Rozdział 48 – Spadająca Gwiazda

– Nie uda Ci się tym razem – uśmiechnął się zadziornie czarnowłosy. – Sekretna Sztuka Smoczego Zabójcy! Oczyszczenie Fantoma! – zawołał, gdy w jego dłoni pojawiła się czarna kula.

Dokładnie w tym samym czasie ktoś nadbiegający, krzyknął:

– Suta, nie rób tego! – Kanekawa nie zareagował na krzyk nadbiegającej Tommy i Sary, które z przerażeniem wpatrywały się w jego nowe oblicze.

Nagle z krzaków wyskoczyła zakapturzona postać, która widząc niebezpieczeństwo ze strony atakującego, uderzyła w niego rykiem smoka. Z jej ust wydobył się złoty wir nieokreślonej siły, która uderzyła w cel, przez co chłopak gwałtownie upadł. Natsu również został odepchnięty na bok, jednak jemu nic się nie stało. Z zaskoczeniem wpatrywał się w osobę, która go uratowała.

– Suta! – krzyknęły Sara i siostra Kanekawy, upewniając się, że nieprzytomnemu chłopakowi nic nie jest. Prosząc Natsu o pomoc, sprawiły, że ten odwrócił wzrok od tajemniczej postaci i pomógł dziewczynom przetransportować nieprzytomnego do chatki.

Widok czarnowłosego zdziwił Levy, Gajeela i Lily’ego, ale nie próbowali zabrać głosu, tylko zwolnili miejsce na kanapie, gdzie dziewczyny położyły Sute.

Zakapturzona postać nie weszła do środka chatki, lecz postanowiła zaczekać na zewnątrz. Czuła się nie swojo widząc znajome twarze, które nie było jej dane ujrzeć przez większość czasu. Najlepsza przyjaciółka i ukochany… Bała się, że jej tajemnica wyjdzie na jaw, a jej cały plan spali się na panewce. Starając się uspokoić, wdychała i wydychała powietrze, obserwując przy tym gwiaździste niebo.

Wkrótce dołączyła do niej białowłosa.

– Dziękuje, że go powstrzymałaś. Na pewno mu nic nie będzie? – zapytała zmartwiona Tommy.

– Nie masz się czym martwić. Zwykły ryk nie może zabić smoczego zabójcy – zaśmiała się nerwowo, wyjaśniając, że nie ma złych zamiarów. Chciała tylko uratować pewną osobę.

– Lu… – zakapturzona postać natychmiast uciszyła Tommy.

– Nie nazywaj mnie tak! Nie przy nich! – wskazała na okno, za którym stali członkowie Fairy tail, rozmawiający ze sobą. – Pamiętaj, że teraz nazywam się Culy.

– Dobrze – kiwnęła posłusznie głową. – Ale dlaczego chcesz się przed nimi ukrywać? Czy to przypadkiem nie byli twoi przyjaciele?

– Uwierz mi, zadaję sobie to pytanie już od jakiegoś czasu, ale nadal nie wiem dlaczego. Może to zwykły strach? Strach przed odrzuceniem, strach przed porażką, strach przed…

– Przestań! Nie możesz tak mówić! – skarciła ją. – Nie będę Ci kazała się teraz ujawniać, ale wcześniej czy później, a na pewno jak najszybciej musisz przestać! To co teraz robisz, doprowadzi Cię do najmroczniejszego scenariuszu, bo wątpienie w przyjaciół to najobrzydliwsza rzecz na świecie! – powiedziała podnosząc głos z każdym zdaniem, a na koniec się uspokoiła. – Nie chcę, żeby przytrafiło Ci się dokładnie to samo co Sucie. To wspomnienie również wyjaśnia jego dziwną przemianę – skrzywiła się na samą myśl o tamtym wydarzeniu, ale zgodziła się opowiedzieć o tym Culy.

To stało się kilka miesięcy przed spotkaniem się rodzeństwa. Suta należał wtedy do małej gildii zwaną „Czarną Łzą”. Ich nową misją było odzyskanie kryształu, w którym uwięziony był duch Fantoma. Suta wybrał się razem ze swoimi pięcioma najbliższymi przyjaciółmi, z którymi był bardzo zżyty w góry, gdzie mieli nadzieję znaleźć dany przedmiot. Wydawać się mogło, że wszystko szło zgodnie z planem, ale w ostateczności zawiódł. Znaleziony kryształ trzeba było jak najszybciej zniszczyć razem z niebezpiecznym duchem. Suta był pewny, że jego przyjaciele są zbyt słabi, a on jako smoczy zabójca mógł się w pełni wykazać, lecz jak się później okazało Fantom był odporny na magie chłopaka. Białowłosy przez swą pewność siebie, a także nieuwagę został opanowany przez złe widmo.

Przyjaciele Kanekawy poświęcili swe życie, aby ten zdołał zapanować nad nową reinkarnacją, dzięki której jego magia wzrosła, ale przez to stracił swoich jedynych towarzyszy. To była dla niego wielka plama na honorze, która sprawiła, że posunął się do ucieczki z gildii, ale gdyby tego nie zrobił, nie spotkałby nigdy swojej siostry. Rodzeństwo odnalazło swe miejsce w dolinie Noel, gdzie jak później się dowiedzieli, ich smoczy rodzice tu mieszkali, więc także i oni postanowili się tu zatrzymać.

– Od tamtej pory Suta unikał kontaktu z ludźmi, a ty stałaś się pierwszą osobą, przed którą mógł się otworzyć – dokończyła smutno.

– A co z Sarą? Czy przypadkiem ona także nie była jego przyjaciółką?

– Była, ale on unikał jej za wszelką cenę. Rzadko się widzieli, a ta przychodziła z wizytami głównie do mnie. Skłamałam, że to przez nieśmiałość jej unika. Widać, że pomogło, ale sama nie wiem komu – westchnęła.

Culy spojrzała z współczuciem na Tommy i przeniosła wzrok na zaniepokojonych przyjaciół, którzy o czymś zawzięcie dyskutowali. Po chwili dostrzegły obie, że różowowłosy przerwał i zaczął kierować się w ich stronę.

       Zakapturzona dziewczyna instynktownie cofnęła się o kilka kroków, ale to nie pomogło jej uciec przed chłopakiem. Dragneel pierwsze co zrobił to zwrócił się w kierunku nieznanej mu osobie i zapytał:

– Jesteś Gwiezdnym Zabójcą Smoków? – kiwnęła głową. – Kim jesteś?

– Kimś kogo znasz, Natsu – powiedziała ostrożnie, starając się by nie rozpoznał jej głosu i ściągnęła kaptur z głowy ukazując tym samym swoje nienaturalne włosy, jak i oczy, jednak sądząc po minie chłopaka, ten się niczego nie domyślił.

– Znam? Przecież ja Cię pierwszy raz na oczy widzę! – odparł zdezorientowany i spróbował rozpoznać dziewczynę po zapachu. – Wydajesz się znajoma, ale nie wiem kim jesteś. Jak się nazywasz?

Culy posmutniała. Nie była pewna, które imię miała wyjawić. To sztuczne czy prawdziwe. Co miała zrobić?

       Spojrzała błagalnym wzrokiem na Tommy, a ta westchnęła i zwróciła się do Natsu:

– Masz dziewczynę? – zapytała wprost, przez co zbiła chłopaka z tropu.

– Co to za pytanie?!

– No powiedz tak czy nie?

– To nie jest do końca potwierdzone i nie wiem co o tym myśleć, ale chyba… – złotooka mu natychmiast przerwała:

– Mów mi po prostu Culy – odparła smutno, po czym szybko dodała: – Wiem po co tu przybyliście i wiedzcie, że ja wam pomogę – mówiąc to odeszła ignorując nawoływania wściekłej Tommy, natomiast zaskoczony Natsu z westchnięciem wrócił do towarzyszy.

Po chwili zdyszana Kanekawa dogoniła przyjaciółkę i zapytała:

– Dlaczego nic mu nie powiedziałaś?!

– Minęło trochę czasu, więc rozumiem czemu się wahał – powiedziała smutno i nim Tommy zdążyła się odezwać, ta ją uprzedziła: – Możesz zostawić mnie samą? Dziękuję! – po tych słowach przyspieszyła, aż w końcu zniknęła między drzewa, zostawiając Kanekawe samą.

☆☆☆

Do rana Culy się nie zjawiła, ale wszyscy wiedzieli, że wróci. Przecież obiecała, że im pomoże w misji.

Tommy dobrze ugościła gości, pozwalając im przespać się na ich łóżkach oraz rozłożyła dodatkowe posłania dla siebie i Natsu. Suta przez całą noc spał na kanapie. Może miejsca nie było za wiele, ale wszyscy się na szczęście pomieścili, a rano zjedli śniadanie przygotowane przez gospodynię.

– Jeżeli nie będzie smakować to przepraszam za moje beztalencie. To mój brat głównie przygotowywał posiłki – wyznała białowłosa.

– Tak, Suta zawsze robił za gosposie w tym domu – odparła Sara, na co wszyscy parsknęli śmiechem, ale nie było w tym kpiny. Po prostu potrzebowali rozluźnić nieco atmosferę.

– Wiecie co sobie przypomniałem?! – krzyknął po chwili Natsu. – Znów zapomniałem zabrać Happiego! Tym razem na pewno się na mnie obrazi i nigdy mi już nie wybaczy! – zawył, przypominając sobie o swym małym przyjacielu.

Wszyscy wybuchli śmiechem.

– Ile to już razy o nim zapomniałeś? – westchnęła Levy. – Doprawdy jak tak można.

– Jesteś Natsu okrutny – odparł Lily. – Gajeel nigdy by o mnie nie zapomniał, prawda? – jedynie co było słychać to długą ciszę. – Rozumiem, nic już nie mówię – odparł beznamiętnie, udając focha.

– To nie moja wina! Powinien sam się pilnować – różowowłosy starał się bronić, lecz jego słowa wyjaśnienia na nic się zdały.

Po śniadaniu zostało ustalone, że za kilka dni jak Suta wyzdrowieje to rodzeństwo uda się do Magnolii i tam się spotkają, aby ustalić plan ataku, a do tego czasu mają po prostu gromadzić energie.

Sara postanowiła wrócić do Fairy tail od razu z Gajeelem i Levy, natomiast Natsu oznajmił, że najpierw znajdzie Culy.

– Mam do niej kilka pytań i tyle. Przy okazji będę mieć ją na oku, żeby nie zwiała – powiedział uśmiechnięty.

– Ona zapewne gdzieś spaceruje po lesie. Nie zna zbyt dobrze tych okolic, więc za daleko na pewno się nie zapuści – odparła Tommy zabierając talerze ze stołu.

Po kilku chwilach trójka magów i kot wyruszyli w drogę powrotną do Magnolii, życząc Sucie szybkiego powrotu do zdrowia, a sobie samym bezpiecznej podróży.

Natsu pomachał przyjaciołom na pożegnanie i sam ruszył na poszukiwania pewnej osóbki. Jej zapach bardzo dobrze znał, ale było w nim coś innego, coś co powodowało, że się wahał. Jego instynkt podpowiadał mu, że trzeba to wyjaśnić.

Kierując się zapachem dziewczyny odnalazł ją dokładnie w tym samym miejscu, w którym został zaatakowany przez Sute. Siedziała skulona przy strumieniu i machała ręką zanurzoną w chłodnej wodzie.

No idź do niej! – skarcił siebie w myślach.

☆☆☆

W tym czasie białowłosy zaczął się wybudzać. Szybko otwierając oczy podniósł się, jakby przyśnił mu się najgorszy koszmar, a potem znów opadł. Skrzywił się, gdy poczuł okropny ból głowy.

Tommy słysząc jęki od razu podbiegła do brata i położyła na jego głowie wilgotny ręcznik .

– Nie powinieneś jeszcze wstawać – odparła smutno.

– To znowu się stało? – zapytał, a jego siostra kiwnęła na znak głową. – Nie wierzę. Myślałem, że już nad nim zapanowałem.

– Przez gniew straciłeś panowanie nad sobą, a ten duch to wykorzystał – pogłaskała go po policzku. – Jak się czujesz?

– Beznadziejnie jak zawsze – uśmiechnął się krzywo.

Tommy odeszła na chwilę od chłopaka, by przygotować mu ciepłą herbatę, a następnie znów do niego wróciła. Usiadła przy nim.

– Czemu straciłeś nad sobą kontrolę? – zapytała nagle.

Suta milczał, ale za to coraz bardziej się rumienił. W końcu się przemógł i wyznał:

– Postanowiłem otworzyć drzwi przyszłości. Postanowiłem znów spróbować ufać, bo chcę mieć znów przyjaciół. Chciałem by Lucy była szczęśliwa – załkał nie wytrzymując.

Lucy była jego pierwszą przyjaciółką, dlatego zrobi wszystko by tak mogła być szczęśliwa, jeśli jej chłopak nie może zrozumieć jaki skarb skrzywdził to nie powinien jej mieć, ale z drugiej strony czuł się winny, bo nie dał Natsu dać się wytłumaczyć. Zbyt ostro zareagował.

– Nie powstrzymuj się braciszku. Zasłużyłeś na to – uśmiechnęła się i zsunęła z czoła ręcznik na oczy. Mógł teraz spokojnie uronić łzy. 

Tommy wyszła na zewnątrz chcąc zaczerpać trochę świeżego powietrza. Wciągnęła swoimi wyczulonymi nozdrzami powietrze, dzięki czemu wyczuła, że niedaleko przebywają dwie znane jej osóbki.

– Mam nadzieję, że jakoś się ze sobą dogadają – rzekła sama do siebie, uśmiechając się pod nosem, jednak po kilku godzinach, gdy słońce chyliło się ku zachodowi Tommy zaczęła się denerwować gdy Ci nie przychodzili. Na szczęście nic złego się nie działo.

Culy przez cały dzień siedziała nad strumieniem gorączkowo myśląc co ma w takiej sytuacji zrobić. Utrzymywanie swej przemiany cały dzień, pochłaniało dużo mocy, przez co z każdą chwilą słabła. Chcąc się wzmocnić od czasu do czasu chwytała jakiś owoc ze swej torby, by także zaspokoić swój głód, ale mimo tego nie ważyła się wstać.  Doskonale wiedziała, że ktoś ją obserwuje, a po swej przemianie w smoczego zabójcę jej zmysły się wyostrzyły, dlatego po zapachu mogła bez wahania powiedzieć kto stoi kilka metrów za nią w krzakach.

Oboje siedzieli tak w tym samym miejscu przez cały dzień. Żadne nie miało odwagi zrobić pierwszego kroku, aż w końcu jedno z nich straciło cierpliwość.

– Długo jeszcze będziesz tak siedzieć? – zawołał Natsu.

– Mogłabym to powiedzieć dokładnie to samo – odparła beznamiętnie, a następnie podnosząc się, otrzepała się z piasku i odwróciła się do różowowłosego. – Sam przecież obserwowałeś mnie cały dzień.

– A skąd wiesz, że obserwowałem?

– Czułam jak ktoś mi wierci dziurę w plecach – oboje się uśmiechnęli.

Niebo zaczynało przybierać coraz ciemniejsze barwy, a potem pojawiły się także pierwsze gwiazdy. Zmierzch nastawał coraz szybciej związku z nadchodzącą jesienią, ale nie było to jeszcze, aż tak wyczuwalne.

Gdy zawiał wiatr Culy jeszcze bardziej okryła się swoim ciemnym płaszczem, lecz nie ważyła się spuszczać wzroku znad oczu chłopaka. Na jej policzkach zagościły rumieńce i wtedy zrozumiała, że nie może go oszukiwać. W końcu go kocha.

– Natsu – zaczęła – chcę Cię przeprosić.

– Nie masz za co – odparł spokojnie, a następnie skierował powoli swoją dłoń w kierunku policzka dziewczyny i czule go pogłaskał. – Mnie nigdy nie oszukasz.

Białowłosa z każdą sekundą czuła, że nogi jej się zaczynają uginać. Nie z powodu utraty sporej ilości mocy, ale ze wzruszenia. Doszła do wniosku, że nie ma sensu się ukrywać, skoro jej ukochany o wszystkim wie.

W końcu wokół niej pojawiła się złota poświata, która pozwoliła małym duszkom wrócić do swego świata, a jej odzyskać dawny wygląd. Jej włosy i oczy znowu miały swój kolor. Na koniec wystarczyło zrzucić tylko płaszcz i już wyglądałaby jak dawniej. Tak też zrobiła.

– Przepraszam Natsu – załkała, nie potrafiąc powstrzymać łez, a potem jak najszybciej wtuliła się w ciepłe ciało ukochanego.

– Nie masz za co. Strach każdego czasem opanowuje, dlatego nie pozwolę, by twoje obawy się spełniły – ucałował dziewczynę delikatnie w czoło i pozwolił, by ta mogła się wypłakać. Sam podniósł wzrok i spojrzał w niebo, które w dość krótkim czasie zostało przyozdobione milionami gwiazd, a po chwili dostrzegł to jedną, która by spełniła jego życzenie.

Spadającą gwiazdę.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 49 "To co szybko przemija"