Rozdział 49 – To co szybko przemija

Firmament pokryty milionami gwiazd, pozwolił tej jednej opuścić swe miejsce i spaść w nieznane głębiny kosmosu. Z Ziemi gdzie dwójka magów stała wtulona w siebie, ten widok zapierał dech w piersiach mimo, że trwał tylko ułamek sekundy. Jedno z nich było świadkiem tego wydarzenia i miało nadzieje, że gwiazda pozwoli spełnić jego życzenie. Nie chciał, żeby kiedykolwiek się rozstawali.

Po chwili gdy oboje poczuli nieprzyjemny świst wiatru, postanowili udać się z powrotem do chatki rodzeństwa i tam zostać na noc, a następnego dnia wrócić do domu, do Magnolii. Para odsunęła się od siebie, ale chcąc nadal czuć swoje ciepło, chwycili się za ręce i ruszyli wolnym krokiem, oddalając się od strumyka.

– Natsu? – zapytała z wahaniem blondynka. Chłopak widząc jej niepewność wymalowaną na twarzy, starał się dodać jej otuchy swym uśmiechem.

– O co chodzi? – widząc jego uśmiech rozluźniła się trochę i już pewniej powiedziała:

– Jak wrócimy do Magnolii, to możemy nie ujawniać się z moją nową mocą? – popatrzyła na niego błagalnym wzrokiem.

– Zrobimy jak będziesz chciała – odetchnęła z ulgą. – Ale nie rozumiem, dlaczego chcesz się z tym ukrywać.

– Nie chcę się ukrywać. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, to bez wahania użyję tej mocy, ale po prostu nie chcę stanąć w drzwiach gildii i na powitanie oznajmić, że jestem Gwiezdnym Smoczym Zabójcą – zarumieniła się. – Nie jestem jeszcze przyzwyczajona by się nią posługiwać. Co prawda, opanowałam większość ruchów czy jak wolisz zaklęć, ale rozumiesz… – przerwała – wolę walczyć ramię w ramię z moimi duchami – skończyła i cierpliwie czekała co Natsu na to powie. Znów odetchnęła z ulgą gdy usłyszała jego beztroski głos.

– A kto powiedział, że masz się tym chwalić na lewo i prawo? Ważne, że Levy wie, że osoba, która spełnia w tym całym zamieszaniu główną rolę będzie z nami walczyć – zbladł. – CO?! Nie pozwolę Ci! Nie możesz walczyć przeciwko Zerefowi! Co jeśli stanie Ci się krzywda?! Co jeśli Cię stracę?! Nie możesz… – przerwała mu, przyciskając palec wskazujący do jego ust, ale zarówno nie puszczając jego dłoni. Spojrzała na niego poważnym wzrokiem i obwieściła:

– Rozumiem, że się martwisz i jestem Ci za to wdzięczna, ale musisz zrozumieć, że nie jestem już słaba. Nie gniewaj się na mnie za tą ucieczkę, ale musiałam się wzmocnić, nabrać sił skoro staniemy do walki z Zerefem i Acnologią – uśmiechnęła się ciepło, głaszcząc go po policzku. – Nie myślmy na razie o tym. Cieszmy się chwilą – Odwzajemnił jej uśmiech i wznowili marsz.

Nie minęło długo czasu, a w zasięgu ich wzroku pojawiła się chatka rodzeństwa, w której nadal paliło się światło. Tommy jeszcze nie spała, więc może załapią się chociaż na kromkę chleba. Nie jedli prawie cały dzień, nie licząc Lucy, która może zjadła jeden czy dwa owoce. Weszli bez pukania, a tam zastali rodzeństwo rozmawiające ze sobą.

– Suta! Nic Ci nie jest? – zapytała zatroskana blondynka i podeszła do leżącego chłopaka. Ten się tylko uśmiechnął i zaprzeczył. Tommy natomiast szybko się ożywiła.

– Lucy, gratuluję Ci! Jestem z Ciebie taka dumna! Wiedziałam, że nie dasz rady tego ukrywać i słusznie! – krzyknęła zachwycona białowłosa i uściskała swoją przyjaciółkę, a przy okazji mrugnęła oczkiem do Natsu.

– To ty o wszystkim wiedziałaś? – zdziwił się Dragneel. Lucy popatrzyła na niego, śmiejąc się nerwowo, a następnie wytłumaczyła:

–  Sara, Tommy i Suta. To oni pomagali mi opanować nową moc, po tym jak utraciłam zdolność przywoływania Gwiezdnych Duchów. Na szczęście nie trwało to długo, a dzięki małemu treningowi poprowadzonego przez Sute szybko mogłam się skontaktować z Lokim, Virgo i innymi.

– To dlatego wyjechałaś – kiwnęła głową. – A mogę wiedzieć czemu ty mnie zaatakowałeś?  – zwrócił się do Suty, który słysząc to zarumienił się. Na szczęście z odsieczą ruszyła jego siostra.

– Małe nieporozumienie, przez co wpadł gniew i tyle – zaśmiała się nerwowo, lecz jej brat ze zrezygnowanie westchnął i rzekł:

– Natsu, naprawdę mi przykro. Przepraszam Cię za mój wybuch gniewu oraz zaatakowanie Cię. Nie byłem wtedy sobą.

– Co masz przez to na myśli? – uniósł jedną brew.

– Mam wewnątrz siebie złe widmo, które było kiedyś więzione w krysztale. Niestety w jakiś sposób się wydostało i związku z tym, że było odporne na moją magie, nie mogło być ponowne uwięzione w ten sam sposób co poprzednio, dlatego zostało zapieczętowane we mnie. Jeszcze raz Cię przepraszam – powiedział smutno i z przygnębieniem odwrócił wzrok.

– Dobra! Było, minęło! Nie ma co tego rozpamiętywać – odparł żywo Natsu, chcąc tym samym wesprzeć zdołowanego białowłosego. – Lepiej mi powiedz, jak się czujesz? Mam nadzieję, że Lucy nie poszkodowała Cię zbyt mocno – wszyscy parsknęli śmiechem.

– Ze mną wszystko w porządku. Lucy nie zrobiła mi nic złego, bardziej ucierpiałem przy przemianie w tego Fantoma. Straciłem mnóstwo sił, ale szybko się zregeneruję i będziemy mogli ruszać – rzucił już bardziej entuzjastycznie.

Wszyscy odetchnęli z ulgą. Ten wieczór postanowili miło spędzić w swoim towarzystwie, a Tommy mogła zasłynąć ze swojej wyśmienitej zapiekanki. Dwójka wróżek uradowała się widząc smakowity posiłek, przez co musiała się powstrzymywać, żeby nie zjeść całej. Byli bardzo wdzięczni gospodyni za posiłek, a także za lokum, bo Tommy postanowiła, że dziś udostępnią gościom swój pokój. Lucy zarumieniła się na myśl, że może spać z Natsu w jednym pokoju, nie mówiąc już o tym, że mogliby spać w jednym łóżku. Uspokoiła się gdy przypomniała sobie, że rodzeństwo ma osobne łóżka.

– Mamy nadzieję, że nie będzie wam przeszkadzało to, że już jutro wyjedziemy – powiedział nagle Natsu, dzięki czemu Lucy wróciła na ziemie.

– Uwierz mi, nie będzie. Suta musi porządnie wypocząć po tym całym incydencie, a także oboje musimy przygotować dolinę na naszą nieobecność. Nie chcemy narazić dolinę na niebezpieczeństwo – odparła pewnie białowłosa.

– Mówisz tak jakby to była osoba.

– To był dom naszych przybranych rodziców, a teraz nasz, więc chcemy, żeby nie stało się nic tu złego. Myślisz, że ludzie nie spróbują wykorzystać tej okazji? O nie, ja im jeszcze pokażę!

Po zjedzonej kolacji Tommy poleciła, aby już poszli się położyć, po tym ciężkim dniu.

Za dużo wrażeń jak na nich, ale ważne, że wszystko skończyło się dobrze. Białowłosa zmieniła pościel i poprawiła ją na obu łóżkach, a zaraz po tym poszła rozłożyć kanapę, bo zamierzała dzisiaj spać z bratem. Stwierdziła, że tak będzie o wiele wygodniej niż na podłodze.

Natsu i Lucy szczerze podziękowali gospodarzom za należytą gościnę i zaraz po tym jak po kolei wzięli prysznic, udali się do pokoju. Blondynka, jak i różowowłosy mieli swój podręczny bagaż, gdzie umieścili także rzeczy na przebranie, więc nie patrząc na siebie, szybko się przebrali i ułożyli się na łóżkach.

Przez kilka minut milczeli, wpatrując się w sufit, a jedyne dźwięki jakie do nich dochodziły to te wydobywające się z dworu lub nadal krzątającą się za ścianą Tommy. Atmosfera robiła się coraz napięta, a Ci dwoje nie byli w stanie zasnąć. W pokoju było duszno z każdą chwilą, więc Lucy w końcu wstała i otworzyła okno, natomiast Natsu usiadł na krawędzi łóżka i spoglądał na blondynkę.

– Coś się stało? – zapytała rumieniąc się.

– Nic, po prostu cieszę się, że jesteś – uśmiechnął się ciepło i wstając, zbliżył się do Lucy. – Nawet nie wiesz jak za tobą tęskniłem – dotknął delikatnie jej policzka, a ona szybko przyłożyła swoją rękę do jego. W kącikach jej oczu pojawiły się łzy.

– Ja już miałam dość tej tułaczki. Chwilami chciałam rzucić wszystko i wrócić do was, ale musiałam to jakoś przeboleć. Dobrze, że to już się skończyło i, że nie muszę już czekać, by poczuć twoje ciepło – powiedziała szczęśliwa i przytuliła się do Natsu, który to odwzajemnił.

Chwilę tak trwali, prosząc by chwila ta trwała jak najdłużej, lecz niestety wszystko co dobre, kiedyś się kończy. (od autorki: Dlaczego ja zawsze muszę wyskoczyć z czymś takim?)

Zza chmur wyłonił się piękny, okrągły księżyc, który swoim światłem oświetlił twarze tej parze. Ci spojrzeli głęboko w swoje oczy, rumieniąc się przy tym i powolutku ich głowy się do siebie zbliżały. Gdy ich usta dzieliły milimetry, tą jakże uroczą chwilę przerwała Tommy, która chcąc zabrać z szafy tylko ręcznik sprawiła, że para odskoczyła od siebie jak poparzona.

– Oj, w czymś przeszkodziłam? – palnęła zawstydzona. – Przeprasza, przepraszam, przepraszam! – rzekła speszona i szybko wzięła to co chciała, a potem zniknęła za drzwiami. Para stała w milczeniu wpatrzona w drzwi, a gdy przeniosła wzrok na siebie, parsknęli śmiechem.

– Chyba dość wrażeń jak na jeden dzień, połóżmy się spać – zaproponowała Lucy i już zamierzała się położyć, gdy Natsu pociągnął ją za sobą i razem wylądowali w jego łóżku. – Natsu, co ty… – chłopak jej przerwał:

– Będziemy spać razem – uśmiechnął się zadziornie, a potem rzekł: – Zmarznę jeśli się koło mnie nie położysz.

– Przecież tobie nigdy nie jest zimno!

– Zawsze musi być ten pierwszy raz – zaśmiali się oboje, a Lucy posłusznie ułożyła się obok różowowłosego. Chłopak przykrył ich kołdrą i nie minęło długo czasu nim oboje zasnęli.

Następnego dnia, gdy nad doliną Noel wstało słońce, wraz z nim obudziła się Tommy. Z uśmiechem na ustach, obserwowała śpiącego brata, a potem szybko wstała i wykonując poranne czynności, zaczęła przygotowywać śniadanie. W tym czasie do białowłosej dołączył brat, który także chciał się wykazać.

– Już dość zrobiłaś. Pozwól mi się tym zająć, nie chcę, żeby nasi goście przed samym wyjazdem się pochorowali – rzekł poważnie.

– Ha ha – zaśmiała się sztucznie. – Widzę, że humor, jak i siły Ci wróciły. To dobrze, bo ktoś musi posprzątać cały dom, podczas gdy ja będę się relaksować ze swoim fletem na świeżym powietrzu – dogryzła mu i oboje wybuchli śmiechem. – Ale ja nie żartowałam.

– Co?!

– Cicho bądź, bo ich obudzisz – skarciła Sute i podczas gdy ten przygotowywał śniadanie Tommy sprzątnęła pościel z kanapy.

– I tak ich trzeba obudzić, więc już nie chodź na paluszkach.

Białowłosa z westchnięciem kończyła składać pościel, a następnie udała się do pokoju, w którym spali goście. Zapukała, ale gdy nie usłyszała odpowiedzi delikatnie uchyliła drzwi i zajrzała do środka. W pokoju zastała jedno puste łóżko, natomiast drugie uginało się pod ciężarem dwóch osób. Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem. Żal było tą dwójkę budzić, bo według niej uroczo wyglądali, ale gościnności też nie należało nadużywać. Uśmiechając się zadziornie, odsłoniła zasłony, a następnie głośno krzyknęła:

– Wstawać śpiochy! – Lucy podskoczyła na głos przyjaciółki i o mało co nie spadła z łóżka, natomiast Natsu nadal spał w najlepsze.

– Dzień dobry Tommy. Która godzina? – zapytała blondynka przecierając oczy. – Jeśli chodzi o niego to trudno będzie go zmusić, żeby wstał – westchnęła podnosząc się z łóżka, a następnie przykrywając chłopaka kołdrą dodała: – Niech pośpi sobie jeszcze te parę minut. – uśmiechnęła się delikatnie i zapytała: – Pomóc wam w czymś?

– Nie, generalnie wszystko jest gotowe i właśnie miałam was obudzić na śniadanie.

Jak na zawołanie, na te słowa różowowłosy szybko się podniósł.

– Czy ktoś coś mówił o śniadaniu? – uśmiechnął się szeroko, a dziewczyny na to westchnęły.

– Nie mam sił do ciebie, ale tak śniadanie już jest na stole. – oznajmiła bezradnie Tommy. Uradowany Natsu wyskakując z łóżka, założył na siebie koszulkę i podreptał do stołu, przy którym już siedział Suta. Dziewczyny udały się tuż za nim.

– Przynajmniej wstał – zaśmiały się obie.

Przy śniadaniu czwórka smoczych zabójców prowadziła spokojną rozmowę, delektując się przy tym jedzeniem przygotowanym przez Sute. Niby zwykła jajecznica, ale każdemu z nich przypadła do gustu.

– To kiedy zamierzacie nas odwiedzić w Magnolii? – zapytał Natsu, biorąc kolejny kęs jajka.

– Jeszcze nie wiemy. Możliwe, że najpóźniej za dwa tygodnie to zależy jak wyrobimy się z zabezpieczeniem doliny. Nie chcemy by coś się tu stało podczas naszej nieobecności – wyjaśniła białowłosa.  

– My też nie chcemy od razu ruszać w bój. Najpierw musimy ustalić plan ataku, sprowadzić resztę smoczych zabójców, a potem z nimi to przedyskutować – rzekła poważnie Lucy. – To nie jest pierwsza lepsza bijatyka w parku, gdyż tu na szali stawiamy życia swoje, a także wielu ludzi. Nie możemy ot tak bez przygotowania pójść się bić, mając nadzieję, że wygramy.

Nastała cisza. Cała trójka wzięła sobie do serca to co powiedziała dziewczyna. Wiedzieli, że poprzeczka stoi wysoko, ale bez względu na wszystko nie mogą się poddać. Gdyby Zeref wygrał to oznaczałoby koniec ludzkości. Koniec wszystkiego na co tak ciężko pracowali. Koniec wszystkiego co tak mocno kochali. Koniec świata.

– Nie powiedziałam tego, żeby was zdołować – rzuciła szybko ze zdenerwowaniem.

– Wiemy o tym, ale to co powiedziałaś jest prawdą – odpowiedział jej Natsu. – Musimy się przygotować, a potem niech się…

– Stanie wola nieba! – dokończyła Tommy, na co wszyscy parsknęli śmiechem. Udało jej się rozluźnić nieco atmosferę, dzięki czemu mogli w spokoju dokończyć śniadanie.

Po posiłku Lucy, jak i Natsu szybko doprowadzili się do porządku, pomogli rodzeństwu w sprzątaniu, a następnie postanowili pomału ruszać do Magnolii. W końcu przed nimi czekała długa droga. Chyba, że…

– Byśmy pojechali pociągiem! – zaproponowała Lucy, lecz Natsu jej nie odpowiedział. Spojrzał na nią dość niewyraźnie, jakby miał zaraz wymiotować. – No co? Byłoby o wiele szybciej.

– Co ja Ci zrobiłem, że mnie skazujesz na te katusze? – jęknął.

– Natsu – zaczął Suta – Rozumiemy jak się czujesz, bo cierpimy na tą samą chorobę, jednak uważam, że powinieneś stanąć na wysokości zadania i dać szansę temu strasznemu środkowi transportu. Lucy od dawna nie była w domu i podróżowała non stop stopem, więc też jest zmęczona tą tułaczką – skończywszy mrugnął do dziewczyny, będąc pewny swego małego zwycięstwa.

Po chwili namysłu różowowłosy ze zrezygnowaniem „pomachał białą flagą” na znak poddania się i zgodził się na podróż pociągiem. Wkrótce po tej rozmowie nadszedł czas rozstania. Nie obyło się bez łez, które dziewczyny wylały żegnając się ze sobą, chłopcom wystarczyło tylko przybicie żółwika.

– Przecież nie rozstajecie się na wieczność. Słyszałaś, że niedługo przyjadą.

– Wiem, ale nie lubię pożegnań i zawsze są one dla mnie zbyt ciężkie, by powstrzymać łzy – odpowiedziała Lucy.

Najbliższa stacja znajdowała się w mieście Hargeon, do którego mieli z jakieś dwie godziny, lecz im to nie przeszkadzało. Chwycili się za ręce i spacerkiem, kroczek po kroczku zbliżali się do miasta. Nigdzie im się nie spieszyło, gdyż i tak nie mieli pojęcia, o której przyjedzie pociąg. Chcieli nacieszyć się ostatnimi chwilami jakie im zostały przed nadchodzącą walką. Gdy wrócą do Magnolii zaczną intensywne przygotowania i nie wiadomo czy dane im będzie ponownie odbyć taki spacer.

Nie czuli na razie nadchodzącego nieszczęścia, które zaatakuje od środka. 

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 50 "Porządek"