atmosfera, każdy cieszył się z powrotu całych i zdrowych towarzyszy i natychmiast podano im coś ciepłego do jedzenia, jak i do picia.

– Jak poszło? – zapytała się Mira podając im jedzenie.

– Całkiem nieźle – mrugnęła Levy. – Trzech mamy zaliczonych, ale jeszcze trochę ich zostało.

– Wiedzcie, że na nas też możecie liczyć. Pomożemy wam w poszukiwaniach – oznajmiła Mira i wskazała na stolik, przy którym siedzieli Natsu, Erza i nieznana im dziewczyna.

– Kim jest ta piękność? – zapytał niespodziewanie Lily.

– Nazywa się Sara i jest wodnym smoczym zabójcą – wyjaśniła szybko Strauss. – Podobno Lucy ją przysłała, a właśnie… nie wiecie gdzie ona się podziewa? Już dawno jej w gildii nie widziałam – zmartwiła się białowłosa, ale nie doczekując się odpowiedzi wróciła za bar.

Na słowo o zniknięciu Lucy twarz Lecy znów przybrała szary nastrój. Wiedziała, że wcześniej czy później to nastąpi. Nie z powodu kłótni z Natsu, ale z powodu ich misji. Levy była przekonana, że Lucy musi wiedzieć coś na temat gwiezdnej smoczej zabójczyni i zamierzała ją odnaleźć.

Nagle dziewczynie przypomniało się także o czym jeszcze wspomniała Mira. Wstała szybko od stołu i podbiegła do niebieskowłosej dziewczyny.

– Czy jesteś smoczym zabójcą?! – wypaliła, wprawiając siebie i dziewczynę w zakłopotanie. Zarumieniona przeprosiła i przedstawiła się tak jak należy. – Wybacz, jestem Levy Mcgarden.

– Nic nie szkodzi – zaśmiała się dziewczyna. – Nazywam się Sara Mizuno i odpowiadając na twe pytanie to tak, jestem smoczą zabójczynią. Znasz może Lucy Heartfilie?

– Tak, czy coś się stało? Wiesz może gdzie ona jest? – to pytanie zbiło dziewczynę z tropu, ale jednocześnie zaintrygowało.

– Przysłała mnie tu z prośbą bym miała Cię wesprzeć w misji. Podobno zbieracie wszystkich smoczych zabójcą, żeby pokonać Acnologie – niebieskowłosa pokiwała głową. – Niestety jednego będziecie musieli wybić sobie z głowy. Gwiazdka nie jest gotowa na walkę – odparła beznamiętnie Sara, mając nadzieje, że ta zrozumie o kogo jej chodzi. Mówiąc to skłamała, bo wiedziała, że Lucy z wielkim zapałem ruszy w bój za swych przyjaciół. Bardzo płakała gdy straciła swe duchy, a to już mówiło o tym jak dba o swych towarzyszy. Sara nie chciała by się wmieszała w walkę, dlatego przed jej podróżą skontaktowała się z Kanekawą i wyjaśniła jaka jest sytuacja, a ten miał ją przekonać, żeby się na razie nie ujawniała z nową mocą. – Mam nadzieje, że dotrzyma tajemnicy – pomyślała i westchnęła.

Niebieskowłosa nie była w stu procentach pewna o kim mówiła Sara, ale wiedziała, że mowa jest o gwiezdnej smoczej zabójczyni, ale zastanawiało ją to co dokładnie miała na myśli dziewczyna mówiąc, że nie jest gotowa. Psychicznie nie była w stanie walczyć czy miała problem ze zdrowiem lub z mocą? No cóż, najpierw zbierze z Gajeelem wszystkich smoczych zabójców, a na koniec zostawią sobie gwiazdkę.

– Co masz na myśli? Wiesz gdzie ona jest? – wtrącił się niespodziewanie Redfox. Sara zamilkła. Swoimi błękitnymi oczami wpatrywała się w czarnowłosego niczym zauroczona Juvia.

Westchnęła i szybko ogarniając się odpowiedziała z uśmiechem:

– Ma małe problemy z mocą dlatego na razie nie przyjdzie nam z pomocą, ale nie martwcie się z czasem powinna się ujawnić.

– A kim jest? – zapytała Levy i wtedy ton głosu Sary się zmienił.

– Nie mogę wiem powiedzieć kim ona jest, nawet jeśli bym chciała – rzekła poważnie. – Obiecałam jej, że nikomu nic nie powiem. Przykro mi.

Cała trójka westchnęła, natomiast Natsu zaintrygowała historia z gwiezdnym smoczym zabójcą. Bardzo chciałby go przetestować jak wielką ma moc.

– Interesujące – szepnął i wypalił. – Pomogę wam w poszukiwaniach!

– Wiesz, bez urazy, ale nie chcielibyśmy się dzielić…

– Nie chcę żadnych pieniędzy! Sam muszę kogoś odszukać, więc podróż z wami będzie mi na rękę – odparł. – Kiedy ruszacie w drogę?

– Dopiero co wróciliśmy – westchnęła Levy. – Poza tym dokąd teraz powinniśmy się udać?

– Do doliny Noel! – wypaliła Sara, nie zdając sobie na początku sprawy z tego co zrobiła. Wskazała im miejsce pobytu Lucy, a tego chciała uniknąć. – „Nienawidzę siebie” – jęknęła w duchu.

Wytłumaczyła szybko dlaczego wybrała to miejsce.

Dolinę, która nie znała pojęcia cywilizacja zamieszkiwały tylko dwie osoby, a było to smocze rodzeństwo. W małej górskiej chatce z dala od ludzi mieszkał Suta Kanekawa wraz z siostrą o imieniu Tommy. Wychowywały ich dwa smoki: kryształowy – Kurisutaru i muzyczny – Myūzu, które żyły sobie w tej dolinie od dawna i uzupełniały się nawzajem. Niestety po ich zniknięciu rolę strażników doliny przejęły ich dzieci, czyli owi smoczy zabójcy.

Sara poznała Sutę w czasie wykonywania misji gdy jeszcze należała do jakiejś gildii. Jej misja, zlecona przez mistrza gildii, polegała na zdobyciu pewnego rzadkiego kryształu w dolinie Noel. Gdy już odkryła położenie owego przedmiotu jej drogę zagrodził Suta, który oznajmił jej, że nie pozwoli jej na kradzież jakiegokolwiek przedmiotu z jego ziemi. Po tym, stoczyli ze sobą pojedynek, który niebieskowłosa niestety przegrała, jednak to sprawiło, że zaprzyjaźniła się z białowłosym, a ten oprowadził ją po dolinie i zdradził większość jej sekretów. Zafascynowało ją to miejsce i dość często je odwiedzała, jednak odkąd się przeprowadziła do Hargeon jej częste wizyty ograniczyły się do jednego na rok.

Suta potrafił swą magią nie tylko władać kryształami, jednak zaglądać w głąb duszy człowieka i wykryć w czym tkwi problem, natomiast jego siostra Tommy starała się dawać ludziom ukojenie swoją muzyką, dlatego rodzeństwo tak jak ich rodzice uzupełniali się nawzajem.

     – Nie długo złożymy im krótką wizytę. Napaliłem się! – krzyknął Natsu pełen entuzjazmu. 

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 46 "Tożsamość"