Rozdział 56 – Przygody Lata (część 1)

   Ucieczka od brata była bardzo dobrym rozwiązaniem, a przynajmniej tak myślał Natsu. Nie miał pojęcia, że to co robi wchodziło w plan jego alter ego. Niestety nie dostał żadnych wskazówek o tym gdzie się znajduje, więc sporo czasu mu zajęło nim zorientował się gdzie leży Magnolia. Nie mógł się też z kimkolwiek skontaktować, więc czuł się zagubiony, ale przynajmniej był bezpieczny. Zeref jakimś cudem nie był w stanie go namierzyć.

Podczas swej długiej wędrówki przeżył kilka drobnych przygód, a o to kilka z nich.

Spotkanie z Draculą

Ciemna, złowroga i zaskakująco zimna majowa noc napajała różowowłosego chłopaka strachem i niepokojem o własne życie. To była pierwsza noc spędzona poza Mildian Magic Academy. Tak naprawdę sam do końca nie wiedział, że to opustoszałe miejsce nosiło taką nazwę. Te nieznane mu tereny znacznie pogarszały jego sytuacje, a także opóźniało powrót do domu. Jak miał odnaleźć właściwą drogę, skoro nie znał tych miejsc, nie znał zapachu, nie orientował się gdzie powinien iść, a także nie wyczuwał w pobliżu żadnych oznak cywilizacji.

Przez chwilę myślał, że został uwięziony w świecie podobnym do snu tak jak ostatnio, ale w końcu wyczuł coś… dziwnego. Bez większego zastanowienia ruszył w tamtą stronę, obserwując czy nic go nie śledzi.

Wcześniej, gdy Natsu wybudził się ze swego półsnu, który zwał się również koszmarem, nie zastał nikogo w zupełnie obcym mu pomieszczeniu i miejscu. Pamiętał jak to się stało, że tu wylądował i z kim… Sprawcy porwania nie było, bo nie wyczuwał jego obecności. Miał szansę… możliwe, że tylko jedyną – szansę na ucieczkę. Musiał wrócić do Magnolii i wesprzeć przyjaciół, by później się z nim rozprawić. Nie był na tyle głupi, by się rzucić na nieśmiertelnego człowieka.

W ten oto sposób wracamy do punktu wyjścia, czyli jego braku. Zdezorientowany chłopak krzątał się po ciemnym lesie, bo tak naprawdę nie miał zielonego pojęcia, w którą stronę powinien iść, więc wybrał pierwszą lepszą. Nie można było też zapytać kogokolwiek o drogę, bo takich osób nie było.

– Beznadziejna sytuacja – mruknął, ale dzielnie kroczył dalej przed siebie.

W końcu dostrzegł wśród mrocznego lasu, odrobinę światła i linię horyzontu. Pobiegł w tamtą stronę, mając nadzieję, że dostrzeże coś więcej niż kolejne pasmo drzew. Na szczęście natura nie obdarowała go znów tym widokiem, ale lepszego również mu nie podarowała. Zza drzew kryło się złowrogie wzgórze wraz z przerażającym zamczyskiem.

– Nie mówcie, że mnie do Transylwanii wywiózł! – jęknął głośno, ale i tak postanowił wyruszyć do wywołującego ciarki zamku tylko po to, by się spytać o właściwy kierunek. Lepsze to niż dalsze błądzenie, które tylko przedłuży czas podróży, a możliwe, że do reszty go pochłonie.

Z trudem odnalazł jakąkolwiek ścieżkę, lecz gdy w końcu na jakąś natrafił, to już spokojniej ruszył pod górę. „Spokojny”, tak można było powiedzieć o jego chodzie, lecz nie o stanie psychicznym. Zazwyczaj nie był strachliwy, lecz zamczysko dziwnie mu znane kojarzył właśnie tylko z koszmarów, a zazwyczaj w snach pojawiają się ludzie czy miejsca już widziane.

Dotarł pod drzwi zamczyska i chwytając niepewnie kołatkę zastukał. Ku jemu zdziwieniu drzwi nie otworzyły się same tak jak w horrorach, ale zostały otwarte przez – i tu jeszcze większe zdziwienie – przez dziecko. Tak, zwykłe, niczym niewyróżniające się dziecko stało przed nim, robiąc maślane oczy z nieznanego powodu.

– Coś mam na twarzy? – wydukał zdziwiony, ale zrobił to po to, by nie spłoszyć dziecięcia.

– Kim jesteś? – zapytał chłopczyk, kręcąc głową w odpowiedzi na poprzednie pytanie.

– Natsu, a ty?

– Dracula, ale wolę, by wszyscy mówili na mnie Drac – odpowiedział przytulając do siebie misia, którego wcześniej różowowłosy nie zauważył. – Możesz wejść, bo w okolicy nie ma gdzie się zatrzymać. Ten zamek to odludne miejsce. Mój tatko nie lubi ludzi.

Ośmioletnie dziecko obdarzone w czarne jak heban włosy i oczy, było również niezwykle blade. Ubrane było natomiast jak zwykłe, przeciętne dziecko co ulżyło Natsu. Czerwona, wygnieciona bluzka i zielone spodnie nie pasowały do klimatu tu panującego, ale może to tylko złudne przedstawienie? Może jednak nie natrafił na dziwaków? Od razu odrzucił tą myśl gdy wszedł do środka. Wielkie zamczysko tak jak można było się tego spodziewać, było urządzone w gotyckim stylu. Idealny klimat i miejsce dla wampirów.

– Mogę Cię o trzy rzeczy spytać?

– Już o jedną spytałeś – odpowiedział Drac, nadal wpatrując się w chłopaka jak w obrazek.

– Nie o to mi chodziło, ale… – zawahał się na moment. – Czy twój tata nie będzie miał nic przeciwko jeżeli zostanę tu na jedną noc i posilę się?

– Myślę, że nie, bo go nie ma. Wróci dopiero jutro wieczorem.

– Całe szczęście – odetchnął z ulgą. – Druga rzecz… wiesz może gdzie leży Magnolia?

– Nie – odparł krótko.

– A gdzie jest najbliższa wioska?

– Jeden dzień drogi stąd na wschód.

– Wielkie dzięki i ostatnie pytanie… Czy ty jesteś wampirem?

– Tak, a co? – chłopczyk nie widział w tej odpowiedzi nic nadzwyczajnego, ale wiedział, że obcy różnie reagują na jego szczerą odpowiedź. Zazwyczaj uciekają w popłochu albo popełniają samobójstwo, lecz Dragneel nie wykonał żadnej z tych rzeczy.

Nic nie odpowiedział. Wymusił na sobie głupi uśmiech i zapytał o kuchnię. Drac posłusznie wskazał mu drogę, a także pozwolił mu na przygotowanie samemu posiłku. Kilka kanapek dobrze zrobiło chłopakowi, a także krótka rozmowa z chłopaczyną, który okazał się nie być wcale taki straszny. Nie rozmawiali o „wampirach”, lecz o zwykłych warunkach tu panujących, czyli jak małe dziecko może tu wytrzymać. Umrzeć z nudów można, a zabawa z trudem przychodzi.

Nie minęło pół godziny, gdy Natsu postanowił się zdrzemnąć, a gdy obudził się tuż przed wschodem słońca o dziwo Drac poszedł już spać. Różwowłosy wolał nie czekać na przybycie jego ojca, ale czuł się głupio nie mogąc się odwdzięczyć.

– Kiedyś tu wrócę – zaśmiał się nerwowo i wyruszył w dalszą podróż. Słońce właśnie wzeszło, a gdy Natsu zdołał już pokonać pewien odcinek drogi, odwrócił się by posłać zamkowi ostatnie spojrzenie, lecz niczego takiego nie zastał.

Zamczysko zniknęło.

Choroba majowa

Żadnej aktywności czy niebezpieczeństwa ze strony Zerefa. Maszerując cały dzień, Natsu nie napotkał oznak jego obecności, dzięki czemu mógł odetchnąć z ulgą. Nie miał siły na walkę z nim, więc na razie musiał się mieć na baczności.

Zgodnie ze wskazówkami zdobytymi od Draculi, podążył na wschód mając nadzieję, że po jakimś czasie napotka cywilizację. Na szczęście po jakimś czasie natrafił na maleńką wioskę… nie wyglądała zachęcająco, ale lepsze to niż nic. Z większym entuzjazmem ruszył przed siebie, aby potem zapukać w pierwsze lepsze drzwi.

Otworzyła mu staruszka, która z niepokojem obserwowała jego włosy.

– Ja mam takie od urodzenia – zaśmiał się nerwowo. – Przepraszam, wie pani może jak mam się kierować, by dojść do Mangolii?

Staruszka już spokojniej na niego patrzyła, lecz zdziwiona odpowiedziała mu:

– Toż to chyba drugi koniec świata, bo w życiu o tym nie słyszałam.

– No dobrze, a wie pani gdzie leży najbliższe miasto? – westchnął ciężko, ale nadal nie tracił nadziei.

– Wschód i po jakimś czasie gdzieś dojdziesz, bo w innych kierunkach to samą dzicz napotkasz – uśmiechnęła się tym razem do niego, widząc, że ten czuje się zakłopotany.

Kobieta zaprosiła na mały poczęstunek i zaproponowała mu żywność na następne kilka dni w zamian za małą pomoc. Powodem biedy, która panowała w tym miasteczku albo raczej wsi, była dziwna przypadłość, która dopadała mieszkańców co roku. W maju należy posadzić wszelkie plony, ale co jeśli akurat w tym okresie coś ich napada?

Choroba majowa z komplikacjami.

– Nigdy o czymś takim nie słyszałem – zdziwił się Nastu na wyznanie kobiety.

– Cóż, ta choroba nie jest popularna, ale pojawia się, gdy człowiek zaczyna nowy etap w swym życiu, albo trafia się w związkach zaczętych w kwietniu, gdy później zaczyna się coś psuć. Człowiek nie może sobie poradzić z szeroką przepaścią między tym co sobie wyobrażał, a rzeczywistością. W rezultacie czuje się zmęczony i bezsilny, dopada go też majowa depresja.

– Wie pani… trudno nazwać uczucie letargu chorobą – westchnął, nie mogąc słuchać tych bzdur. Jemu również czasami się nie chce pewnych rzeczy robić, ale obowiązek to obowiązek. Jak nie ma pieniędzy to musi iść na misję i zarobić. – Co mogę zrobić, by zapracować na pożywienie – podrapał się po głowie, a kobieta podała mu łopatę i nasiona.

– Posadź to wzdłuż tego pola. Praca na cały dzień, więc dam Ci możliwość przenocowania w stodole na sianie.

– Dziękuję – burknął i wziął się do roboty.

Ku jego zdziwieniu na polu powinno, aż się roić od rolników, ale nikogo nie zastał.

– Co za leniwe społeczeństwo – rzekł do siebie, posłusznie dalej kopiąc, bo ziemia była dość sucha i trzeba było ją przekopać, zasadzić, a potem podlać rośliny.

Kobieta miała rację, mówiąc, że to praca na cały dzień. Natsu pracował jeszcze długo po zachodzie, lecz w nagrodę otrzymał posiłek, a także prowiant na kolejne dni. Po zjedzeniu położył się spać i wstał o świcie i nie chcąc marnować czasu, ruszył dalej na wschód.

Mały Tygrys

Minął tydzień, a w okolicy żadnej wioski. Żywność otrzymana od kobiety z chorobą majową skończyła się, lecz Natsu umiał przeżyć w dziczy. Z Happym wiele razy spali pod gołym niebem, żywiąc się złowionymi rybami. Na samą myśl o tamtych czasach uśmiechnął się. Tęsknił za tym. Tęsknił za swoim małym przyjacielem, a także za pozostałymi. Tęsknił za Lucy, dlatego musiał się wziąć w garść i dalej maszerować… chociaż fajnie byłoby wiedzieć dokąd ma się iść. Nie miał zielonego pojęcia gdzie jest, ani dokąd ma iść, by napotkać jakieś miasto. Żadnego szlaku, żadnej ścieżki… to bardzo źle wróżyło.

– Gdzie teraz?! – krzyknął zniecierpliwiony ciągłą podróżą.

Las liściasty, który rósł w pobliżu Magnolii był dość podobny do tego, przez który szedł teraz, ale to tylko złudzenie. Roślinność z każdym metrem starała się coraz dziksza i nieprzyjazna. Odgłosy natury również były inne. Śpiewy ptaków były inne, ale na szczęście wiatr okazał się taki sam, ale nowe rzeczy i tak go niepokoiły. Oprócz wcześniej wymienionych dźwięków, dominował także dziwny odgłos bębnów. Nie wiadomo skąd one się brały i Natsu wolał się do nich nie zbliżać, ale instynkt nakazał mu skierować się w tamtą stronę. Każdy krok napawał go niepewnością, ale nie strachem. Takich rzeczy on się nie bał, bo przeżył już gorsze.

Zatrzymał się gwałtownie, gdy usłyszał ciche warczenie. Wziął głęboki wdech przez nozdrza, chcąc wyczuć zapach bestii, lecz ta szybko się przemieszczała. Poruszała się w sposób dziwny w porównaniu ze zwykłymi drapieżnikami, które czają się w krzakach, lecz ten tutaj w dość szybkim tempie okrążał skupionego Natsu. W końcu, gdy ten się na moment zatrzymał, chłopak to wykorzystując zapalił swe pięści i ruszył na przeciwnika.

– Nie bij! – zapiszczała ofiara i przymykając oczy.

Dragneel natychmiast zaprzestał dokończenia ataku i spojrzał na… małego tygryska? Mało tego! Posiadał skrzydła!

– Jesteś Exceedem? – zapytał Natsu, a zwierzątko kiwnęło posłusznie głową. – Och, przepraszam. Myślałem, że… coś innego mnie zaatakowało.

– J–ja nie chciałem Cię zaatakować. Jesteś tu obcy, dlatego działałem instynktownie – wyjaśnił nadal przestraszony. – Jestem Taiga, a ty?

– Natsu – mruknął zawstydzony. Nie chciał zaatakować tego kotka, ale jego warczenie sprawiało, że każdy dałby się nabrać na „prawdziwego” tygrysa. – Wiesz może gdzie jesteśmy?

– W środku dziczy.

– Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem – zaśmiał się nerwowo, a tygrysek w mig się rozchmurzył i zaraz parsknął śmiechem. – Może zacznę od tego, że nie wiem gdzie jestem i staram się wrócić do domu, do Magnolii. Pomożesz mi?

Exceed potrzebował chwili, by się zastanowić, lecz potem entuzjastycznie kiwnął głową.

– Na początku przestraszyłem się, ale to była moja wina. Sprawiasz wrażenie miłego gościa, więc czemu nie?  

– Dzięki – uśmiechnęli się oboje i wstali z ziemi, na której wciąż siedzieli. – To powiesz mi gdzie się znajdujemy? Tylko dokładniej – dodał.

– Więc znajdujemy się w dziczy, w pobliżu miasta Libenge.

– Eee nie znam i nie słyszałem… Na pewno jesteśmy w Fiore? – zapytał, mając nadzieję, że przeczucie go nie myli.

– W Fiore? Przecież to bardzo daleko stąd! Jesteśmy w Minstrel – zdziwił się kot niewiedzą swojego nowego towarzysza.

– O w ciapkę – jęknął Natsu. – Gdzie on mnie wywiózł?! Muszę dostać się jak najszybciej do Fiore!

Czuł się w tym momencie zły i bezsilny. Mógł się wściekać na Zerefa, że go wywiózł w nieznane, a także na siebie, bo nie wiedział gdzie ma się dalej kierować. Nowy przyjaciel wydawał się miły, ale czy można mu w pełni zaufać? Może to szpieg Zerefa? Nie… Zeref sam by po niego przyszedł, a to znaczy, że chyba go jeszcze nie znalazł. Nadal miał szansę, by sprytnie dostać się do Magnolii.

Niestety Dragneel nie potrafił się domyślić, że Czarny mag mógł przewidzieć jego zamiary i udaremnić jego plany. Mógł zjawić się w Magnolii i wywołać katastrofę… Nie, nie mógł, bo jego rodzina miała za zadanie go zabić, a on właśnie tego chciał.

– Taiga, muszę dostać się do Magnolii. Moim przyjaciołom grozi niebezpieczeństwo.

– Wiesz, że to zajmie Ci sporo czasu?

– Teleportować się nie umiem, więc muszę dostać się tam normalnie. Lepsze to niż czekanie w miejscu, aż się zdarzy cud.

– Masz całkowitą rację. Pomogę Ci się dostać do Libenge, a stamtąd w pociąg i nad morze! Tylko w ten sposób dostaniesz się najszybciej do domu. Ja nie mogę się oddalać. Sam też mam dom.

– Rozumiem, ale… pociąg? – zawahał się, lecz potem westchnął ciężko: – Robię to dla Lucy.

– Kim jest Lucy?

– Moją ukochaną dziewczyną. Myślę, że tak mogę o niej powiedzieć. Jest wspaniała i kocham ją ponad wszystko.

– Dobrze Romeo, nie rozwijaj się – Taiga przewrócił oczami i chwycił „różowego” za plecy. – Tylko się nie przestrasz.

– Spokojnie, jestem do tego przyzwyczajony – odpowiedział uśmiechając się zadziornie i oboje wzlecieli w powietrze, kierując się wprost do tętniącej życiem Libenge.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 57 "Przygody Lata (część 2)"