Rozdział 15 – Wspólna misja

Po wyjściu Lucy wraz z chłopcami, Mira postanowiła uprzątnąć trochę w gildii. Tak szczerze to nawet ona miała dość tego ciągłego bałaganu, który codziennie robili chłopcy.

– Radzę wam się z tym uwinąć do południa, bo inaczej nie będzie dostawy sake do następnego miesiąca – zagroziła robiąc poważną minę, na co Cana od razu oprzytomniała.

– Ruszać się! Ruszać! Nie ociągać się! – krzyczała na całą gildię, bo bez sake nie mogła przeżyć nawet jednego dnia, tak je kochała.

Gdy gildia była już posprzątana to wszyscy odpoczywali sobie przy ocalałych stołach i popijali obiecane sake. Nagle do budynku weszli Natsu i Gray, a za nimi (już) uśmiechnięta Lucy. Cana od razu się i nakazała, by nawet nie myśleli o zaczęciu nowej bójki.
Za nim zdążyli coś odpowiedzieć Lucy się wtrąciła:

– A tylko by spróbowali – spojrzała na nich groźnie, a następnie usiadła przy barze i zaczęła gawędzić z dziewczynami. Natomiast Natsu i Gray dosiedli się do Gajeela i Elfmana. Nic nie mówili.

– Co wy tak cicho? – zapytał Żelazny Smoczy Zabójca. – Czyżby Lucy dała wam popalić? – zaśmiał się, a oni w odpowiedzi kiwnęli.

– Ona jest jeszcze straszniejsza niż Erza – stwierdził Gray.

– Tak? A co takiego zrobiła?

– Nie chcesz wiedzieć – mruknął.

– Nie mówcie, że się jej boicie – rzucił kpiąco, lecz gdy ta dwójka nic nie odpowiedziała, zaśmiał się.

– Nie śmiałbyś się gdybyś dostał parę razy biczem. W ogóle skąd ona go wzięła?! – bulwersował się czarnowłosy, lecz miał świadomość tego, że to oni zawinili.

– Ostro po was pojechała

– To takie nie męskie – dodał Elfman dosiadając się do ich stolika.

– Ale Lucy jest dziewczyną – powiedział ze zrezygnowaniem Natsu i ponownie oparł głowę o blat stołu.  

Następnego dnia w gildii nadal panował spokój. Od tamtej pory nikt nie śmiał się wszcząć bójki, bojąc się, że Mira mówiła poważnie o wstrzymaniu dostaw alkoholu. Barmanka powiedziała, że jeżeli nie będą posłuszni to tak zrobi, dlatego postanowili się jak na razie normalnie zachowywać. Do gildii właśnie weszła Drużyna Cienia.

– Levy–chan! – krzyknęła blondynka i obie na przywitanie się przytuliły. – Kiedy wróciłaś z misji?

– Wczoraj, ale nie miałam już sił, aby wpaść do gildii – wyjaśniła niebieskowłosa. Wraz z Jetem i Droyem wyruszyli kilka dni temu na dość prostą misję. Szybko się z nią uwinęli ale, żeby ją  wykonać musieli się udać do pewnego miast „trochę” oddalonego od Magnolii. – A ty co robiłaś?

– Generalnie to nic ciekawego. Przesiadywałam w gildii, a wczoraj musiałam zrobić wykład chłopakom, bo znowu zrobili bajzel. Szukałam jakiejś misji, bo muszę niedługo zapłacić czynsz, ale nie chcę wybierać się sama. Chciałam poczekać na Ciebie.

– To świetny pomysł! Po przespanej nocy w swoim łóżku, jestem wypoczęta i pełna energii, więc na misję możemy wyruszyć nawet jutro! – uśmiechnęła się do przyjaciółki.

– Dziękuję Ci! Spotkamy się jutro na dworcu o jedenastej, a teraz lecę. Nie wzięłam z domu zbyt wielu ciuchów, więc wypadałoby coś sobie dokupić. Do zobaczenia! – pożegnała się ze wszystkimi i wybiegła z gildii.

Chodziła po sklepach z dobre trzy godziny, a jak na razie kupiła sobie tylko dwie spódniczki i bluzkę. Nie mogąc już nic znaleźć, zrezygnowana wróciła do domu. Gdy wracała do swojego przytulnego mieszkanka już się ściemniało, a ulice powoli stawały się puste. Wyglądało to jakby wszystko dookoła obumierało. Zaniepokoiło ją to.

Gdy weszła do swojego lokum, otworzyła szafę i wyjęła z niej niewielką walizkę. Spakowała do niej tylko najpotrzebniejsze rzeczy i dwa ciuszki na zmianę, bo nie wiadomo na ile się udają.

Nagle w jej pokoju zapanowały egipskie ciemności. Przestraszona odwróciła się i nadsłuchiwała. Stanęła w pozycji ochronnej, gdy usłyszała czyjeś kroki, lecz nie dane było jej wykonać jakikolwiek ruch. Intruz, który jakimś cudem się tu dostał, zasłonił jej oczy.  Przestraszyła się i próbowała się uwolnić z uścisku, ale na próżno. Intruz był silniejszy od niej. Łzy zaczęły jej spływać po policzkach, ale nie zamierzała się poddać. Starała się wyciągnąć chociaż rękę, a następnie mocno spoliczkowała włamywacza i kopnęła. Ten po chwili złapał za bolące miejsce i puścił dziewczynę. Lucy szybko zapaliła światło i już miała przyzwać ducha, gdy zobaczyła…

– Natsu?!

– Hej Lucy – przywitał się jak gdyby nigdy nic, lecz kurczowo trzymał się za bolące miejsce.

– Czy ty wiesz jak mnie przestraszyłeś?! – zdenerwowała się blondynka i upadła na ziemie ze zrezygnowaniem.

– Lucy ja żartowałem, nie chciałem Cię przestraszyć – zrobiło mu się głupio. Podszedł do niej i zamierzał ją przytulić, ale ta go odepchnęła.

– Po co przyszedłeś? – burknęła wycierając oczy i podnosząc się. Stanęła dumnie przed nim, by wysłuchać jego nic nie znaczących tłumaczeń.

– Tak sobie. Chciałem Cię zobaczyć.

– To miłe z twojej strony, ale następnym razem masz mnie tak nie straszyć, bo dosłownie wykopię Cię z domu! – zagroziła.

– Jeszcze raz przepraszam, ale naprawdę nie chciałem Cię przestraszyć – dostrzegł walizkę, co go bardzo zdziwiło. – Gdzie jedziesz?

– Wybieram się z Levy na misję.

– Beze mnie?! – oburzył się.

– TAK – wysyczała słowo ze złośliwym uśmiechem, na co Natsu już zdecydował.

– To w takim razie ja jadę z wami. Jesteśmy przecież drużyną. Weź mnie ze sobą, błagam – prosił Natsu widząc, że Lucy nie była przekonana co do tego pomysłu. Zamyśliła się na chwilę. Chciała z Levy jechać sama na misję, ale Dragneel tak na nią patrzył, że nie sposób mu było odmówić.

– No dobrze, ale bez żadnego oporu wejdziesz do pociągu.

– Chyba sobie odpuszczę – mruknął i bez pożegnania wyskoczył przez okno.

– Mówiłam – zaśmiała się Lucy, ale trochę się zawiodła. Tak naprawdę miała cichą nadzieję, że Natsu będzie im towarzyszyć. Lubiła przebywać w jego towarzystwie i liczyła na to, że ona także tak uważa.

Spakowała się do końca, a następnie poszła nalać do wanny gorącej wody. Zdjęła ciuchy i zanurzyła się w wodzie relaksując się przy tym. Po pół godzinie woda już ostygła dlatego blondynka postanowiła wyjść z wody. Ubrała swoją piżamę i położyła się spać, by nabrać siły na następny dzień.

Rano poczuła się fatalnie, gdyż spoglądając na zegar zrozumiała, że zaspała. Miała nie całą godzinę, by się wyszykować i dotrzeć na stację. Wykonała poranną toaletę, zdążyła zjeść śniadanie i zabierając walizkę wybiegła z domu. Na dworzec dotarła jako pierwsza i zaskoczona tym faktem usiadła na ławce. Spojrzała na zegarek i z ulgą odetchnęła. Była nawet dziesięć minut wcześniej, ale to nawet lepiej. Cierpliwie czekała obserwując przy tym otoczenie, a po kilku minutach usłyszała znajomy głos. Odwróciła się, ale zamiast Levy stał tam:

– Natsu? Co ty tu robisz? – zdziwiła się na widok chłopaka. Była przekonana, że związku z jego „niechęcią” do środków transportu nie przyjdzie, a tu taka miła niespodzianka.

– Jak to co? Jadę z tobą na misję, przecież jesteśmy drużyną – uśmiechnął się, a tuż za nim pojawiła się Levy biegnąca w ich stronę.

– Levy, już jesteś – zawołała Lucy. – Gdzie twój bagaż?

– Gajeel go niesie.

– CO? – krzyknęła zaskoczona blondynka. – On też jedzie? – pokiwała głową, a gdy wskazała na Natsu, Lucy odpowiedziała: – Tak, on też jedzie.

Obie ciężko westchnęły. Same chciały jechać na misje, ale chyba nie było im to dane, jednak w głębi duszy odczuły ulgę.

Po chwili na stacje przyszedł Gajeel niosący swój czarny plecak i walizkę Levy. W tym samym czasie pociąg nadjechał, a chłopcy na sam jego widok zzielenieli. Lucy zaskoczyło to, że Gajeel również ma chorobę lokomocyjną, ale w porównaniu do Natsu ten bez żadnego oporu wsiadł do maszyny.

– Nie! Nie wejdę do tego potwora!

– Albo wejdziesz albo nie jedziesz na misję! – siłowała się  z nim blondynka.

– Nie możemy iść na piechotę? – zapytał z nadzieją, ale Lucy była uparta i dość silna… Odsunęła się od chłopaka, a ten myśląc, że odpuściła, oberwał od niej niezłym kopniakiem przez co wleciał do pociągu z wielkim hukiem.

– Jesteś okrutna – jęknął. Blondynka zaciągnęła chłopaka na miejsca, które zajęli im Levy i Gajeel, a następnie znokautowała Natsu. – Dla niego to będzie najlepsze – stwierdziła. – Ta jego choroba mnie kiedyś wykończy.

– Ej… – zaczął metalowiec. – Mi również nie dobrze.

– Leviś pomożesz? – zapytała, a następnie razem z niebieskowłosą pozbawiły Gajeela przytomności.

Macgarden położyła głowę Gajeela na swoich udach, natomiast Natsu leżał oparty o ścianę. Zasugerowała, żeby Lucy również położyła tak różowowłosego, wtedy będzie mu wygodniej. Blondynka lekko zarumieniona ułożyła go podobnie, a ten się uśmiechnął przez sen, przez co twarz Lucy przybrała intensywniejszy kolor.

– Wyglądają słodko jak śpią – zaśmiała się niebieskowłosa.

– Czego dotyczy misja, którą dla nas wybrałaś? – zmieniła temat.

– To nie zupełnie ja ją wybrałam, tylko Gajeel. Chłopcy nie znieśli by misji, w której nie mogą czegoś rozwalić.

– Masz rację, więc o co w niej chodzi?

– Trzeba się pozbyć miasta jakiś chuliganów, którzy nękają zleceniodawcę. Podobno czegoś szukają.

– Brzmi ciekawie.

Pociąg po dwóch godzinach zatrzymał się na stacji. Dziewczyny obudziły chłopaków i ruszyli w stronę miasta. Było już po piątej popołudniu, więc wspólnie postanowili rozejrzeć się za noclegiem, ale wyglądało na to, że chłopcy nie doszli jeszcze do siebie.

– Lu–chan zostań tu z nimi, a ja znajdę nam jakiś hotel – poleciła Levy i pobiegła w obranym siebie kierunku.

Po kilku chwilach Natsu powoli dochodził do siebie podobnie jak Gajeel. Ich przyjaciółka również niedługo wróciła z dobrymi wieściami. Udało jej się znaleźć dla nich nocleg – tani, a także znajdujący się tuż za rogiem.

– Tylko, że niestety ostały się dwa pokoje z dwuosobowymi łóżkami – zaśmiała się. – Ta dwójka będzie musiała spać razem albo jedna osoba ląduje na podłodze.

– Co?! Ja nie będę spać z tym durniem! – krzyknął zbulwersowany Natsu.

– Ja też dlatego lądujesz na podłodze! – krzyknął Gajeel.

– O nie! To ty będziesz spał na podłodze!

– Normalnie jak dzieci – obie parsknęły śmiechem. – Do zleceniodawcy udamy się jutro, a dziś rozejrzyjmy się po mieście? Słyszałam od recepcjonistki, że dzisiaj ma odbyć się mały festyn. Może pójdziemy tam? – zaproponowała niebieskowłosa na co reszta ją poparła.

Ruszyli w stronę placu głównego, na którym miało się odbyć owe wydarzenie. Na rynku stało mnóstwo budek, a to z jedzeniem, grami, zabawkami itp. Postanowili się rozdzielić. Levy pociągnęła Gajeela w stronę budki z książkami, natomiast Natsu chciał zagrać z Lucy w jedną czy dwie gry. Ta, którą wybrał, polegała na trafieniu piłeczką w puszki.

– Lucy o co się zakładamy?

– O co niby mamy się zakładać? – spojrzała na niego podejrzanie.

– Za rogiem jest pewien bar, jeżeli zbiję wszystkie puszki to stawiasz mi jedzenie, a jeżeli ty zbijesz, to ja tobie.

– Ale to nie fair! Zobacz jaki wyjdzie z tego rachunek jeżeli będę musiała postawić tobie jedzenie. Ja nie jem tyle co ty! – zbulwersowała się dziewczyna.

– Oj tam, oj tam. Obiecuję, że zamówię sobie tylko dwie rzeczy.

– No dobra, ale nie mów tego tak jakbyś już wygrał – mruknęła i wzięła piłeczkę.

Skoncentrowała się i zamachnęła, a jak już miała rzucić:

– No szybciej – powiedział Natsu, a przez to Lucy chybiła.

– To się nie liczyło! Jeszcze raz! – powiedziała i biorąc kolejną piłeczkę rzuciła z całej siły. Trafiła, ale żadna z puszek się nie ruszyła.

– Co to ma być? To oszustwo!

– Hihi Daj ja spróbuję – zaśmiał się Natsu i również rzucił piłką w puszki strącając je. Lucy nie mogła w to uwierzyć. Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem, przez co zabawnie wyglądała. – Gdybyś teraz widziała swoją minę! – wybuchł śmiechem, a blondynka widząc to udała focha i poszła do budki obok – tej z ciuchami.

Lucy przeglądała bluzki ze śmiesznymi napisami. Chętnie by sobie taką kupiła, ale w tej chwili musiała oszczędzać. Tymczasem Natsu wybierał swoją nagrodę. Myśląc, że dziewczyna naprawdę się na niego obraziła postanowił wybrać coś dla niej.

– Proszę – powiedział zarumieniony dając Lucy małą maskotkę pandy.

– Och, dziękuję! – rozpromieniła się i przytuliła Natsu. Dopiero po chwili zrozumiała co zrobiła i szybko się od niego odsunęła rumieniąc się przy tym, tak samo jak on.

– E to… Pójdźmy już do tego baru – powiedziała zawstydzona.

– Może zamiast do baru przyjdę do ciebie i zrobisz mi obiad, co ty na to?

– No dobrze – westchnęła – Poszukajmy Levy oraz Gajeela i wracajmy do hotelu.

Godzinę później dziewczyny siedziały już na łóżku w swoim pokoju w hoteli i spokojnie rozmawiały ze sobą, a tymczasem Gajeel i Natsu nie mogli dojść u siebie do porozumienia.

– Nie zamierzam spać z tobą w jednym łóżku! – powiedział stanowczo różowowłosy.

– Ja z tobą też nie, więc musimy coś zrobić.

– Kto śpi na podłodze?

– Nie o to mi chodziło!

– A o co?

– Ty jesteś głupi czy takiego tylko udajesz? – westchnął Gajeel. – Powiem ci od razu, żebyś się nie przemęczył tym myśleniem – podszedł do niego i zaczął omawiać swój plan jemu na ucho. – Już teraz rozumiesz? – zapytał kończąc.

– O tak! – zachwycił się tym rozwiązaniem. – Zaczekamy, aż zasną! Tylko którą przenosimy?

– Weźmy Levy, ona jest mała, więc bez problemu ją przeniosę.

– Okej, jak chcesz…

☆☆☆

Wraz ze wschodem słońca, pierwsza obudziła się Lucy. Otworzyła oczy i się leniwie przeciągnęła. Zauważyła, że jest dopiero po ósmej, więc postanowiła jeszcze pięć minut poleżeć. Odwróciła się na drugi bok i wtedy czar prysł. Poczuła jak ktoś ją obejmuje w pasie i przyciąga do siebie.

– Natsu – powiedziała tracąc powoli cierpliwość. Ten po chwili jak gdyby nigdy nic uśmiechnął się i zapytał nadal zaspany:

– Dzień dobry Luce, co na śniadanie?

– Śniadanie, tak? – żyłka pulsowała. – Nie denerwuj mnie! – krzyknęła i wykopała go z łóżka.

– Lu–chan! – do pokoju wbiegła Levy, która była tak samo zła jak blondynka.

– Nic nie mów. – powiedziała Heartfilia za nim jej przyjaciółka zdążyła coś powiedzieć. – Natsu – zaczęła – Za niecałe piętnaście minut widzimy się na dole. Masz razem z Gajeelem się ogarnąć, przyszykować i spakować się, bo wychodzimy wykonać zlecenie. Jeżeli spóźnicie się nawet sekundę to marny wasz los – powiedziała z powagą, lecz mimo wszystko delikatnie z nim postąpiła.

– Aye! – odpowiedział posłusznie i już ożywiony wybiegł z pokoju.

– Lu–chan… jesteś straszna – stwierdziła Levy.

– Nieprawda… no może, ale sami się o to proszą. Jak mnie naprawdę wkurzą to nie ręczę za siebie i dobrze o tym wiedzą – westchnęła i już w lepszym humorze odparła: – Chodźmy się przyszykować.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 16 "Koza"