Rozdział 55 – Koniec Acnologii?

    Nadeszły maj był jego ulubionym miesiącem. Nie było ani zimno ani zbyt gorąco, więc można było rozkoszować się pogodą ile się chciało. Głównym zajęciem Takeshiego był codzienny trening, a także medytacja, która miała wzmocnić jego ducha. Łączył się ze swym żywiołem i dzięki temu stanowili wtedy jedność.

Ziemia jest materią, którą można zobaczyć, dotknąć, powąchać. Można, by rzec, że jego cechy i zachowania były równie "przyziemne" i materialistyczne co żywioł, lecz dla niego ziemia była, jest i będzie fundamentem, na którym wszystko jest zbudowane.

W ludziach żywiołu ziemi nie ma nic rozmytego, niewyraźnego. Nie chodzą z głową w chmurach. Są niezawodni – zawsze możesz na nich liczyć, nawet jeśli tego nie pokazują w emocjonalny sposób. Ziemia się nie zmienia, a przynajmniej nie robi tego zbyt szybko. Zawsze jest na swoim miejscu, stanowiąc solidny fundament dla rozwoju i postępu.

Ludzie żywiołu ziemi nie lubią zmian, wolą stabilność i normalne życie, które mogą rozwijać i pielęgnować w spokoju. Po co zaczynać coś nowego, skoro to, co już jest, doskonale się sprawdza? Dokładnie taki tok myślenia dominował u Ziemnego Smoczego Zabójcy.

Niedawno mógł obserwować dziką burzę, która budziła w nim instynkt łowczy. Wiatr i woda zrobiły swoje, teraz pora na ziemię! Zaczesując włosy do tyłu, które i tak zaraz wróciły na swe miejsce, wyszedł z domu i zaczął truchtać w wybranym przez siebie kierunku. Powietrze po burzy było dla niego jak energetyk, który z każdym wdechem napawał go co raz większym zapałem. Niestety, nadal pozostawał człowiekiem, więc po pół godzinnym, nieustannym biegu zaczął odczuwać zmęczenie. Wróciwszy do domu, zastał niemałą niespodziankę, a mówiąc niemałą, mam na myśli… całkiem małą kopertę.

Zdziwił się mocno, bo z nikim nie utrzymywał kontaktu i nie było potrzeby wysyłania do niego listu, a tu proszę. Podniósł ją z ziemi i otrzepując z piachu, rozerwał. Uważnie przeczytał jej zawartość, po czym westchnął: – Zaczęło się – wyszeptał do siebie. – Eh, trzeba będzie się zebrać i tam iść – jęknął, wyczuwając swe lenistwo.

Wrócił do mieszkania i zaczął się pakować, by jeszcze dziś wyruszyć do Magnolii. 

W podobnej sytuacji znaleźli się jedyni mieszkańcy doliny Noel, którzy zamiast listu otrzymali wodną bańkę od Lucy i Sary. Zostali poinformowani o nadchodzącej walce, dlatego lepiej, żeby wszyscy się zebrali w jednym miejscu i razem ćwiczyli, a także opracowali strategie. Nic nie wspomniano o zniknięciu Natsu.

Tommy i Suta w mig się spakowali, gdyż spodziewali się tej wiadomości w każdej chwili. Chcieli być przygotowani na wszystko. Sprawnie i z nadzwyczaj dobrym humorem wyruszyli w podróż, gdy na zegarze w ich domku wybiła trzynasta.

Cała trójka dotarła do Magnolii późnym wieczorem, gdzie w gildii i tak przebywało dużo osób. Powitano ich głośno i radośnie, a także znaleziono im tymczasowe miejsce zamieszkania. Wynajęli niewielkie pokoje tuż przy samej gildii, które zostały opłacone przez Fairy tail (chociaż Lucy i tak w przyszłości będzie musiała to odpracować). Tego wieczora świętowano, ale to nie było to samo. Wszyscy to czuli, ale niektórzy nie wiedzieli jaki jest ku temu powód.

– Lucy, a gdzie jest Natsu? – zapytała Tommy, gdy obie wyszły na zewnątrz zaczerpnąć świeżego powietrza.

Heartfilia nie zamierzała tym razem kłamać. W tej chwili nawet nie potrafiła tego zrobić, gdyż łzy od razu się pojawiły w jej oczach. Białowłosa Kanekawa widząc to, natychmiast przytuliła przyjaciółkę, lecz nie ukrywała faktu, że chciała wiedzieć co się dzieje.

– Natsu… on został porwany – wykrztusiła i dopowiedziała kim był sprawca. – Wykonał swój pierwszy ruch, a ja byłam zbyt słaba, by go powstrzymać!

– Dlatego my tu jesteśmy, by Ci pomóc. Kto powiedział, że sama masz z nim walczyć? – starała się ją pocieszać. – Natsu nic nie będzie. Wiesz, że jest silny i nie podda się tak łatwo. Uratujemy go, możesz być tego pewna – posłała przyjaciółce uśmiech, mając nadzieje, że choć na chwilę ją to rozchmurzy.

Zmieniła temat.

– W ogóle kim jest ten gościu w czarnych włosach i tej bezgustownej, czerwonej koszuli? – wskazała na Takeshiego, który siedział przy jednym ze stolików, chcąc podjąć jakąkolwiek rozmowę. Trochę głupio to wyglądało, gdy sam wiecznie siedział przy stoliku.

– To jest Ziemny Smoczy Zabójca, Ryu Takeshi – odpowiedziała jej blondynka, która nie do końca kojarzyła chłopaka. – Nie widziałam go wcześniej. Dopiero dziś go poznałam.

– Och, a Ci dwaj przystojni bogowie? – zapiszczała na widok szablozębnych.

– To są członkowie Sabertooth; mistrz, czyli Sting Eucliffe i jego przybrany brat Rogue Cheney – uśmiechnęła się na widok łakomej Tommy, która już szykowała się na podryw.

Ta jak do tej pory nie miała styczności z taką wesołą gromadą. Jej jedynym towarzyszem był brat, który niemal od zawsze ją wspierał i pocieszał. Sam nigdy nie próbował znaleźć innych przyjaciół, ale ona owszem, ale z drugiej strony nie chciała go opuszczać. Była dla niego jedyną rodziną, jedyną nadzieją i jedynym towarzystwem. Była dla niego wszystkim… Chociaż? Wyjątkiem była Sara, która starała się poznać owianego tajemnicą Sutę. Jego młodsza siostra widziała, że ta coś do niego czuje, lecz ten nadal pozostawał zamknięty w swym „fantomowym” krysztale.

Późnym wieczorem członkowie, jak i goście zaczęli się rozchodzić do domów, choć bywało, że niektórzy nocowali w gildii na stołach, krzesłach czy podłodze. Bliźniaki, jak i Ryu zostali odprowadzeni do tymczasowych lokum, a Lucy wraz Sarą udały się do siebie. Przez całą drogę powrotną panowała między nimi cisza, której za nic nie mogły przełamać. Jasnowłosa próbowała na wszelkie tematy rozmawiać z Heartfilią, ale ta dawała tylko krótkie odpowiedzi i sama nie zamierzała przejąć inicjatywy. Gdy nie trenowała czy nie przesiadywała wraz z innymi, smutek gościł na jej twarzy non stop.

Martwiła się o osobę bliską jej sercu.

W zasadzie od dwóch dni nie otrzymali żadnej wiadomości od Zerefa. Podobnie było i później. Mijały dni, tygodnie i nic. Minął maj, czerwiec i połowa lipca. Przez te dwa miesiące ciężko trenowali, nie robiąc sobie ani chwili wytchnienia (nie licząc przerw na posiłki i na sen). Lucy całkowicie oddała się ćwiczeniom i trenowała często samotnie, chcąc opanować specjalne ataki swej nowej magii. Z gwiezdnymi duchami rzadko się kontaktowała, ale wcześniej poinformowała ich o wszystkich wydarzeniach.

☆☆☆

Cofnijmy się o te dwa miesiące, a konkretnie do miejsca, w którym zło zmierzyło się z jeszcze większym złem. Jedno przeszkadzało drugiemu, a więc walka i unicestwienie jednego z nich nie było nieuniknione.

Zeref i Acnologia stali naprzeciwko siebie i wpatrywali się w swe oczy przesiąknięte jadem. Niestety wzrokiem nie można było zabić, a przynajmniej taki urok Dragneela nie działał na Smoczego Zabójcę, który pozostał w swej ludzkiej postaci.

– Zebrało Ci się na walkę – przewrócił oczami, udając zniechęcenie, a tak naprawdę od zawsze marzył, by stoczyć z Czarnym magiem pojedynek. Różnica w ich rozumowaniu „pojedynek” polegała na tym, że Acnologia nie zamierzał od razu zabić Zerefa. Chciał, by ten przywrócił jego ukochaną do życia i nie dopuszczał do siebie myśli, że to niemożliwe.

Czarne i niegdyś bez wyrazu oczy Dragneela, zmieniły się nagle w krwiste i uzbrojone w morderczy wzrok. Nadal pozostał spokojny, ale chciał dać wyraźnie znać, że teraz to nie są żarty. Miał dość, że Acnologia udaremniał mu wszelkie próby samobójcze, a teraz miałby zniszczyć jego plan i zarazem brata?

– Mam dość twoich gierek. Nie spełnię nigdy twego życzenia, więc możesz albo odejść albo najlepiej zginąć – warknął, nadal pozostając w miejscu.

– Zaczyna się robić ciekawie – prychnął drugi i uśmiechnął się zadziornie, czekając na jakikolwiek ruch.

Nagle wiatr ustał, a wokół zrobiło się niepokojąco ciemno, gdyż przed chwilą jeszcze było słońce. Jak się okazało, zostało one przykryte ciemnymi chmurami, które nie wiadomo skąd naszły. Odgłosy przyrody ucichły i jedyne co można było usłyszeć to ich nadzwyczaj spokojne oddechy.

Zeref zrobił krok w przód i czekał na reakcje Acnologii, lecz ten z pewnością w oczach wyczekiwał kolejnego kroku. Sam nigdzie się nie ruszył. Nie chciał pierwszy atakować i nie chciał się niepotrzebnie unosić. Okazałby tym samym swoją słabość.

– Na co czekasz? – zapytał ciemnoskóry zabójca.

– Podziwiam twoją odwagę, ale zarazem jestem zdziwiony twą głupotą. Czyżbyś zapomniał, że posiadam kogoś, kto by równie sprawnie co ja zrównał Cię z ziemią?

– Twoja magia śmierci na nic się zda. Widzisz ten wisior? – wskazał na swój naszyjnik z kolcami. – To jest przedmiot, który chroni mnie przed twą magią, więc jesteś na przegranej pozycji – nie wspominając nic o etheriusie, popełnił błąd. Zeref wykorzystał ten fakt i właśnie to tym zdecydował się zaatakować. – Mam nadzieję, że pamiętasz mojego młodszego braciszka? – zapytał już z uśmiechem, a oczy z powrotem przybrały ciemną barwę.

Acnologie przeszedł dreszcz.

Smoczy Zabójca bał się tylko jednej osoby – E.N.D.’a . Widział go tylko raz w życiu i miał nadzieję, że tak też pozostanie. Nigdy nie czuł wtedy takiej rozpaczy i strachu przed śmiercią. Ogromna moc jego wroga przytłoczyła go wtedy tak bardzo, że jedyna szansa na przeżycie równała się z ucieczką. Nawet jeśli postąpił nie honorowo i tak cieszył się, że tak postąpił.

Zeref uśmiechnął się łagodnie i z niezwykłą szybkością podbiegł do rozkojarzonego Acnologii i zerwał mu naszyjnik z szyi. Kolce z biżuterii spadły na ziemie, razem z podartym sznurkiem. Długowłosy krzyknął wściekle i już chciał rzucić się na maga, lecz w porę przypomniał sobie o utracie jedynej ochrony przed magią śmierci.

– Widocznie nie będę musiał się, aż po niego fatygować. Rozprawię się z tobą tu i teraz! – krzyknął Czarny mag, gdy jego oczy znów przybrały krwistą. Uniósł prawą dłoń przed siebie i rzekł donośnie: – W końcu po 400 latach zdecydowałem się Ciebie pozbyć, więc mam nadzieję, że już więcej nie będę musiał Cię widzieć.

Przez moment w oczach Zabójcy pojawił się cień strachu, który szybko został zastąpiony dziwną pewnością siebie.

– Zabawmy się! – zawołał nagle Acnologia: – Ja będę rządzić światem, strach zacznie się bać, nienawiść pokocha, ogień się zapali, a śmierć umrze. Moja ukochana poczeka. Skoro ty mi nie chcesz pomóc to sam spróbuję ją ożywić!

– Milcz! – wrzasnął Dragneel i wcelował w wroga swą kulą śmierci.

Czarna okrągła kula najgroźniejszej magii zmierzała prosto ku Smoczemu Zabójcy, który za nic nie miał szans jej uniknąć, ale czy to oznaczało, że zginie?

Nastąpił wybuch, z którego cało wyszła tylko jedna osoba – odporna na każdy rodzaj magii czy bólu. Nieśmiertelność miała swoje plusy, ale i tak jej nienawidził. Ona odebrała mu wszystko, a dała jedynie ból i zmęczenie.

☆☆☆

Lipcowe słońce oślepiło ją tuż z samego rana, gdy letni wietrzyk przedarł się przez nieszczelne okna i rozwiał różowe firanki. Dziewczyna natychmiast mocniej przymknęła i tak zamknięte oczy, a następnie leniwie się przeciągnęła. Niedługo po tym ruchu, budzik oznajmił jej, że czas wstać i przy okazji wskazał godzinę siódmą.

– Sara! Wstawaj! – zawołała jeszcze przez sen. Nie doczekała się odpowiedzi, więc sama postanowiła pierwsza wstać i wziąć prysznic.

Szybko wykonała poranną toaletę, a następnie podreptała do kuchni, by zrobić sobie i przyjaciółce skromne śniadanie, bo w lodówce nie dostrzegła większej ilości artykułów. Usmażyła jajecznicę, którą potem wspólnie zjadły, lecz w tym spokojnym poranku, było coś niepokojącego.

– Słabo wyglądasz – zauważyła Lucy, obserwując ruchy Sary, a także jej niespokojny wzrok. – Coś się stało?

Niebieskowłosa rzuciła niespodziewanie widelcem o podłogę i jęknęła załamana:

– Faceci to dno! Wybacz Lucy, że Ci to robię, ale powiedz jak wy się z Natsu porozumiewacie? Chodzi mi o to… jak mam sprawić, że chłopak zainteresuje się moją osobą? – zapytała z nadzieją, że przyjaciółka coś jej doradzi, lecz ta patrzyła na nią oniemiała.

Po tych dwóch miesiącach Lucy skupiała się tylko i wyłącznie na treningu. Nie zauważyła problemów przyjaciółki, które po cichu od środka ją wykańczały. Mówi się serce nie sługa, więc jej wybrankiem chcąc, nie chcąc został obojętny Suta.

– Och, to wspaniale! – zapiszczała Lucy, nie widząc problemu, bo tak naprawdę nie znała prawdziwej, cichej i nieśmiałej natury Suty, który obiecał sobie, że nie zbliży się do nikogo więcej. Tuż po tym okrutnym wypadku zamilknął, a jego serce zamknęło się na innych.

– To nie jest wspaniałe! Słyszałam co wcześniej przeżył i rozumiem, dlaczego z nikim nie chce się zżyć. Próbowałam wiele razy się do niego zbliżyć, sprawić, że mi zaufa, ale zawsze otrzymywałam odrzucenie związane ze strachem. Nie wiem co mam zrobić, żeby się otworzył – westchnęła na koniec z rezygnacją i odsuwając od siebie talerz, położyła głowę na stole.

– A powiedziałaś mu wprost to co czujesz? – zapytała Lucy.

– Nie, a czy ty powiedziałaś Natsu co czujesz?

– W sumie tak, ale nie powiedzieliśmy sobie dosłownie „kocham” – mruknęła wstydliwie, ale mowa o Natsu sprawiała jej ból. Nadal żadnych wieści. Pokręciła głową, chcąc pozbyć się na razie tej okrutnej myśli. – Jak tylko go zobaczę to powiem mu całą prawdę, a teraz ty powinnaś to zrobić.

– Chyba tak zrobię – uśmiechnęła się z nadzieją. – Nic nie stracę jeśli mi odmówi i tak mnie zawsze unikał.

– Oby tego nie zrobił – dotknęła ramienia przyjaciółki, po czym obie wstały i uściskały się nawzajem.

Posprzątały po śniadaniu i przebierając się w stroje sportowe, udały się na trening. Na miejscu jak zwykle nałożono barierę, dzięki której nie rozwalono pół Magnolii, a na sam koniec ustalali jakiekolwiek plan.

Tak minął im kolejny dzień, gdzie potem udali się na zasłużony odpoczynek do gildii. Większość się udała, lecz Lucy jak zwykle odmówiła. Od dwóch miesięcy unikała miejsca, które przywoływało tak wiele wspomnień z nim związanych.

Wróciwszy do domu, wzięła szybki prysznic, nie chcąc tracić czasu na przyjemną kąpiel. Wolała przed zmierzchem jeszcze się przespacerować, więc czym prędzej się przebrała i przyczepiając swe klucze, wyszła z mieszkania. Tak naprawdę to ich nie potrzebowała, ale z nimi czuła się pewniej.

Ciepły wiatr co chwilę smyrał jej blond włosy, a także głaskał policzki, ręce i resztę ciała. Pogoda była piękna, na co wskazywało zachodzące słońce otulone przez pojedyncze i niewielkie chmury. Czuła się błogo i beztrosko, chociaż nie do końca. Do pełni szczęścia brakowało jej jedynie Jego. Doszła na skraj Magnolii, gdzie rozciągał się gęsty las, który wyznaczał jej koniec spaceru. Słońce właśnie zaszło, a ona chciała zawracać i gdy do jej nozdrzy dotarł znajomy zapach. Dzięki mocy Smoczego Zabójcy jej zmysły bardzo się wyostrzyły, tu bardzo jej pomógł zmysł węchu.

Wyczuła dobrze znany jej zapach, dzięki któremu poczuła się jak we śnie. Uszczypnęła się, ale nic się nie stało, jednak to nie był sen. Odwróciła się gwałtownie, a wtedy napotkała równie zdziwione tęczówki co jej, lecz te naprzeciwko skrywały dziką zieleń. Znajomą, choć wywołującą ciarki.

– Natsu? 

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 56 "Przygody Lata (część 1)"