Rozdział 3 - Wsparcie

   Nie mogły uwierzyć w to, co się przed chwilą wydarzyło. Chyba były zbyt naiwne, sądząc, że w biały dzień nikt nie zapuści się w las; że nikt nie będzie ich obserwować. Były głupie! Przecież wejście na łono natury wcale nie jest zabronione!

Oddalając się od polany już spory kawałek, zrobiły sobie krótką przerwę. Zmachane upadły na ziemię, starając się złapać oddech. Musiały obmyślić plan działania. Co teraz miały zrobić? Skąd w ogóle się wziął tam burmistrz i ojciec Lucy? Ktoś przechodzący przez las musiał je zobaczyć jak używają magii i na nie podkablować.

– I co teraz zrobimy? – spanikowała Mcgarden, rozglądając się dookoła ze zbyt wyczulonymi zmysłami.

– Ty musisz jak najszybciej dostać się na stację i stąd uciekać, bo, jak się przekonałaś – to niebezpieczne miejsce. Nie dla magów. Niedaleko powinien być dworzec – obie zaczęły wytężać wzrok w poszukiwaniu jakiegokolwiek znaku, który by ich wybawił z tej beznadziejnej sytuacji. Nie chciały podejmować lekkomyślnych decyzji lub takich, które prędzej doprowadziły je do ludzi, którzy ich gonią, aniżeli do jakiegoś bezpiecznego azylu.

– Dobra, powiedzmy, że wierzę ci na słowo, ale – nowo poznana dziewczyna spojrzała na Lucy podejrzliwie – skoro jest tu tak niebezpiecznie, to czemu tu mieszkasz?

– Tutaj mam dom, tutaj się urodziłam i po prostu tak zostało, a poza tym, gdzie miałabym się udać? – Lucy nie doczekała się odpowiedzi, gdyż obie usłyszały niepokojący szelest tuż za swoimi plecami.

Nie chcąc wiedzieć, jakie stworzenie je obserwowało, szybko poderwały się z miejsc i znów ruszyły biegiem dalej przez las, nie czekając na specjalne zaproszenie. Gdy po kilku minutach bezustannego sprintu przez leśny gąszcz poczuły zmęczenie, zwolniły i już marszem szły przed siebie. Lucy, nadal zaniepokojona całą sytuacją, starała się ustalić ich konkretne położenie i znaleźć bezpieczne wyjście z lasu, a dokładniej odnaleźć dworzec.

– Lucy, wiesz gdzie jesteśmy? Boję się, że się zgubiłyśmy – oznajmiła z obawą Levy, rozglądając się dookoła. Nie znała tych terenów, toteż była jeszcze bardziej podenerwowana. Nie spodziewała się, że zwykła wycieczka sprawi, że znajdzie się w poważnym zagrożeniu.

Uwolnienie się ze szponów zwykłego człowieka nie mogło być dla magów czymś trudnym, ale już na samo nastawienie mieszkańców do nich powodowało, że dziewczyny od razu odrzuciły pomysł z kontratakiem. Nie chciały jeszcze bardziej popsuć relacji między nimi i doprowadzić do jakiejś wojny domowej.

–  Zgubiłyśmy się – powiedziała z załamaniem Lucy, ale zaraz po tym się rozchmurzyła. – Zaraz… Wiem, kto może nam pomóc! – uśmiechnęła się, modląc się w duchu, by to zadziałało. Wyciągnęła z kieszeni złoty klucz, mając nadzieję, że uda jej się przywołać nową przyjaciółkę i zawołała:

– Otwórz się, bramo panny! Virgo!

– Księżniczko, w czym mogę pomóc? – zapytała pokojówka, wyłoniwszy się ze złotej poświaty.

– Zgubiłyśmy się – odpowiedziała z westchnieniem. – Potrafisz wyczuć za pomocą wibracji w ziemi, w którym kierunku jest dworzec kolejowy? – pytała z nadzieją, a Levy z zaskoczeniem spojrzała na pokojówkę.

– Potrafisz coś takiego zrobić?

– Mam moc ziemi, więc to oczywiste – rzekła z powagą, a następnie przykucnęła, zamykając oczy i dotknęła ręką ziemi. Po krótkiej chwili powiedziała – Trzeba iść na południe, jakieś trzy kilometry stąd – wskazała palcem, w którą stronę mają się udać.

– Dziękujemy! Ratujesz nam życie! – krzyknęły uradowane i już miały paść do stóp Virgo, lecz ta delikatnie się uśmiechnęła i zniknęła.

Lucy poczuła, jak ją rozpiera duma. Była z siebie zadowolona, że udało jej się przywołać Virgo, mimo że niedawno jeszcze straciła przez to siły. Nie chcąc tracić czasu, dziewczyny ruszyły w kierunku, wyznaczonym przez Virgo. Niedługo dotarły na miejsce i widząc, że na peronie stoi już pociąg, tym bardziej przyspieszyły. Nim Mcgarden wsiadła do środku transportu, upewniła się, że w plecaku – jej jedynym bagażu – wszystko jest.

– Dobrze, wszystko mam – odetchnęła z ulgą. Spojrzała na blondynkę, która z trudem powstrzymywała się, by nie wybuchnąć płaczem. Poznały się niedawno, ale obie zdążyły się do siebie przywiązać i teraz ciężko było im się rozstać. Tak jakby znały się od dobrych kilku lat. – Lucy, dziękuję ci. To było niezłe oderwanie się na chwilę od szarej rzeczywistości.

– Nie masz za co, głuptasie. To ja ci dziękuję! Dzięki tobie odnalazłam swe powołanie! – dla przyjaciółki uroniła łzę. – Możesz się mnie spodziewać za jakiś czas u siebie!

– I będę! – odpowiedziała i przytuliła na pożegnanie swoją nowo zdobytą przyjaciółkę.

Odprowadzając wzrokiem Levy, blondynka poczekała, aż pociąg odjedzie, a gdy już maszyna ruszyła, pomachała przyjaciółce na pożegnanie i pełna obaw zaczęła iść w stronę swojego domu. Jedyne, co jej w tym momencie pozostało to nadzieja, że nikt jej wtedy nie rozpoznał.

☆☆☆

Od czasu tamtego wydarzenia minęło raptem kilka dni. W tym czasie rozpoczął się nowy miesiąc – kwiecień – przyniósł ze sobą chłodne powietrze, lecz zgodnie ze wskazówkami prognoz, w następnych dniach miało się ocieplić.

Po powrocie do domu tamtego dnia, ojciec przeprowadził z nią poważną rozmowę. Pełen podejrzeń, zaczął zadawać Lucy pytania jak na przesłuchaniu. Gdzie byłaś, z kim byłaś, o której wróciłaś i tak w nieskończoność. Oczywiście kłamała przy tym jak z nut, a na jej szczęście w to uwierzył. Tak dobrze jej to wyszło, że zaczęła się zastanawiać nad karierą aktorki... Nie! Postanowiła sobie zupełnie co innego. Zostanie magiem tak ja jej mama, a żeby spełnić to marzenie i wyruszyć w świat, musi zwiększyć swoją magiczną moc, poprawić swą sprawność fizyczną, a także zdobyć się na odwagę by wreszcie wyznać ojcu prawdę i opuścić to miasto.

Robiąc sobie wolne od szkoły przez te kilka dni, w końcu przyszedł czas by wrócić do szkoły i nadrobić zaległości, choć Lucy trochę się tego obawiała. Gdy stanęła w główny holu przy wejściu do szkoły, przed jej oczami pojawiły się wszystkie upokorzenia, które do tej pory przeżyła. Słabo jej się zrobiło, lecz starała się to wytrzymać. Nie może się przejmować ludzką głupotą. Musi stać się silna. Jeżeli zamierza zostać magiem, to niech pokaże samej sobie, że jej na tym zależy. Niech udowodni sobie, że się do tego nadaje. Nie może ciągle grać jednej i tej samej roli – rozhisteryzowanej płaczki, która panikuje od razu po pojawieniu się choćby najmniejszego problemu.

Weszła dumnym krokiem do klasy i, widząc, że wszyscy się na nią patrzą, zignorowała to i szybko zajęła swoje miejsce. Usiadła tam gdzie zwykle – w ostatniej ławce pod oknem. Rozpakowała się i niepewnie rozejrzała po sali wypatrując... no właśnie. Kogo miała wypatrywać? Kaito nie chciała znać, a Misaki miała lekcje w innej sali, więc kogo chciała wypatrzeć?

– Nadziei – pomyślała i odwróciła głowę, chcąc wyjrzeć przez okno. Wokół niej panowała ciężka atmosfera, czuła, jak jest jej duszno. Niepewnie wstała i otworzyła sobie okno.

– Uważaj, żebyś się nie przeziębiła! – zawołał ktoś. Lucy natychmiast usiadła, starając się to zignorować  Słyszała, jak dziewczyny siedzące tuż za nią, plotkowały o niej z drwiną wypisaną na twarzach. Czuła na sobie ich spojrzenia, ale starając się zachować fason, nie pokazywała emocji. Nie chciała pokazywać żadnej swojej słabości. Na pewno nie teraz.

Zadzwonił dzwonek. Reszta uczniów spędzających przerwę na korytarzu zaczęła się schodzić do sali i powoli zajmować swoje miejsca. Do klasy wszedł również nauczyciel, który o dziwo się nie spóźnił.

– Dzień dobry – przywitał się krótko, poprawiając swoje nieco porysowane okulary. – Zanim zaczniemy lekcje, chciałbym wam przedstawić nowego ucznia, którego mam nadzieję… Nie, ja oczekuję od was, że przyjmiecie go ciepło – do sali wmaszerował chłopak o niesamowitych różowych włosach. – To jest... – odchrząknął – Przepraszam, jak się nazywasz? – zwrócił się do nowego.

– Natsu Dragneel! Tak ciężko zapamiętać?! – burknął zirytowany i rozejrzał się po klasie. Zatrzymał wzrok na blondynce siedzącej przy oknie.

– Nie, najmocniej przepraszam – odpowiedział z nutką zmieszania i zwrócił się tym razem do klasy. – Czy ktoś będzie chętny oprowadzić tego młodzieńca po szkole?

Zgłosiło się kilka dziewczyn, ale nie ma co się dziwić. Która dziewczyna nie chciałaby oprowadzać takiego przystojniaka? Jednak Lucy nie była z nim zbytnio zainteresowała. Miała teraz własne problemy i nie chciała się w nic angażować. Westchnęła i wyjrzała przez okno, chcąc myślami uciec od rzeczywistości.

– Może panna Heartfilia? – zaproponował nauczyciel, widząc swą uczennicę, żyjącą w innym świecie. Ta jak tylko usłyszała swoje nazwisko, oprzytomniała.

– Słucham?

– To, co pani słyszała – powiedział i nakazał chłopakowi zająć wolne miejsce, znajdujące się koło niej, a po chwili zaczął prowadzić lekcję.

Lucy mruknęła coś pod nosem, niezadowolona uwagą nauczyciela i zaczęła notować. Na przerwie będzie zmuszona nawiązać z nowym kontakt.

☆☆☆

– Hej! Mogę wiedzieć o co chodziło nauczycielowi? – zapytała Lucy nowego chłopaka już na przerwie.

– Tia... Wskazał ciebie, żebyś mi pokazała szkołę od wewnątrz, ale obejdzie się. Jeśli zaprowadzisz mnie do klasy 2C, to będę szczęśliwy – zaśmiał się. – Moja znajoma tam chodzi – uśmiechnął się.

Lucy kiwnęła na znak głową i z chęcią zaczęła prowadzić chłopaka do klasy, w której Misaki miała lekcje. Była to ta sama klasa.

– To tu – rzuciła krótko i od razu poszła zaczepić swoją przyjaciółkę – Misaki! Co tam? – zaczęła z wahaniem, będąc pewna, że czarnowłosa się na nią złości za te kilka dni nieobecności, lecz ta normalnie odpowiedziała:

– Wszystko w porządku. Do mojej klasy dołączyła nowa dziewczyna! Ma na imię Erza i jest taka piękna! Sama zobacz! – powiedziała i wskazała na dziewczynę, zajętą rozmową z Natsu. – A ten to kto? Pierwszy raz go widzę.

– To jest Natsu. Chodzi ze mną do klasy. Prosił mnie, żebym go tu przyprowadziła, więc o to jestem – zaśmiała się.

– Myślisz, że są parą?

– Nie mam pojęcia – dyskretnie obejrzała się w ich stronę, lecz natychmiast odwróciła wzrok, widząc, że ci również na nie zerkają. – Wiesz, raczej wątpię – rzuciła szybko. – Muszę już iść. Zobaczymy się później, ok?

– Jasne – pożegnały się, a Lucy wróciła do swojej sali.

☆☆☆

Kolejne dni mijały dość spokojnie. W szkole nikt jej nie zaczepiał – tylko nowy kolega starał się nawiązać z nią jakikolwiek kontakt, ale ta jakby budowała wokół siebie coraz większy mur. Wiedziała, że swoim zachowaniem go rani, ale nie chciała ponownie przejść zawodu. Na jej nieszczęście Natsu zdążył zapoznać się już z mistrzem pływackim, co tym bardziej zniechęciło dziewczynę do dalszej znajomości.

Lucy w krótkim czasie zdążyła nadrobić zaległości związane z nauką, a także znalazła całkiem przytulne i trudne do znalezienia miejsce, dzięki czemu mogła zacząć trenować. Przez ostatnie dni chodziła i regularnie ćwiczyła, dzięki czemu jej magiczne doświadczenie wzrastało z każdym dniem. Minimalnie, ale zawsze coś. Starała się codziennie biegać po 2 km tak na dobry początek. Z każdym dniem próbowała także nowych rzeczy. Pomoc w ćwiczeniach miała nadzieję otrzymać od duchów, z którymi chciała się zaprzyjaźnić.

Dwa razy udało jej się wezwać Virgo, która oprócz solidnego treningu, dała Lucy także kilka informacji osobie. Mimo że pokojówka mówiła trochę jak robot, przypadła Lucy do gustu.

Bardzo uważnie słuchała ducha, który opowiedział jej nie tylko o świecie, z którego pochodzi, a także krótko o zasadach, jakie w nim panowały. Jedyne, co Lucy udało się zapamiętać to to, że ciężko jest przywołać dwa, nie mówiąc już o trzech duchach, a także, że jeden dzień w świecie duchów to trzy miesiące w ludzkim. Niby nie tak ważne, ale istotne rzeczy. Było oczywiście wiele tych zasad, jednak wszystkich w ciągu jednej lekcji nie jest się w stanie spamiętać.

Lucy otrzymała od Virgo także cenną radę. Nie wszyscy się do tego stosowali, jednak wielu pomogła. "Największą siłą maga są jego uczucia, których nie należy ignorować." Dlatego na każdym treningu, gdy chciała przyzwać Gwiezdnego Ducha, blondynka starała się przypomnieć sobie szczęśliwe, jak i również te smutne chwile, które uwalniały większe pokłady energii. Bardzo ją to cieszyło, a Virgo była z niej dumna. Blondynka jednak nie chciała się ograniczać tylko do niej. Spoglądając na kolejny klucz odkryła, że ten duch jest odpowiednikiem byka.

Virgo dziwnie się uśmiechnęła.

– Co? – zapytała Lucy, nie mając pojęcia o co chodzi, lecz ta nic nie mówiąc zniknęła w złotej poświacie.

Lucy wzruszyła ramionami i jeszcze raz starając się skupić, zamknęła oczy i biorąc trzy głębokie wdechy, zawołała:

– Otwórz się bramo byka! Taurus!

W złotej poświacie, tak jak się zresztą spodziewała, pojawił się byk dzierżący wielki topór. Wydał z siebie muczenie tak jak to robią krowy i popatrzył się dziwnie, acz zalecająco w stronę dziewczyny.

– O co chodzi? – zapytała niepewnie.

– Nic, tylko... –  zamknął oczy i, wziąwszy głęboki oddech, powiedział: – Ma panienka bardzo śliczne ciałko! – zarumienił się.

O nie... tylko nie zboczeniec – pomyślała, robiąc zrezygnowaną minę, lecz nie chciała skreślać od razu Taurusa. Każdy ma swoje wady, a ten duch może okazać się naprawdę silny. W każdym razie, na początku przedstawiła mu się i poprosiła o wspólny trening, na co on z chęcią się zgodził.

Na początek nakazała Taurusowi o pokazanie swoich umiejętności. Musiała poznać czym się specjalizuje. Byk uniósł swój ciężki topór i wbił go w ziemie robiąc przy tym lekkie trzęsienie. Pokazał również Lucy, że jest całkiem niezły w walce w ręcz. Wymachiwał swoim toporem we wszystkie strony, co wyglądało dość komicznie.

Po małej prezentacji zaproponowała inne ćwiczenie. Chciała nauczyć się walczyć. Oczywiście dla samoobrony, w razie gdyby znalazła się w niebezpieczeństwie, w którym magia by zawiodła. Ćwiczenie polegało na tym, że on miał ją uderzać, a ona unikać jego ataków. Na początku nie chciał, bo bał się, że jej zrobi krzywdę, ale Lucy się nie poddawała. Wystarczyło, że zrobiła słodką minkę do byka, a ten od razu się zgodził. Parsknęła śmiechem.

Musiała się nauczyć samoobrony. Nie chciała polegać tylko na duchach, ale jeżeli miała w tym mieście przetrwać, to ta nauka wiele by jej pomogła.

Na początku Taurus zadawał ciosy tylko pięściami, ale robił to tak, żeby nie skrzywdzić Lucy i jej – według niego – pięknego ciałka. Ona, zauważając to, skarciła go i sama przejęła pałeczkę. Byk ledwo co unikał jej ataków, więc trochę zwolniła. Było to jednak błędem, bo ten wziął się w garść i wznowił atak. Lucy sprawnie unikała twardych pięści Taurusa, jednak mimo wszystko była początkująca. Musiała zostać znokautowana.

– Przepraszam, przepraszam, przepraszam! – błagał o wybaczenie na kolanach.

– Nic się nie stało – odparła, podnosząc się z ziemi. Dotknęła bolącego policzka, mając nadzieję, że nie leci jej krew, ale nic nie wyczuła. – O to właśnie chodzi w walce, żeby uderzyć przeciwnika, co nie? Dobrze się spisałeś – starała się go pocieszyć. – Może na dziś wystarczy?

– Oczywiście! Panienka musi teraz odpocząć.

– Mów mi Lucy, dobrze? – uśmiechnęła się krzywo.

– Dobrze, dobrze, i… jeszcze raz przepraszam! – rzekł i chwytając swój topór zniknął w złotej poświacie.

Trzymając się nadal za obolały policzek, wróciła do domu. Oczywiście zanim udało jej się dotrzeć bezpiecznie do swego pokoju, zatrzymała ją pani Spetto – przerażona jej wyglądem.

 Aż tak źle? – pomyślała z powątpiewaniem, zastanawiając się, jak wygląda tak naprawdę.

– Lucy! Co ci się stało?! – wykrzyknęła panicznie, przyglądając się jej badawczo.

– Nic wielkiego – zaśmiała się nerwowo. – Idąc przez las, potknęłam się i upadłam na ziemię. Stąd ta opuchlizna – wymyśliła na poczekaniu, mając nadzieję, że niania jej uwierzy.

– Mam nadzieję, że to prawda. Na pewno nikt cię nie pobił?

– Na pewno nie, mogę poprosić o jakiś lód? – zapytała.

– Już niosę! – odpowiedziała natychmiast i popędziła do kuchni.

Kiedy pani Spetto zniknęła w kuchni, Lucy szybko czmychnęła do swojego pokoju. Nie zamykając za sobą drzwi położyła się na łóżku i zanim przyszła jej niania, ona już smacznie spała. Była bardzo zmęczona po treningu, a jutro rano czekała ją szkoła.

Następnego dnia w szkole nie obyło się bez złośliwych komentarzy na temat policzka Lucy, który ukryła pod plastrem, żeby nie było widać jej wielkiego siniaka. Ten temat poruszyła również jej przyjaciółka.

– Lucy, co ci się stało?!

– Taka ze mnie niezdara, że będąc na spacerze w lesie wywaliłam się – skłamała.

– Na pewno? – Misaki zmierzyła ją podejrzliwym spojrzeniem. – To nie wygląda jakbyś się uderzyła. Kto to zrobił?

– Nikt, na pewno go nie znasz – wygadała się, ale prosiła o niedrążenie zamkniętego dla niej tematu. Zmieniła temat. – Jedziesz na wycieczkę?

Temat wycieczki był najgorszym na świecie, jaki mogła wybrać. Wyprawa ta wiązała się z pewnym kursem, który musiał zdać każdy mieszkaniec Chandler. Lucy obawiała się, że może mieć to wspólnego z nienawiścią żywioną do magów. Tym bardziej nie miała ochoty tam jechać, ale to nie był jedyny powód. Środowisko w jakim żyła nie było zbyt ciekawe. Bała się o swoją psychikę.

– No jasne, że tak! Przecież ktoś musi tych idiotów pilnować – wskazała palcem na chłopaków siedzących pod tablicą.

– Ja jeszcze nie wiem – zmartwiła się. – Dlaczego oni tam siedzą? – spytała o naburmuszonych chłopców, o których przed chwilą wspominała Misaki.

– Za karę – rzekła krótko.

– Okej, nie pytam.

– O, patrz! Idzie twój kochaś! – powiedziała Misaki, śmiejąc się pod nosem i wskazała na Dragneela.

– Skąd ten pomysł?! – wybuchła, czując pląsy na policzkach. Spojrzała w jego stronę, ale natychmiast się odwróciła, gdy ten na nią zerknął.

 Pewnie przyszedł się ponabijać – pomyślała i posmutniała. Może za szybko go o to oskarżyła i obwiniając siebie w myślach, wyszła na dziedziniec zaczerpnąć świeżego powietrza. Usiadła na jednej z ławek i starając się odprężyć, wsłuchała się w otoczenie. Słyszała wiele rozmów, z których wyłapywała jedynie pojedyncze słówka, szum fontanny, stojącej na środku dziedzińca, śpiew ptaków, a także wiele innych dźwięków – w tym także jego głos.

– Mogę się dosiąść? – zapytał spokojnie.

– Możesz – mruknęła Lucy, widząc kogo przywiało.

– Zabawne – zaśmiał się. Dziewczyna zerknęła na niego zdziwiona. – Siedzimy razem w jednej ławce już od jakiegoś czasu, a się nawet sobie nie przedstawiliśmy. Jestem Natsu Dragneel, a ty?

– Lucy Heartfilia – odparła lakonicznie, rumieniąc się.

– Więc... – zaczął. – Jedziesz na wycieczkę?

– Może… Nie wiem – wzruszyła ramionami i rzekła niewzruszona. – Mam problemy z dogadaniem się z klasą, więc nie wiem czy chcę jechać. Podobno jest to obowiązkowe, ale kto mi zabroni nie przyjść na zbiórkę? – zaśmiała się. – Nie chcę paść ofiarą kolejnego głupiego żartu.

Nie wiedział ,co jej na ten temat odpowiedzieć, ale Lucy widząc jego niepewność wytłumaczyła:

– Wytłumaczę ci jak musisz się zachowywać, by cię lubili. Komuś coś się złego dzieje, nie reaguj. Uwielbiaj popularnych i nie staraj się im podpaść, bo skończysz tak, jak ja.

– A co takiego zrobiłaś, że cię gnębią?

– Cóż... Zerwałam jakiś czas temu z jednym chłopakiem i od tamtego czasu on i jego kumple robią mi głupie dowcipy.

– To też ci zrobił? – wskazał na posiniaczony policzek.

– Nie – zaśmiała się – Jestem niezdara i tyle. A ty wybierasz się na wycieczkę?

– Wiesz, ciężko tak bez znajomych twarzy, więc myślałem, że u ciebie znajdę wsparcie, ale jeżeli nie chcesz jechać to nie będę cię do tego nakłaniać – wytłumaczył spokojnie, szczerząc się do niej. – Jeśli będziesz miała jakiś problem, to ja spróbuję ci pomóc. Polubiłem cię, a o przyjaciół trzeba dbać – zaskoczona blondynka wpatrywała się w niego zarumieniona, a następnie delikatnie oraz ciepło uśmiechnęła do chłopaka.

– Dziękuję, Natsu.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 3,5 "Nowa moc"