Rozdział 28 – Powrót koszmaru

  Majowy czwartek w Magnolii nastał ku końcowi. Wiosenne słońce powoli chowało się za horyzontem, ale mimo to zabawa jeszcze trwała. Jednak w tym czasie Lucy udała się wraz z Makarovem do jego gabinetu. Czuła, że ta rozmowa nie będzie należała do najprzyjemniejszych.

– Mistrzu, o czym chciałeś ze mną rozmawiać? – zapytała z niepokojem siadając na krześle przed jego biurkiem.

– Cóż… Nie wiem od czego mam zacząć – westchnął wahając się. Lucy spoważniała i jeszcze bardziej się zaniepokoiła. Niepewność i zakłopotanie na twarzy mistrza nigdy nie świadczyły dobrze. – Niestety, ale doszły nas słuchy o… buncie ludzi na północy Fiore – rzekł w końcu, lecz Lucy nie do końca zajarzyła o co chodzi.

– Bunt? No dobrze, a z jakiej przyczyny on jest i czemu mi to mówisz?

– Ponieważ jesteś powiązana z tym miejscem i z tymi ludźmi – spojrzał na nią smutnym wzrokiem i wtedy zrozumiała, że chodziło o Chandler.

Dziewczynie od razu przypomniały się wszystkie doświadczenia, które tam zdobyła. Przypomniały jej się szczęśliwe chwile spędzone z jej przyjaciółką Misaki, Natsu i Erzą, a także tragiczne doświadczenia związane z innymi ludźmi. Ujrzała także uśmiechniętą twarz jej ojca, który tam pozostał.

– Co się tam dokładnie dzieje? – wstała gwałtownie. Mistrz nie starał się nawet jej uspokoić.

– Niestety, ale większość mieszkańców tamtejszej okolicy zaatakowało inne miasto. Nie zrobili tego dla łupów, religii czy też idei politycznych. Oni wybili tylko wszystkich magów, którzy tam mieszkali, a najgorsze jest to, że nie można było ich powstrzymać. Wiesz coś na ten temat? – milczała. Była przerażona słowami mistrza. Wiedziała, że mieszkańcy Chandler nienawidzą magów, bo przecież zamknęli dla nich wejście do miasta, ale nie sądziła, że posuną się do czegoś takiego.

– Ja… – zaczęła, ale nie była wstanie nic powiedzieć.

– Lucy uspokój się – wzięła głęboki oddech i zapytała o najważniejsze jej sercu.

– Co z moim ojcem? Czy coś o nim wiadomo?

– Nic nie wiemy. Nie mamy pojęcia kto to wszystko wymyślił. Rada wysłała do wszystkich gildii w kraju zlecenie mające na celu ich powstrzymanie.

– Dlaczego nie mogli sami tego załatwić? Przecież z tego może wybuchnąć nawet wojna domowa, jeżeli zamieszanie się poszerzy! – wybuchła, lecz jej gniew na nic się tu nie zdał. Mistrz wzruszył ramionami.

– Nie pytaj dlaczego, bo nie znam odpowiedzi. W każdym razie uznałem, żeby wysłać tam całą waszą ekipę : Ciebie, Natsu, Erze, Graya, Wendy i ewentualnie Juvię. Sądzę, że to będzie za mało, ale nie mogę pozwolić sobie, aby więcej ludzi się tam udało. Happy z Carlą zostaną tutaj na wypadek gdyby doszył do nas jakieś dodatkowe informacje. Wtedy będą mogli wam je przekazać.

– Dlaczego? – spojrzała nie niego ze zdziwieniem.

– Pamiętaj, że inne gildie też dostały zlecenie.

– Racja, a czy nie byłoby najlepiej gdybyśmy połączyli siły?

– To już razem to uzgodnicie na miejscu o ile kogoś spotkacie. To nie jest zlecenie obowiązkowe, ale bardzo ważne dlatego postanowiłem was tam wysłać na rekonesans.

– Rozumiem, kiedy mamy wyruszać?

– Jak najszybciej – odrzekł.

– Dobrze, przekażę reszcie – odpowiedziała i dziękując za informacje, wyszła.

Smutek i rozczarowanie towarzyszyły jej do momentu gdy zobaczyła przyjaciół. Starała się nie myśleć w tym momencie o problemie i spróbować się uśmiechnąć. Niestety na próżno.

– Lucy, co się stało? – zapytał Natsu, który jako jedyny mógł ją przejrzeć na wylot.

– A skąd wiesz, że coś się stało? – zaśmiała się.

– Widzę to po twojej minie. Mnie nie oszukasz.

– Właśnie widzę – westchnęła i popatrzyła smutnym wzrokiem na towarzyszy, a następnie zaczęła im powtarzać słowa mistrza.

Z każdym słowem ich twarze pokazywały wyraźne zaniepokojenie sytuacji. Po chwili Natsu krzyknął:

– Ruszajmy od razu i skopmy im tyłki! Już ja pokażę temu gnojkowi! – zignorowali jego uwagę, lecz dwójka z nich nie wiedziała dokładnie co się wydarzyło w Chandler.

– Możecie mnie i Juvie wtajemniczyć? – dodał Gray. – Udamy się z wami, ale musimy wiedzieć więcej na ten temat.

– To dość bolesny temat dla Lucy i kto powiedział, że z nami jedziesz? – prychnął różowowłosy, tym samym zirytował czarnowłosego.

– Ja tak mówię! – warknął Gray.

– Może się jeszcze na mnie rzucisz!

– Szukasz guza?!

– Chyba ty!

Po chwili chłopcy zaczęli się bić, natomiast dziewczyny nie zwracając w ogóle na nich uwagi wyjaśniały Juvii sytuację jaka miała miejsce kilka miesięcy temu. Erza i Wendy opowiedziały o tym jak poznały Lucy, natomiast blondynka wyjaśniła jaka wtedy panowała sytuacja w Chandler. Niebieskowłosa również jak to usłyszała wyglądała na zaniepokojoną, a także można było dostrzec w jej oczach strach.

– Juvia uważa, że to okropne – mruknęła. – To bardzo niebezpieczna misja. Kogo mistrz zamierza tam wysłać?

– Głównie naszą paczkę. Uważa on, że jesteśmy do tej misji idealni.

– W sumie to ma rację, no bo nie licząc Graya i Juvii to wiemy co się tam dzieje, znamy okolice itp. – odparła Erza, na którą po chwili wpadli chłopacy. Oni z przerażeniem patrzyli na dziewczynę i na kolanach błagali o wybaczenie. – Odpuszczę wam jak się uspokoicie i pogodzicie się z tym, że udajemy się razem do Chandler.

– TAK JEST! – odpowiedzieli razem.

– Muszę wam przyznać, że nawet ja jestem trochę przerażona tym do czego posunęli się mieszkańcy tego miasta – powiedziała nieśmiało Scarlet. – Trzeba było zareagować wtedy kiedy jeszcze było w miarę spokojnie, a teraz widzimy co się dzieje.

– Erza… Mnie jest strasznie głupio, bo to tak naprawdę wszystko moja wina. Gdyby nie ten wybuch… – zawstydzona nie dokończyła. Natsu z wyrzutem krzyknął:

– Chcesz mnie zdenerwować?! Nie możesz się o to obwiniać, bo to nie jest twoja wina! Przecież sama kiedyś mówiłaś, że to naturalne u magów gwiezdnej energii – odpowiedział, a następnie niespodziewanie przytulił dziewczynę. – Pamiętaj, jesteśmy z tobą. – reszta poparła Salamandra i przyłączyła się do niego. Chwilę tak trwali, a potem udali się do domów, aby przygotować się do jakże trudnej misji.

Następnego dnia siódemka przyjaciół zaczęła zmierzać do Chandler. Wcześniej zdążyli się z innymi pożegnać, a Happiemu i Carli wytłumaczyć ich rolę w tej misji.

Lucy miała nadzieje, że nie będzie musiała tam wracać, aby powstrzymać mieszkańców i nie ryzykować przy tym życia, tylko po to, aby w spokoju odwiedzić ojca. Smutek towarzyszył jej przez większość podróży i za nic nie mogła skupić się na planie, który starała się wymyśleć Erza. Chciała mieć już za sobą tą misję i inne zmartwienia, które ją dręczyły, na przykład „ona i Natsu”. Blondynka spojrzała nieśmiało w stronę różowowłosego, ale gdy ten na nią spojrzał i się uśmiechnął, to ta odwróciła wzrok rumieniąc się przy tym.

– Daleko jeszcze do tego miasta? – zapytała Juvia wyrywając blondynkę z myśli.

– Chyba jeszcze ze dwie godziny, a co?

– Bo Juvia chciała prosić o krótką przerwę – odparła nieśmiało i popatrzyła w stronę lasu.

– Masz rację. Zróbmy sobie przerwę – zgodziła się z nią Erza, a niebieskowłosa uśmiechnęła się i usiadła na jednym z kamieni. – To jak w końcu z tym planem? Myślicie, że ten wypali?

– Wybacz Erzo, ale nie mogłam się skupić na tym co mówisz. Wyjaśnisz od początku?

Plan dziewczyny opierał się na rozeznaniu terenu i najlepiej w tym celu było wykorzystać gwiezdne duchy Lucy, rzecz jasna te, które przypominają ludzi, a dopiero potem wykombinować co dalej. Sami woleli się na razie nie rozglądać chyba, że w przebraniach.

– Czy ktoś się zorientuje, że jesteśmy magami? – zapytała się Juvia.

– Mogą rozpoznać mnie, Lucy i Natsu – oznajmiła Erza. – A lepiej, żebyśmy się nie rozdzielali jak na razie. Lucy, czy jak dotrzemy na miejsce będziemy mogli wykorzystać twoje duchy?

– Jasne, w razie niebezpieczeństwa wrócą z powrotem do siebie. Najlepiej wysłać duchy, które przypominają ludzi. Możemy poprosić o pomoc Virgo, Lokiego i chyba Sagittariusa. – odpowiedziała blondynka.

– Chyba?

– Tak, ponieważ Sagittarius wygląda jakby był przebrany za maskotkę jakieś drużyny podobnie jak Aries – zaśmiała się, a Erza pokręcił głową.

– Mylisz się. Będą idealni – odparła.

Po jakimś czasie dotarli do ścieżki, która prowadziła prosto do Chandler. Lucy zatrzymała się z przerażeniem w oczach i o mało co nie dostała ataku histerii. Wzięła głęboki oddech, aby się uspokoić i pierwsza ruszyła dalej. Gdy było widać już w oddali budynki to grupa magów schowała się w krzaki i zamierzali przywołać trzy duchy. Lucy kiwnęła głową na znak i przywołała po kolei swoich przyjaciół.

– Hej Lucy! Jak tam u ciebie? Kiedy zechcesz się ze mną umówić? – przywitał się Leo.

– Zerwałeś z Aries? – zapytała.

– Co? Czemu tak sądzisz?

– Więc mnie nie podrywaj. – zaśmiała się, a następnie przeszła do konkretów. – Muszę cię poprosić, abyś razem z Virgo i Sagittariusem poszli na rozeznanie.

– Moshi, Moshi. Rozumiem, że mamy sprawdzić sytuacje jaka panuje w mieście, prawda? – upewnił się strzelec.

– Tak, jeżeli to nie problem. Jeżeli was nakryją czy coś zaczną podejrzewać, a także jeżeli zrobi się niebezpiecznie to macie wrócić do swojego świata, rozumiecie?

– Hai! – odparli, po czym Virgo dodała: – A jeżeli się nie uda to ukażesz mnie księżniczko? – zapytała z nadzieją.

– Zastanowię się – odparła zniechęcona, a następnie duchy ruszyły. Ustalili, że dadzą im jakąś godzinę na rekonesans, a następnie Lucy znowu je przywoła i tak też uczyniła.

Minęła godzina, więc po chwili pojawiły się duchy oznajmiając, że nie jest zbyt ciekawie. Pewna osoba rozpoznała Virgo, więc ta musiała szybko się ulotnić.

– Kto cię rozpoznał? Jak?

– Nie mam pojęcia księżniczko.

– Może cię wziął za kogoś innego?

– Nie, wyraźnie powiedział, że mnie zna i wie kto mnie przysłał.

☆☆☆

Pewna dobrze zbudowana kobieta szła szybkim krokiem do swego biura. Zaparzyła sobie swoją ulubioną kawę i wygodnie usadowiła się na krześle. W ciągu tych dwóch miesięcy dużo się zmieniło. Skończyła wcześniej szkołę niż przypuszczała, a następnie zdobyła stanowisko kapitana, straciła swoją najlepszą przyjaciółkę, która zginęła nie wiadomo w jakich okolicznościach.

– Heh, dużo się zmieniło odkąd odeszłaś – szepnęła do zmarłej koleżanki.

Nagle do jej gabinetu wbiegł lekko zdyszany rudowłosy mężczyzna, który nie tracąc ani sekundy oznajmił:

– Na przedmieściach widziano maga.

– Co z nim zrobiliście? – zapytała poważnie.

– Niestety nie udało nam się jej schwytać, bo zniknęła.

– Kolejna sztuczka – prychnęła i wybuchła śmiechem. – Musiała mieć jakiś konkretny powód, żeby się tu napatoszyć.

– Możliwe, że jest ich więcej.

– To nie stercz tu żołnierzu i przekaż innym, że mają zacząć ich szukać! – rozkazał, na co żołnierz zasalutował i odmaszerował.

Czarnowłosa ponownie opadła na fotel i westchnęła. Nie chciała rozpoczynać wojny, a szczególnie brać w niej udział, ale rozkazy to rozkazy. Na początku nie widziała sensu w tej nadciągającej walce z magami, ale gdy tylko przypomniała sobie pożar sprzed 10 lat, postanowiła nie wahać się ani dłużej. Przez magów straciła wtedy dom, kilku krewnych, a niedawno przyjaciółkę. Nie potrafiła im tego wybaczyć.

Wypiła do końca swoją gorącą kawę, a następnie zostawiając kubek na biurku wyszła ze swojego gabinetu. Zamierzała pomóc swoim żołnierzom w poszukiwaniach magów. To była niespodzianka, że w ogóle się odważyli tu przyjść. Pani kapitan zastanawiała się jaki mogli mieć ku temu powód. Przybyli tu, aby szpiegować? Czy może, aby ich pokonać? Nie można było wykluczyć żadnej opcji.

– Pani kapitan! Namierzono ich! – krzyknął jeden z oficerów.

– Jakie ich położenie?

– Drugie wyjście z wioski!

– Powiadom burmistrza. – odpowiedziała i nakazując kilku żołnierzom z nią iść, ruszyła.

☆☆☆

– Jest źle! Jest bardzo źle! – krzyknęła Lucy. – Nie zdążyliśmy dobrze wejść do miasta, a już zostaliśmy zdemaskowani! – chwyciła się za głowę.

– To moja wina księżniczko – odrzekła smutno Virgo. – Powinnam zostać srogo ukarana.

– Nigdy cię nie ukażę – odpowiedziała spokojnie blondynka i uśmiechnęła się do pokojówki. – To po prostu pech.

– A jak sytuacja u Lokiego i Sagittariusa? – zapytała Erza.

– Zaraz sprawdzimy, ale Virgo jeszcze mówiła, że żołnierze czają się wszędzie, a to oznacza, że będzie trudno przejść niezauważalnie w takiej grupie. Będziemy musieli się jednak rozdzielić – odpowiedziała Lucy. 

Po tym jak Virgo wróciła do świata gwiezdnych duchów, Lucy wezwała Lokiego i Sagittariusa, a oni od razu przeszli do konkretów.

– Kłopoty! Namierzyli was! – krzyknął Loki.

– Około dziesięciu żołnierzy zmierza w tą stronę, ale obawiam się, że będzie ich jeszcze więcej – dodał Strzelec.

– Tylko dziesięciu? Pff, bez trudu ich pokonamy – zaśmiał się Natsu.

– Są bardzo dobrze uzbrojeni. Uważam, że lepiej by było się wycofać i dokładnie obmyślić plan działania.

– To nic nie znaczy. Na pewno wygramy – odparł różowowłosy, ale po chwili oberwał od Erzy i Lucy.

– Zrobimy tak jak mówi nam Sagittarius – odezwała się groźnie Lucy, ale po chwili zamilkła z przerażenia, jak tylko usłyszała Jego głos:

     – Raczej wątpię – zaśmiał się mężczyzna. – Przegraliście. 

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 29 "Ojciec i córka"