Rozdział 33 - Wybór życia

   Otaczała ją nieprzenikniona ciemność oraz panująca bezradność. Na jej twarzy spływały słone łzy, a gdyby dobrze się wsłuchać, można było usłyszeć cichy szloch. Zastanawiała się jak mogła być taka słaba? Nie miała siły, aby obronić samą siebie czy też uratować przyjaciół. Była słaba i musiała się do tego przyznać.

– Natsu – szepnęła i zaniosła się jeszcze większym szlochem. – Co ona ci robi? – Lucy chciała jak najszybciej się stąd uwolnić, ale bicz na nic jej się tu zda, a klucze nie działały… – Zaraz! – krzyknęła z nadzieją i podbiegła do drzwi, a potem wyciągnęła pęk kluczy. Wyjęła jeden z nich i włożyła do dziurki, a następnie powoli przekręciła. – Udało się! – niespodziewanie zamek się otworzył i blondynka była w stanie się wydostać. Trochę dziwne było to, że z taką łatwością wydostała się z celi, ale nie było to w tej chwili ważne. Bez wahania wybiegła z celi i ruszyła na poszukiwania Natsu.

Gdy udało jej się wydostać z lochów, znalazła się na korytarzu, który zaprowadził ją prosto do wielkich dębowych drzwi. Lucy z ciekawości się im przyjrzała i ujrzała na nich wyrzeźbione znaki zodiaku.

Dziwne to wszystko – pomyślała i otworzyła drzwi do wielkiego pomieszczenia. Niepewnie przekroczyła próg i pierwsze co rzuciło jej się w oczy to wielka waga, na której z jednej strony leżały złote klucze. – Co?! – krzyknęła zaskoczona i szybko zajrzała do swojej kieszeni, w której nie znalazła swych ukochanych kluczy. – Przecież przed chwilą tam były! Kiedy ona zdążyła je zabrać?! – spojrzała na drugą stronę, a tam leżał nieprzytomny: – Natsu! – podbiegła do niego, lecz ten wisiał zbyt wysoko, by Lucy mogła go dosięgnąć. – Co robić?! Co robić?! – powtarzała wciąż, nie mając świadomości w jakiej jest sytuacji. Rozglądała się nerwowo we wszystkie strony, chcąc znaleźć jakąś drabinę czy coś innego. Coś co pomogło by jej dostać się do Dragneela i do kluczy.

– To na nic – odezwała się kobieta, która znikąd pojawiła się na samym szczycie wagi.

– Wypuść Natsu i oddaj klucze! – krzyknęła wściekła dziewczyna.

– Nie dopóki nie odpowiesz mi na pytanie – odpowiedziała beznamiętnie.

– Czego chcesz … Libro? – syknęła Lucy.

– Oh, czyli jednak wiesz kim jestem?

– Łatwo można się domyśleć. Zodiaki na drzwiach i ta wielka waga, każdy by zorientował, ale to nie ważne. Powiedz czego chcesz od Natsu!

– Ja od niego niczego. Od ciebie pragnę odpowiedzi – rzekła poważnie robiąc przerwę, a następnie przeszła do sedna. – Władanie taką potężną mocą, nie jest dla jakiś tam magów amatorów. Musisz pokazać, że jesteś godna tej mocy.

– Co mam zrobić?!

– Nie znoszę magów, którzy kpią sobie z magii gwiezdnej energii, dlatego wybierzesz co jest dla ciebie ważniejsze. Miłość czy magia. Tylko jedno możesz wybrać, a to co zostało odrzucone zostanie zniszczone.

☆☆☆

– Lucy! – szukał Nastu dziewczyny, który razem z Lokim znalazł się niedaleko ruin. – Gdzie ona może być?

– Powinna była udać się właśnie do tych ruin, ale możliwe, że wpadła w pułapkę Libry – westchnął Loki.

– To jest ten ostatni duch?

– Tak, ale ona w przeciwieństwie do nas jest bezlitosna. Boję się, że Lucy może nie przejść tej próby.

– Dlaczego? Przecież Lucy jest silna, poradzi sobie – uśmiechnął się Natsu, dając przykład, że wierzy w umiejętności blondynki, na co Loki się zaśmiał. – O co ci chodzi?

– Powiedziała to osoba, która przebiegła taki kawał drogi, aby się upewnić czy jego dziewczyna jest bezpieczna.

– To… To nie jest moja dziewczyna – mruknął. – Przynajmniej na razie – pomyślał rumieniąc się, ale odpędził tą myśl od siebie i zmienił temat. – Co tam u ciebie i Aries?

– W porządku  – odpowiedział szybko i nastała między nimi długa, niezręczna cisza. Oboje modlili się, aby blondynka jak najszybciej wróciła.

☆☆☆

– Co ty mówisz?! Kpisz czy o drogę pytasz?! – krzyczała wściekła Lucy, domagając się wyjaśnień od Libry. Jednak ta odpowiedziała, że to nie jest żaden żart tylko wybór. Miłość czy magia?

Lucy nie mogła uwierzyć w słowa wypowiedziane przez gwiezdnego ducha. Przecież gdyby wybrała Natsu to wtedy, duch zniszczyłby klucze, a tym samym swoich przyjaciół. Czy naprawdę była do tego zdolna?! Z drugiej strony gdyby wybrała klucze, Natsu by zginął, a tego też nie chciała. Nieważne co by wybrała i tak by coś straciła.

– Ile mam czasu? – zapytała Lucy.

– Czas jest nieograniczony. Możesz myśleć do woli.

– A czy mogę porozmawiać z innymi duchami?

– Nie, w tym świecie to ja mam władzę i nie pozwolę komukolwiek ingerować w twoją decyzje. Ten wybór należy do ciebie! – przypomniała jej Libra, a następnie zamilkła i cierpliwie czekała na odpowiedź blondynki. Ta jednak trochę podenerwowana, usilnie próbowała wykombinować, jak wykręcić się z tej całej sytuacji. Nie zamierzała podejmować decyzji, tak jak życzyłaby sobie tego Libra. Musiała wymyśleć cos innego.

Natsu, a ty co byś zrobił? – pomyślała Lucy, próbując powstrzymać lecące łzy i wyobraziła go sobie w akcji.

Chłopak, który zawsze się uśmiechał, pomagał swoim przyjaciołom pewnie by powiedział, żeby po prostu uwierzyła w siebie.

Uwierzyć w siebie – uśmiechnęła się. – Nie będę nic wybierać, po prostu zaoferuję jej wymianę – pomyślała, a następnie uśmiechając wstała i rzekła stanowczo: – Nie będę nic wybierać!

– Co masz na myśli? – zapytała zaskoczona dziewczyna.

– Obie te rzeczy są dla mnie zbyt cenne, abym wybrała co jest dla mnie najważniejsze. Prędzej wolę, abyś mnie zniszczyła niż klucze czy Natsu!

– Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała Libra zaciekawiona wypowiedzią Lucy.

– Proponuję ci wymianę! Nie będę wybierać między Natsu a kluczami tylko chcę, abyś uwolniła moich przyjaciół, a zamiast nich to mnie zniszczyła! Nie mam prawa wybierać kto ma umrzeć, a kto przeżyć, jednak jeżeli chodzi o mnie to co innego. W każdej chwili mogę się zabić, jeżeli tylko chcę! – zrobiła przerwę na oddech, a potem powiedziała to co uważa za stosowne: – Zrób ze mną co chcesz, ale moich przyjaciół zostaw w spokoju! 

Lucy kończąc swój wypowiedź czekała cierpliwie na werdykt Libry, która o dziwo była z tego zadowolona, przynajmniej można było to wywnioskować po jej oczach, które miała zresztą odsłonięte. Były one koloru pomarańczowego niczym dojrzałe pomarańcze. Jej ciepły wzrok obserwował zachowanie blondwłosej, która niecierpliwiła się z każdą sekundą, więc nie chcąc jej dłużej denerwować, odpowiedziała:

– Ludzie mają wrodzony talent do wybierania tego co jest dla nich najgorsze, jednak ty to zrobiłaś, aby uratować swoich przyjaciół i to był dobry wybór – zdjęła chustkę z twarzy i wtedy można było ujrzeć jej twarz. Twarz, na której widniał szczery uśmiech. – Zdałaś!

– Co? – Lucy zatkało. – Więc ten cały cyrk, to była próba?! – krzyknęła zszokowana.

– Tak i zdałaś go perfekcyjnie – odpowiedziała, a następnie ukłoniła się i powiedziała. – Przepraszam, jeśli cię w jakiś sposób skrzywdziłam, jednak musiałam być pewna.

– Wiesz jakiego stracha mi narobiłaś?! Tak się zamartwiałam o Natsu, myślałam, że zaraz zginie! Uwolnij go!

– Ale to nie jest twój Natsu, tylko zwykła marionetka.

– Co?

– Twój Natsu jest cały i zdrowy, a pozostałym duchom nic nie jest – wytłumaczyła. – Nikomu nie zrobiłabym krzywdy.

– Całe szczęście – opadła na kolana, czując ulgę. – Możemy wrócić do tych ruin?

– Oczywiście. Od teraz jestem na twe rozkazy – ukłoniła się i zanim Lucy zdążyła coś powiedzieć ta zniknęła, a w dłoni dziewczyny pojawił się złoty klucz.

Wymiar stworzony przez Librę, zaczął się rozpadać, a blondynka znikać. Na początku trochę spanikowała, ale zaraz zrozumiała co się dzieje. Wracała do domu. Gdy otworzyła po chwili oczy, zauważyła gdzie się znajduje. Znalazła się znowu w ruinach, ale nie była sama. Natsu i Loki stali obok siebie i zdziwieni patrzyli na równie zaskoczoną jak oni blondynkę.

– Natsu! – krzyknęła szczęśliwa i od razu rzuciła się mu w ramiona. Ten bez wahania odwzajemnił uścisk i długo by tak trwali, gdyby nie to, że był z nimi Loki.

– To wy jesteście w końcu razem czy nie? – zapytał Leo, starając się nie ryknąć śmiechem.

– CO?! – krzyknęła para i szybko od siebie odskoczyła rumieniąc się.

– Nic nie mówiłem – zaśmiał się i dodał: – Cieszę się, że nic Ci nie jest Lucy. Miłego powrotu do Magnolii – i wrócił do świata duchów.

Para, która została nareszcie sama, przez chwilę ze sobą nie rozmawiała, jednak Natsu postanowił przerwać tą niezręczną ciszę:

– To wracamy?

– Jasne – uśmiechnęła się i ruszyli wolnym krokiem w kierunku Magnolii. Co jakiś czas zerkali na siebie niepewnie, ale gdy tylko ich oczy się napotkały to od razu się odwracali wzrok.

– Czemu uciekłaś? – znów przerwał ciszę.

– Chciałam zrobić coś sama, nie miałam zamiaru cię niepokoić – zapewniła.

– Wiesz, że się o ciebie martwiłem? Czemu wysłałaś swoje duchy? Wiesz, że mnie pobiły? – powiedział z zażaleniem.

– Nie chciałam, aby cię biły. One miały za zadnie odwracać twoją uwagę, abym mogła szybciej oddalić się od Magnolii.

– Ale po co to wszystko? Mogłaś po prostu powiedzieć, że idziesz SAMA poszukać klucza i sprawa załatwiona – odparł, a blondynka spojrzała na niego kpiącym wzrokiem. – Co?

– Nie sądzę, żebyś mnie wtedy puścił.

– No może masz rację – zaśmiali się oboje. – Ale jak w końcu ci poszło?

– Misja zakończona sukcesem – uśmiechnęła się, pokazując Dragneelowi nowy klucz. – To już ostatni.

– Gratuluję! Teraz możesz użyć platynowego klucza – przypomniał jej, mając na dzieje, że zachęci ją tym do działania, lecz ta się zasmuciła. – Co się stało?

– Cóż… Sagittaris wspominał, że użycie tego klucza może być niebezpieczne – odpowiedziała z niepewnością, a widząc zaskoczoną minę różowowłosego postanowiła mu wyjaśnić całą sytuację.

Problem nie polegał w tym jak użyć klucza smoka, ale o konsekwencje jego użycia. Podobno może w niej zajść wielka zmiana, a ona nie wiedziała na czym ta zmiana będzie polegać. Obawiała się go używać, bo nie miała pojęcia co to był za duch. Owszem, chciała poznać odpowiedzi na dręczące ją pytania, ale zawsze pozostawał cień wątpliwości. Postanowiła, że jeszcze o tym pomyśli, a tymczasem spróbowała rozkoszować się pięknym popołudniem, które spędza razem z Natsu. 

Koniec dnia w Fairy tail zapowiadał świetny wieczór, który magowie postanowili spędzić na wypiciu paru kieliszków z sake. Dwójka magów wracając ze swojej małej przygody zahaczyli o gildię i również postanowili się zabawić. Mira oraz jej siostra Lisanna zaczęły biegać z tacami pełnymi sake i rozdawały je swoim przyjaciołom. Muzyka leciała w tle, więc nie zabrakło również tancerzy, a byli to m. in. Gray i Juvia i to oni rządzili na parkiecie. Lucy udało się nawet nakłonić Natsu na jeden taniec, a pewna osóbka przyglądała się im z zazdrością. Jednak nie wszyscy uczestniczyli w zabawie.

Wielu członków było aktualnie na misjach, mistrz gildii zamknął się w swoim gabinecie i starał się rozwiązać swoje problemy, a na taka Levy przesiadywała w archiwum Fairy tail. Nie szukała niczego ważnego tylko z ciekawości przeglądała kolejne księgi będące w tym ogromnym księgozbiorze. Niespodziewanie ktoś postanowił złożyć jej małą wizytę.

– Co robisz? – pochylił się nad nią Gajeel, chcąc zerknąć na książkę, którą trzymała w ręce.

– Gajeel! – poskoczyła zaskoczona Levy. – Co ty tu robisz?

– Przyszedłem cię wyciągnąć z tej dziury.

– Dziękuję, ale to nie potrzebne – mruknęła niezadowolona tym, że chłopak nazwał to wspaniałe miejsce dziurą. – Nie siedzę tu, bo muszę tylko, że chcę.

– Rozumiem, ale impreza trwa i szkoda, abyś ją opuściła.

– Może później dojdę – odparła beznamiętnie i wróciła do lektury.

Gajeel nie odpowiedział na jej uwagę i usiadł przy stoliku, a następnie wpatrywał się w niebieskowłosą. Wyglądało to trochę dziwnie, więc zaniepokojona Levy nie była w stanie się skupić na lekturze, więc westchnęła i powiedziała, że już idzie.

– Nie chcę cię siłą wyciągać. Pokaż, że chcesz tam iść.

– Chcę tam iść – powiedziała, ale nie było widać w tym entuzjazmu.

– Nieważne – opadł z powrotem na krzesło i zapytał: – O czym była ta książka?

– Akurat o smoczych zabójcach.

– Czemu zainteresował cię ten temat? – zdziwił się.

– Nie wiem, tak po prostu – uśmiechnęła się. – Jak będziesz chciał o tym ze mną poczytać to jeszcze tu wrócimy, a na razie chodź.

– Gdzie?

– No jak to gdzie? Na imprezę! – zaśmiała się i pociągnęła czarnowłosego w kierunku schodów.

Po chwili będąc już na miejscu Gajeel usiadł przy barze i wypił sake, a Levy zaskoczona patrzyła na niego zirytowanym wzrokiem.

– Nie będziesz pił! – krzyknęła do niego, a następnie chwyciła go za ręcę i pociągnęła w stronę parkietu. – Chodź zatańczymy!

– CO?! Ja tańczyć nie umiem – próbował się wymigać, ale nic z tego.

– Nauczysz się, jakby co to Lucy jest w pobliżu. Ona jest świetnym instruktorem tańca – zaśmiała się dziewczyna, na co Gajeel westchnął i niechętnie zgodził na taniec.

Zabawa trwała najlepsze, dopóki zmrok nie zapadł, a gdy pojawiały się pierwsze pijane osoby, które postanowiły wrócić do domów to impreza została oficjalnie zakończona.

– Jutro jak przyjdziecie to posprzątacie, a tymczasem dobranoc! – pożegnała się Mira robiąc swój słodki uśmiech i wraz z rodzeństwem wróciła do domu.

Kolejny dzień pełen życia, uśmiechu i zabawy w Fairy tail dobiegł końca, a tymczasem nad innym miastem w Fiore zbierały się czarne chmury. Pewna czarnowłosa piękność żwawym krokiem kierowała się w stronę celi nr 777 gdzie wyczekiwał jej pewien więzień.

– W końcu się pojawiłaś.

– Witam panie Heartfilio i przepraszam za tak skromną celę, ale w tej sytuacji dostał pan najodpowiedniejszą – pokazała swój sztuczny uśmiech i oznajmiła: – Niech się pan nie martwi. Wypuścimy pana dopiero jak uda nam się schwytać pańską córkę.

– Nie powiem wam gdzie się znajduje, bo nawet tego nie wiem.
– Nie jestem do końca przekonana, ale dam panu na razie święty spokój. Mam inne, ciekawsze rzeczy do roboty niż torturowanie pana – zaśmiała się i wyszła z celi zamykając ją za sobą. – Już nie długo się zemszczę! 

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 34 "Platyna"