Rozdział 35 – Kolejne podejście

Wschodzące czerwcowe słońce, które powoli wyłaniało się zza horyzontu, zostało zasłonięte przez ciemne i groźnie wyglądające chmury. Meteorolodzy zapowiadali, że ten tydzień będzie pełen burz i mieli racje, bo po chwili się rozpadało. Natsu, który cały czas czuwał przy nieprzytomnej Lucy, obudził się gdy usłyszał pierwsze grzmoty. Powoli otworzył  oczy, a jego wzrok od razu powędrował w kierunku ukochanej.

– Kiedy się wreszcie obudzisz? – zapytał na dzień dobry, a następnie podniósł się leniwie i zszedł na dół do Miry, aby coś zjeść.

W tym samym czasie blondwłosa piękność nieoczekiwanie otworzyła oczy i się uśmiechnęła. Czując się jak nowo narodzona wyskoczyła od razu z łóżka i wyszła z pokoju. Schodząc na dół przyciągnęła na siebie wzrok znajdujących się w gildii członków. Wszystkim od razu pojawił się uśmiech na twarzy i podbiegli do dziewczyny wypytując się o jej zdrowie. Tak naprawdę nic jej nie było i czuła się świetnie.

– Naprawdę wszystko w porządku – uśmiechnęła się do przyjaciół jak gdyby nigdy nic, a nagle nie wiadomo skąd wyskoczył i Natsu.

– I ty mówisz, że wszystko w porządku?! Byłaś nieprzytomna przez dobry tydzień!  – zdenerwował się różowowłosy, ale po chwili westchnął i przeprosił za ten wybuch. – Wiesz jak się wszyscy o ciebie martwili? Stracha nam niezłego narobiłaś.

– Wiem i bardzo wszystkich przepraszam. Mama mówiła, że zajmie nam to tylko trzy dni.

– Mama? – wszyscy popatrzyli na nią zdziwieni, a ta sobie przypomniała, że przecież nikt nic o niczym nie wie.

Od razu wytłumaczyła, że duchem jej platynowego klucza jest jej własna mama, która używając specjalnego zaklęcia zmieniła się w gwiezdnego ducha. Przez tydzień znajdowała się w innym wymiarze gdzie rozwijała swoje umiejętności oraz rozmawiała ze swoją ukochaną mamą. Nie widziała jej przez prawie dziesięć lat i nigdy nie sądziła, że kiedykolwiek jeszcze ją ujrzy. Musiała się nią nacieszyć.

– To super! – zachwycili się jej przyjaciele, a następnie dali blondynce trochę wytchnienia i wrócili do swoich czynności.

Blondwłosa uśmiechnęła się promiennie do Natsu i zaproponowała mu śniadaniu u siebie. Ten bez żadnych sprzeciwów ruszył za nią do jej mieszkania i pomógł w przygotowaniach do posiłku. Teraz mógł spokojnie odetchnąć z ulgą widząc, ze wszystko z nią w porządku.

Po śniadaniu dziewczyna poszła umyć naczynia, a Natsu z uśmiechem jej się przyglądał. Po chwili wstał i niespodziewanie czule ją od tyłu przytulił. Zaskoczona blondynka mało co, a by stłukła talerz. Szybko odłożyła go na blat i odwróciła się do chłopaka, który nadal jej nie puścił.

– Natsu? – szepnęła pytającą, lecz ten tylko mocniej ją uścisnął. Dopiero po chwili odezwał się:

– Wiesz jak się o ciebie martwiłem? Przez cały tydzień siedziałem przy twoim łóżku i modliłem się, abyś jak najszybciej się obudziła. Nie miałem pojęcia co ci się stało, bo Loki i Libra nie za wiele mi powiedzieli, więc wszyscy byli w takim stresie, że… – nie dokończył, bo Lucy przyłożyła palec do jego ust i powiedziała:

– Przepraszam, ale ja również nie byłam świadoma tego co się ze mną działo. Na początku spanikowałam, a potem byłam taka szczęśliwa… Moja mama nic się nie zmieniła od czasu gdy ją ostatnio widziałam. Byłam rada, że mogłam ją znów ujrzeć.

– Nie dziwię się. Też bym był szczęśliwy gdybym mógł znów zobaczyć Igneela – odpowiedział, a Heartfilia od razu posmutniała. Przypomniała sobie co jej mama powiedziała o rodzicach smoczych zabójców. Oni nadal żyli, ale w ich ciałach. Tak bardzo chciała podzielić się z tym ze swoim przyjacielem, ale dała słowo, że nic na ten temat nie piśnie i właśnie to ją bolało najbardziej.

– Lucy, co jest? – zapytał Natsu widząc na jej twarzy zaniepokojenie, a ta jak wyrwana z transu, potrząsnęła głową i odpowiedziała, że wszystko gra.

– Czy mistrz coś wspominał o Chandler? – zmieniła temat.

– Niestety tak, dowiedział się co nieco i wysłał już tam Graya, Juvię i Erzę. Zamierzał jeszcze mnie wysłać, ale odmówiłem. Nie chciałem cię zostawiać samą.

– W pewnym sensie to dobrze, że nie pojechałeś, bo nie chciałabym, aby coś ci się stało, ale także nie musiałeś przy mnie być. Wendy by się mną dobrze zajęła – mrugnęła do niego, a ten się uspokoił. Dopiero po chwili zrozumieli, że nadal się do siebie tulili, więc szybko odskoczyli od siebie zarumienieni. – Może dołączymy do Erzy i reszty? – zaproponowała Lucy i dodała, że chyba wie jak zażegnać ten kryzys.

Mama opowiedziała co się zdarzyło dziesięć lat temu. Ludzi mocno wstrząsnął ten pożar, który z ich punktu widzenia wziął się znikąd. Ich reakcja jest normalna, tak samo jak sytuacja, która istnieje do dzisiejszego dnia.

– Dziadziuś powiedział, że już nie wyśle cię na tą misje. Uważa, że Erza i reszta spokojnie sobie z tym poradzą – odparł smutno Dragneel, a Lucy irytując się wyjęła swój plecak i spakowała tam najpotrzebniejsze rzeczy. Oznajmiła tym samym, że nie zgadza się z decyzją mistrza i jedzie do Chandler.

☆☆☆

W koronach drzew rozbrzmiewał ciężki chorał. Żałośnie przepowiadał smutek i nieszczęścia. Sosny chwiały się na wietrze, uginały ze zgrzytem i trzaskiem gałęzi. Zza pędzących chmur od czasu do czasu wyłaniał się blady, letni księżyc.

Misaki biegła przez las roześmiana, jakby upojona pogodą. Burza współgrała z nastrojem jej duszy. Od czasu poznania prawdy o śmierci jej brata, zmieniła się nie do poznania. Miała świadomość, że na gorsze, ale jakoś jej to nie przeszkadzało, bo teraz liczyła się tylko zemsta. Niedawno udało jej się schwycić Jude Heartfilię, a to już jeden krok do sukcesu, teraz musiała poczekać, aż jej wyśpiewa miejsce pobytu Lucy. Jak na razie nie chciał nic powiedzieć.

A co jeśli on mówi prawdę? – zapytał jej wewnętrzny głos, na co Misaki od razu chwyciła się za głowę i krzyknęła:

– To nie prawda! Ja nie mogę się pomylić czy odpuścić. Zemszczę się za wszelką cenę!

Nawet za cenę życia?

– TAK! – i już nikt się nie odezwał. Znowu została sama w środku ciemnego las. Nie czekając ani chwilę dłużej pobiegła dalej. 

☆☆☆

Pod osłoną nocy dwójka magów udała się czym prędzej do miejsca, które nie raz wzbudzało u blondynki dreszcz i przerażenie. Nie mogła uwierzyć w to, że jeszcze niedawno wiodła tam spokojne życie. Dom, szkoła, przyjaciele. Nic nie wskazywało na to, aby musiała uciekać.

Docierali prawie na miejsce, więc przed wejściem na ścieżkę zatrzymali się i spróbowali się skontaktować z Erzą, Grayem i Juvią lecz na próżno, bo nikt nie odbierał lacrimy.

– Coś jest nie tak – szepnął Natsu. – Musiało się im coś stać, że się nie odzywają. Chodźmy dalej – odparł, a Lucy kiwnęła głową i dalej zaczęli się już skradać. Nie mogli sobie pozwolić na spotkanie ze strażnikami, którzy pilnowali wejścia, bo wtedy od razu wszyscy by się dowiedzieli, że tu są.

Przemknęli niepostrzeżenie obok strażników, którzy właśnie zmieniali wartę i ruszyli dalej. Dzięki swoim ciemnym narzutkom, byli niezauważalni, ale to ich ostrożność decydowała o tym czy zostaną złapani czy też nie. Mieli zamiar dojść do ratusza, ale nie mogło to być możliwe.

– Wszędzie jest tyle ludzi, nie mówiąc już o żołnierzach – jęknął Natsu, który gorączkowo myślał nad rozwiązaniem problemu.

– A może… – spojrzała z nadzieją na jeden z kluczy i przyzwała duchy. – Otwórz się bramo bliźniąt! Gemini! – zawołała, a gdy dwa duszki się zjawiły ta skupiła się i spróbowała się z nimi połączyć tak jak to kiedyś w Chandler zrobiła z Virgo. Wyobraziła sobie twarz jakieś dziewczyny i za pomocą duchów przemieniła się w nią.

– Jak ty to?! – różowowłosy oniemiał. – A co ze mną?

– Tobie będzie musiał wystarczyć kaptur – zaśmiała się i jeszcze raz przyjrzała się sobie. Jej włosy zrobiły się krótkie i rudawe jak miedź, a oczy najprawdopodobniej zielone, bo tak je sobie wyobrażała, natomiast strój był w normie. Natsu jeszcze raz jej się przyjrzał z zaciekawieniem i nakładając na siebie kaptur bluzy, którą miał na sobie stwierdził:

– Wolę cię w blond włosach.

– Haha, lepiej przywyknij, bo do końca misji będę tak wyglądać. Oczywiście, jeśli wcześniej nie skończy mi się moc – skończyła i oboje wyszli zza krzaków.

Nie chcąc się wyróżniać z tłumu postanowili, że będą zachowywać się jak para. Może za bardzo wyolbrzymiali sprawę, że ktoś może ich schwytać, ale lepiej zagrać scenę dobrze niż wcale. Nieśmiało chwycili się za ręce i ruszyli w stronę ratusza. Oboje przez to bardzo się zarumienili i nie chcieli pokazywać swojego zdenerwowania, ale natura robi swoje.

Zdecydowanym krokiem przemierzali ulice Chandler, dopóki nie dotarli do ratusza. Tam się zatrzymali i zastanowili się co dalej.

☆☆☆

Tymczasem w celi nr 777 przesiadywały cztery osoby, które były więźniami. Trzech magów, którzy nawet nie pamiętali jak zostali schwytani próbowali kurczowo wymyśleć sposób na ucieczkę. Gdy się obudzili to byli związani, więc nie było problemu wydostania się. Wystarczyło, że Gray zmrozi węzły i tyle, lecz z samej celi będzie ciężko bez klucza, gdyż nie działały na nią żadne ataki.

– I co teraz robimy? Na żadną pomoc z zewnątrz nie możemy liczyć – westchnął Gray.

– Gdzie jest moja córka? – zapytał się Jude Heartfilia, który z nimi był więziony. – Czy jest bezpieczna?

– Proszę się o nią nie martwić. Jest bezpieczna w Magnolii, o ile się nie obudziła – odpowiedziała mu Erza i wytłumaczyła od razu całą sytuację, która miała miejsce niecały tydzień temu.

– Ale na pewno nic jej nie jest? – dopytywał się, lecz pozostali zapewniali mu, że została ona w dobrych rękach.

– Wendy ją wyleczy, a teraz mamy inny problem. Jak pan się tu znalazł?

Stary Heartfilia głośno westchnął i wytłumaczył magom, że to wszystko przez ten wypadek, który miał miejsce dziesięć temu. Wina leżała po stronie jego rodziny, więc teraz jak miasto odkryło prawdę chce się zemścić. Problem tkwił w tym, że nie wiedzieli gdzie znajduje się główna winowajczyni i dlatego go porwali.

– Porwali pana, aby wyciągnąć informacje o miejscu pobycia Lucy? – zdziwiła się Juvia.

– Nie tylko. Większość uważa, że to także moja wina i wkrótce czeka mnie egzekucja, jeśli uda im się złapać Lucy lub nie uda nam się stąd wydostać.

– Heh no to mamy problem – podsumował Gray i ponownie walnął w metalowe drzwi, jednak te nawet nie drgnęły. 

☆☆☆

Przed ratuszem miasta Chandler nieoczekiwanie zaczęły zbierać się wojska. Żołnierze ze wszystkich oddziałów otrzymali polecenie wstawienia się do zbrojowni, która stała niedaleko ratusza, lecz magowie, którzy tam przebywali nie wiedzieli nic na ten temat. Zaniepokoili się tym faktem, więc postanowili się w spokoju wycofać i poczekać, aż całe zamieszanie minie, jednak nie było im to dane.

– Przepraszam, ale dlaczego nie macie na sobie mundurów? – zapytał się ich jeden z żołnierzy, który patrzył na nich podejrzliwie. Rudowłosa Lucy odchrząknęła i odpowiedziała szybko:

– Nie jesteśmy w wojsku.

– Wszystkie młode osoby mieszkające na terenie miasta miały obowiązek przystąpienia do wojska. Nie jesteście stąd, mam racje?

– Urodziłam się tu, ale po tej katastrofie, która miała miejsce dawno, opuściłam miasteczko. Teraz przyjechałam odwiedzić tu grób mojej mamy – wytłumaczyła spokojnie dziewczyna, a żołnierz skinął głową i spytał się jeszcze o Natsu. Lucy szybko odpowiedziała: – Towarzyszy mi tylko – uśmiechnęła się promiennie mając nadzieje, że przekona tym samym strażnika. Ten na szczęście tylko kiwnął głową i życzył im miłego pobytu, a następnie odszedł w swoją stronę. Magowie odetchnęli z ulgą.

– Mistrzyni kłamstwa na poczekaniu – zaśmiał się różowowłosy i oboje ruszyli w stronę cmentarza. – Po co my tam idziemy?

– Po to, abyśmy nie stali tu jak ciołki, aby nikt nie miał żadnych podejrzeń co do nas. Poza tym nie mamy żadnego planu – odpowiedziała, a ten głośno westchnął.

Cóż mogliby teraz zrobić? Podczas przechadzki usilnie starali się coś wymyśleć, lecz stwierdzili, że zaczną od odszukania swoich przyjaciół, jednak nie mieli pojęcia gdzie mogliby się skryć.

– Natsu, czy dasz radę ich wytropić?

– A co ja pies?

– Nie, ale musimy ich  jakoś znaleźć – zaśmiała się Heartfilia.

– Wiem, tylko żartuję – odpowiedział jej i zabrał się do niuchania. Niestety ku jego zaskoczeniu, żeby odnaleźć Erzę i resztę musieliby się cofnąć do ratusza, a tego zbytnio nie chcieli. – Lucy, gdzie tu jest jakieś więzienie?

– Tuż za ratuszem jest komenda policji i to tam zazwyczaj są trzymani więźniowie, a co?

– Możliwe, że nasi towarzysze zostali pojmani. Sam nie chciałbym w to uwierzyć, ale to jest możliwe. Ci żołnierze muszą mieć jakąś broń przeciw magom, bo raczej nie zdołaliby pokonać Erzy czy Graya.

– Juvii raczej też, więc możesz mieć racje. W takim razie co robimy?

– Pójdziemy jakąś inną drogą do komendy i tam spróbujemy się czegoś dowiedzieć. Wiem, że to niebezpieczne, ale związku z tym, że masz przebranie, bez trudu będziesz mogła tam wejść i się czegoś dowiedzieć – odparł różowowłosy, a dziewczyna na to przystanęła i jeszcze mocniej ścisnęła rękę chłopaka zauważając, że nadal ją trzyma. Zarumieniła się, ale nie próbowała rozdzielić ich dłoni. Idąc w stronę, którą wyznaczyła, czuła ciepło dłoni Dragneela co ją bardzo uspokajało, jednak w takim momencie strach nie mógł minąć.

Ciężko było jej pojąć, że w mieście, w którym się wychowała dojdzie do takich strasznych czynów. Teraz bez problemu, mogła się wstydzić swojego pochodzenia, ale ten fakt jej nie pocieszał. Ta cała katastrofa to była jej wina, ale była wyrozumiała i nie zamierzała siebie obwiniać. Ten pożar równie dobrze mógł wywołać człowiek, ale związku z tym, że widzieli jej mamę jak używała magii, sprawy przybrały inny obrót.

Docierali powoli na miejsce, więc zdecydowali się, że tu się rozdzielą. Natsu poczeka tutaj na nią,  starając nie zwracać przy tym niczyjej uwagi, a Lucy wejdzie do komisariatu i się wypyta. Była cała w nerwach jak wchodziła do budynku, więc zerknęła jeszcze raz w stronę chłopaka, aby znów zobaczyć jego ciepły wzrok. Niestety, ale Natsu zdążył już się ukryć, więc Lucy musiała sama dodać sobie odwagi.

Tymczasem różowowłosy usiadł między krzakami na trawie i cierpliwie czekał na blondynkę, która aktualnie posiadała rude włosy. Ładnie w nich jej było, ale woli ją jako blondwłosą dziewczynę. Wiedział, że Heartfilii trochę zajmie w tym budynku, więc jego jedynym zajęciem było skubanie mokrej trawy.

Nie była dana mu ta czynność, gdy niespodziewanie ktoś się na niego natknął.

– Och, kogo ja tu widzę. Nie spodziewałem się zastać tu ciebie.

– Ja też nie – warknął Natsu i szybko się podniósł. – Czego chcesz?

– Patroluję okolice, gdyż jest to mój obowiązek, ale skoro natknąłem się na ciebie, czyli na maga, będę zmuszony cię pojmać.
– Po moim trupie – syknął, ale nie chciał pierwszy atakować, jednak został zmuszony, aby jako pierwszy uniknąć, nadlatującej w jego stronę pięści przeciwnika. Teraz oficjalnie mogli zacząć walkę, ale to była walka na śmierć i życie. 

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 36 "Walki"