Rozdział 31 – Odwrót

– Misaki… – szepnęła Lucy, nie wiedząc czy się cieszyć, że widzi przyjaciółkę czy też płakać. Zachowała, jednak powagę.

– A więc to prawda – odezwała się czarnowłosa z powagą. – Ty żyjesz.

– Ja żyję i nigdy nie umarłam. Uciekłam stąd – odpowiedziała niepewnie, bojąc się reakcji przyjaciółki. Zauważyła, że wyraz jej twarzy się zmienił. Całe szczęście z powrotu blondynki uleciało.

– Po co wróciłaś?

– Co to za pytanie? Nie cieszysz się, że mnie widzisz? – blondynkę zaskoczyło to pytanie.

– Nie – odpowiedziała oschle, patrząc na dwójkę złowrogo i przygotowała się do ataku.

Lucy nie spodziewała się takiego powitania ze strony dawnej przyjaciółki. W ogóle jej nie poznaje i zastanawia się, skąd w niej tyle wrogości. Natsu szturchnął blondynkę i szepnął do niej:

– Mam złe przeczucia. Lepiej się stąd zwijajmy. Skontaktuje się z Erzą.

– Więc Erza też tu jest. No ciekawe – zaśmiała się Misaki, słysząc różowowłsosego. – Czyli to jednak prawda.

– O co ci chodzi?

– Jesteście magami.

– I co z tego? – zapytał zirytowany.

– Nie znasz praw Chandler? Madzy nie mają tutaj wstępu.

– Znasz prawo Boga? Nie zabijaj! – syknął i nie czekając na reakcję Ayuzawy, chwycił Lucy za rękę i pobiegli w głąb domu szukając tylnego wyjścia. Natsu szybko je odnalazł i wyszli do ogrodu, ale tam już na nich czekali…

– Żołnierze – powiedziała przerażona blondynka.

– Z drogi – warknął Natsu podpalając swoją dłoń.

– Nic z tego – zaśmiała się Ayuzawa. – A teraz puść Lucy. Ciebie możemy puścić wolno, ale ona odpowie za swoje czyny – wskazała na blondynkę i od razu wyjaśniła, że ma na myśli sytuacje sprzed 10 lat.

– Skąd to wiesz?

– Nieważne skąd, po prostu to wiem – machnęła ręką, a żołnierze przygotowali się do ataku.

Było ich może z dziesięciu, więc mogli spokojnie sobie z nimi poradzić, ale nie chcieli ich krzywdzić. Lucy popatrzyła na Natsu zdeterminowanym wzrokiem, a ten od razu zrozumiał co ma robić. Salamander wykonał smoczy ryk tylko, że zamiast ognia pojawił się dym. Żołnierze byli całkowicie zdezorientowani, więc nawet nie widzieli jak koło nich przemknęły „różowe kosmyki włosów”. Zauważyli gdzie mają atakować dopiero jak coś zajaśniało żółtym blaskiem.

Gdy dym opadł, Misaki bardzo się zdziwiła, bo obiekt, który pochwycili był ich celem.

– Jednak ten tchórz cię nie kocha – zaśmiała się patrząc na twarz Lucy.

– Dlaczego się tak zmieniłaś? – zignorowała jej wypowiedź.

– Czas zmienia ludzi, ale ja zawsze byłam oschła.

– A teraz jesteś jeszcze gorsza – burknęła Heartfilia przez co wściekła Ayuzawa kopnęła ją w brzuch. – On tu wróci – jęknęła.

– Raczej wątpię, jest już daleko stąd, więc nie ma sensu go nawet gonić.

– Naprawdę?

– Tak.

– To dobrze – uśmiechnęła się tajemniczo blondwłosa.

– Co? – czarnowłosą zamurowało.

– On i Lucy są bezpieczni – uśmiechnęła się blondynka, która zajaśniała złotym blaskiem i po chwili stała się: – Jesteśmy Gemini! – powiedziały dwa niebieskie ludziki i się kłaniając zniknęły.

Misaki zacisnęła pięść i krzyknęła, chcąc się uspokoić. Była wściekła. Jak mogła się dać się nabrać! To był oczywiste, że ten różowy gnojek jej nie zostawi.

– Ale jestem głupia! – rzekła i zerkając na zdezorientowanych żołnierzy krzyknęła: – Gonić ich!

Po kilkunastu minutach sprintu, Natsu i Lucy byli już dobre kilka kilometrów od rezydencji Heartfiliów, więc mogli spokojnie usiąść na trawie i chwilę odpocząć. Różowowłosy wyciągnął lacrimę, którą otrzymał od Erzy i skontaktował się z resztą zespołu.

– Nastu? Coś się stało? – zapytała czerwonowłosa.

– Gorzej, Pani kapitan się pojawiła i zaatakowała nas w rezydencji. Jesteśmy w tej chwili na drodze w kierunku Shirotsume. Lepiej się stamtąd zwijajcie, bo Misaki wie, że tam jesteście.

– Zaraz u was będziemy – odpowiedziała Erza i się rozłączyła.

Lucy siedziała skulona koło Natsu i cała się trzęsła. Nie mogła pojąć co się stało z jej niegdyś najlepszą przyjaciółką. Zmieniła się nie do poznania, a właściwie nie była już sobą. Chęć zemsty ją pochłonęła i nie wiadomo czy osoba, którą kiedyś była, wróci. Blondynka wiedziała, że w tamtym pożarze zginął jej brat i gdy się dowiedziała, że to przez nią to nie mogła sobie wybaczyć. Nadal nie potrafi. Dragneel widząc zmartwienie, a następnie pojawiające się łzy w oczach Lucy, podszedł do niej i ją przytulił. Dziewczyna zaskoczona, nie mogąc już wytrzymać, wybuchła płaczem, a następnie wtuliła się w jego umięśniony tors i pozwoliła płynąć swoim emocjom wraz ze łzami. Po jakimś czasie zasnęła ze zmęczenia dlatego, chłopak położył jej głowę na swoich kolanach i pozwolił jej się zdrzemnąć.

Po kilku minutach pojawili się również ich przyjaciele i bardzo się zdziwili na widok jaki zastali.

– Ani słowa na ten temat – powiedział zarumieniony Natsu. Dziewczyny z Grayem się zaśmiali i zmienili temat.

– Kto was zaatakował?

– Pani kapitan.

– Więc to jednak dziewczyna – mruknął zamyślony czarnowłosy. – Kto to dokładnie był.

– To była Misaki Ayuzawa. – gdy Erza usłyszała to imię bardzo się zdziwiła, ale nie dała po sobie tego poznać. – To była jej najlepsza przyjaciółka, więc Lucy była w wielkim szoku. Jakoś udało nam się uciec, ale uważam, że powinniśmy wrócić do Magnolii i porozmawiać z dziadziusiem.

– Jesteś pewien?

– Tak!

– Dobrze – westchnęła czerwonowłosa i zarządziła odwrót.

Magowie ruszyli w kierunku swojej gildii z wielkim dołem. Byli zawiedzeni, że nie potrafią wypełnić tej misji, ale muszą zdobyć jakieś wskazówki. Wierzyli, że dziadziunio im pomoże. Natsu trzymał na rękach śpiącą Lucy, która według niego wyglądała uroczo gdy spała, jednak tą myślą z nikim się nie podzielił.

☆☆☆

– Jestem zawiedziony – odparł burmistrz.

– Ja również jestem zawiedziona… sobą. Nie zdołałam jej złapać. Nie zdołałam pomścić brata – powiedziała smutna Misaki, która przebywała aktualnie w gabinecie burmistrza. Dostawała niezły ochrzan za to, że nie złapała tej blondyny.

Na początku nie mogła uwierzyć, że jej brat zginął przez Lucy, ale gdy się dowiedziała, że jest magiem to wszystko inne nie miało znaczenia. Lucy okłamywała ją przez tyle lat, że niby jest jej przyjaciółką, a tak naprawdę była morderczynią i nie poniosła za to żadnej kary.

– Nie martw się tato. Wytropię ją i zabiję – uśmiechnęła się i cała niepewność minęła.

– Mam nadzieje, a najlepiej gdybyś przyprowadziła ją do miasta. To byłaby również pociecha dla reszty mieszkańców.

– Dobrze, tak też zrobię – ukłoniła się i wyszła z ratusza, a swe kroki skierowała do posiadłości Heartfiliów. Miała do posprzątania bałagan, który sama zrobiła próbując schwytać Lucy, ale teraz zajmie się kimś innym. – Jej ojciec będzie dobrym wabikiem – szepnęła uśmiechając się chytrze.

☆☆☆

Słońce w Magnolii powoli chyliło się ku zachodowi, oznajmiając koniec jakże długiego dnia. Mistrz Makarov bardzo się zdziwił, gdy do jego gabinetu o dość późnej porze zawitała piątka magów. Erza wyjaśniła wszystko co się działo w Chandler, czyli nie za wiele. Nie spędzili tam nawet jednego dnia, a już byli zmuszeni wrócić do Magnolii.

– Z tego co mi powiedziałaś Erzo, mogę wywnioskować, że to nie wina jednej osoby, ale całego miasta. To co innego i myślę, że zanim znowu tam wyruszycie to będę się musiał skontaktować z radą.

– Mistrzu, jest nam bardzo przykro, że nie spełniliśmy twoich oczekiwań – wtrąciła się zawiedziona Lucy, jednak mistrz ją za to skarcił:

– To nie jest wasza wina! Nawet ja nie wiedziałbym co zrobić na waszym miejscu. Koniecznie się skontaktuje z radą i potem wam powiem co dalej. Nie zawracajcie sobie głowy tą misją, za kilka dni dostaniecie informacje, a teraz wypoczywajcie.

Magowie pożegnali się z mistrzem i rozdzielili się do swoich mieszkań. Natsu rozglądał się po gildii w poszukiwaniu swojego małego przyjaciela, jednak ten wyruszył z Charlą i Wendy na misję.

– Mam siedzieć sam w domu? – westchnął i postanowił sprawdzić jak się czuję Lucy.Spotkanie z dawną przyjaciółką mogło sprawić, że dziewczyna zamknie się w sobie, a tego by nie chciał. Idąc wolnym krokiem między ciemnymi ulicami Magnolii, zastanawiał się czy blondynka może do niego czuć coś więcej niż tylko przyjaźń. Jednak zanim wyzna jej miłość musi mieć pewność, że nie zniszczy tym samym ich relacji, ale to było dość trudne do przejrzenia.

– Na razie się z tym wstrzymam – rzekł i docierając do domu dziewczyny, wspiął się do okna i wszedł do mieszkania. W pokoju panowały egipskie ciemności, jednak dzięki świetnemu wzrokowi Dragneela udało mu się odnaleźć blondynkę, która leżała na swoim łóżku. Widać, że spała, jednak nie śniły jej się chyba miłe sny.

– Natsu – powiedziała przez sen, a z jej oczu zaczęły lecieć sny. – Nie zostawiaj mnie.

– Niby dlaczego miałbym to uczynić? – zapytał się jej wiedząc, że i tak na to nie odpowie. Podszedł do jej łóżka i chwycił ją za rękę. – Nigdy cię nie zostawię. Już zawsze będę cię bronił – szepnął i złożył na jej ustach delikatny pocałunek tak, aby się nie obudziła. Zarumieniona dziewczyna uśmiechnęła się, jednak to nie spowodowało, że sen się skończył. Zmienił się, a przez to już spała spokojnie, więc także i on mógł poczuć ulgę wiedząc, że z jego ukochaną wszystko w porządku. Przykrył ją delikatnie kocem i wyskoczył przez okno chcąc, wrócić tym samym do swojego przytułku.

– Salamander! – zawołał chłopaka przechodzący koło domu blondynki.

– Gajeel? Co ty tu o tej porze robisz? – zdziwił się na widok żelaznego smoczego zabójcy Natsu.

– Odprowadzałem Levy do domu, a ty?

– Sprawdzałem czy z Lucy wszystko w porządku. Po powrocie z tej nie udanej misji jest załamana.

– Wystarczy, że będziesz przy niej to od razu jej się polepszy – mruknął.

– Ja wiem o tym, ale myślę, że to nadal za mało.

Czarnowłosy westchnął, a następnie głośno się zaśmiał. Dragneela popatrzył na niego pytającym wzrokiem i cierpliwie czekał na wyjaśnienie jego zachowania.

– Kiedy zamierzacie zostać parą?

– CO?! – krzyknął Natsu na całą ulice. – O co ci chodzi?!

– O nic, tak po prostu się zapytałem – nie mógł się powstrzymać od śmiechu. – Gdybyś zobaczył swoją minę.

– Ha ha ha – odparł oschle. – Bawisz się w swatkę jak Mira?

– Tak – zażartował.

– To zrób coś ze swoim związkiem, a nie wtryniasz się mój – odpowiedział mu różowowłosy i ignorując krzyki Gajeela skierował swe kroki do domu.

☆☆☆

Lucy budząc się z samego rana, szybko się wyszykowała, spakowała najpotrzebniejsze rzeczy do plecaka i zabierając swe klucze wyszła z domu. Kierowała się w stronę głównej ulicy, która prowadziła na obrzeża oraz do lasu. Postanowiła odnaleźć ostatni klucz bez pomocy Natsu czy kogokolwiek innego. Chciała pokazać im, a szczególnie sobie, że sama sobie poradzi.

Czy na pewno dobrze postępuję, nic mu nie mówiąc? – pomyślała, a przez to miała małe wyrzuty sumienia, jednak gdyby mu powiedziała, ten nigdy by się nie zgodził, aby poszła sama. Nie mając już wątpliwości, ruszyła szybkim krokiem przed siebie, chcąc jak najszybciej opuścić Magnolię.

Nie wiedziała, w którą stronę się udać, gdzie znajdował się duch wagi. Wzywając Sagittariusa poprosiła go o pomoc.

– Gdzie mogę znaleźć Ducha Wagi?

– Moshi Moshi Jesteś pewna, że chcesz ją odnaleźć?

– Przecież, aby użyć klucza smoka, muszę posiadać wszystkie dwanaście kluczy. Co innego mogę zrobić?

– Nie wiem czy ktoś ci wyjaśniał, ale jeżeli użyjesz klucza smoka może zajść w tobie wielka zmiana. Nikt wcześniej go nie używał, więc nie wiem co się stanie. Nadal jesteś tego pewna?

– Chcę poznać odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Pragnę też, aby Chandler nie wywołało wojny domowej w kraju i nie zabijało magów dlatego, muszę użyć tego klucza. Spróbuj mnie zrozumieć – odpowiedziała spokojnie. – Jeśli wiesz gdzie jest Waga to proszę, powiedz mi.

– No dobrze – westchnął. – Libra znajduje się gdzieś w zachodnim lesie.

– Czekaj, czy on przypadkiem nie znajduje się niedaleko Chandler?

– Dokładnie.

– Czemu wybrała tak niebezpieczne miejsce?

– Nie doceniasz jej – uśmiechnął się tajemniczo i dokończył: – Pamiętaj, że ona Cię podda próbie i myślę, że jest najsilniejsza z naszej dwunastki, gdyż może zmieniać rzeczywistość.

– Co masz na myśli?

– Na miejscu się dowiesz. Powodzenia! – rzekł, a następnie zniknął w złotej postaci. Lucy westchnęła i biorąc głęboki oddech ruszyła w podróż.

Tymczasem w gildii powoli zaczęli się schodzić magowie, a jednym z nich był mag ognia, który od rana mając znakomity humor wypatrywał swojej przyjaciółki.

– Gdzie Lucy? – spytał się Miry, która chodziła z tacą pełną filiżanek z kawą zamiast sake.

– Nie mam pojęcia. Widocznie jeszcze nie przyszła – odpowiedziała i wróciła do swojego zajęcia.

Happy nie wrócił jeszcze z misji, a na ryby sam nie pójdzie, więc pomyślał, że zabierze Lucy. Może humor, jak i samopoczucie jej się poprawi. Jak zwykle wspiął się do jej okna jednak zdziwiło go to, że było zamknięte. Z powrotem zszedł na dół i postanowił tym razem jak cywilizowany człowiek wejść przez drzwi. Zapukał, a drzwi otworzyła mu właścicielka domu, u której Lucy wynajmowała pokój.

– Dzień dobry, zastałem Lucy?

– Wyszła rano i nie pytaj gdzie, bo nie mam pojęcia – odpowiedziała mu szybko i zatrzasnęła drzwi.

     Natsu zignorował dziwne zachowanie właścicielki i zastanowił się gdzie mogła się udać Lucy, a zwłaszcza dlaczego bez niego? Wiedział, że nie jest jej niańką, jednak on po prostu się martwił. Bał się, że jej się coś stanie, a tego by sobie nie wybaczył. Spróbował ją wyczuć i udało mu się, jednak jej zapach już stawał się coraz mniej wyczuwalny. Nie czekając na nic zaczął biec we wskazanym kierunku, jednak gdy dotarł do obrzeży jej zapach  rozchodził się w trzech kierunkach.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 32 "Pościg"