Rozdział 4 - Łzy na klifie

   Minął dzień od czasu ich małej wycieczki do Oak. Po powrocie do Chandler, Lucy odwiozła nieprzytomną Misaki do domu i prosząc jej ojca o przeniesienie jej do pokoju, wytłumaczyła, że dziewczyna po prostu zasnęła. Sama potem wróciła do domu i błagała, aby jej przyjaciółka niewiele pamiętała z podróży.

Po weekendzie nastał poniedziałek – najgorszy dzień tygodnia, ale nie ze względu na swoją pechowość. Z samego rana pod szkołę podjechał bus, który miał zawieźć uczniów do pensjonatu.

 Wycieczka – pomyślała Lucy, czekając ze swoją walizką, a także wraz z innymi, na busa. Misaki i jej klasa mieli dołączyć do nich dopiero jutro. Gdy rozmawiała ze swoją przyjaciółką wczoraj, ta nic nie mówiła o ich "małym" wypadku. Najwidoczniej zapomniała – całe szczęście – ale wracając do szkolnego wyjazdu, miała po prostu nadzieję, że nie przytrafi się jej coś przykrego.

W końcu pojazd podjechał. Lucy posłusznie włożyła walizkę do bagażnika, wsiadła i zajęła miejsce w drugim rzędzie pod oknem. Założyła słuchawki na uszy i czekała, aż ruszą. Wyglądała przez okno i obserwowała jak reszta uczniów pakowała bagaże do środka i zajmowała z hałasem miejsca. Zauważyła też Natsu, rozmawiającego z Erzą.

 Przyszła się pożegnać? Przecież jutro się zobaczą – pomyślała zdziwiona dziewczyna. Przez chwilę ich obserwowała i zauważyła, że ci dwoje się kłócą. Natsu zaczął coś krzyczeć do Erzy, co zwróciło uwagę reszty młodzieży. Dziewczyna złowrogo zmierzyła chłopaka wzrokiem, przez co ten się wzdrygnął, tak samo jak Lucy, i natychmiast zamilkł, a następnie wolnym krokiem wszedł do autokaru. Rozejrzał się i zobaczył, że obok blondynki jest wolne miejsce. Humor od razu mu się poprawił. Podchodząc do niej, szturchnął ją lekko, by zwrócić na siebie uwagę.

– Wybacz, co mówiłeś? – zapytała Lucy, wyciągając słuchawki z uszu.

– Wolne? – wskazał na siedzenie.

– Tak, jak chcesz to siadaj – uśmiechnęła się, a chłopak usiadł koło niej.

Po jakiś pięciu minutach ruszyli, a mina Dragneela od razu się zmieniła.

– Dobrze się czujesz? – zapytała się zaniepokojona jego stanem.

– Nie...na...widzę śro...dków tra..nsportu – wybełkotał.

– Masz chorobę lokomocyjną? – pokiwał znacząco głową. – O matko, współczuję –westchnęła.

Wyciągnęła z torebki jeden z worków i podała mu.

– Też czasami mnie dopada, dlatego zawsze mam przy sobie jeden. Tobie jednak bardziej się przyda – stwierdziła i poleciła, by spróbował zasnąć.

– Stary, co ci jest? – zapytał Kaito, który chyba jeszcze nie znalazł sobie miejsca.

–  Maksm choikkabę loskamsjną –bwybełkotał niezrozumiale Natsu.

– Ha ha – zaśmiał się. – Co?

– Boże! Mówi, że ma chorobę lokomocyjną! – zawołała zirytowana Lucy.

– Księżniczko, co się tak denerwujesz? Jesteś na mnie zła czy co? – zbliżył się do blondynki jakby chciał ją pocałować, ale został odepchnięty przez chłopaka.

– Idź i zajmij już miejsce – powiedział przez zęby Natsu.

Kaito prychnął pod nosem i usiadł kilka rzędów dalej, za nimi. Lucy lekko zarumieniona mruknęła:

– Dziękuję.

– Nie dziękuj. Ja podziękuję tobie, jak mi pomożesz – powiedział cały zielony.

– Nic nie poradzę na twoją chorobę. Musisz to po prostu przetrwać. Spróbuj się zdrzemnąć.

Dalsza podróż minęła im spokojnie. Lucy wpatrywała się w krajobraz za oknem, słuchając przy tym muzyki dla relaksu, a Natsu zasnął i na szczęście obyło się bez sprzątania jego „niespodzianek".

– Dobra! Wysiadać! – krzyknął na cały autokar wychowawca, gdy dotarli już na miejsce.

Natsu, słysząc to, natychmiast się rozbudził, a następnie z impetem wyskoczył z autokaru. Uradowany wyciągnął swój wielki plecak i rozglądał się po okolicy. Jego śladem ruszyła reszta uczniów, którzy po odebraniu bagażu udali się do recepcji, aby odebrać klucze do pokoi. Nie było przydzielania, więc każdy mógł mieć pokój z kim chciał – oczywiście z zachowaniem zasady, że chłopcy nie mogą być w jednym pokoju z dziewczynami. Wychowawca krótko omówił regulamin wycieczki i oświadczył, że dziś do ciszy nocnej, czyli do wpół do jedenastej, mają czas wolny.

Młodzież odebrała klucze do swoich pokojów i udała się na ich poszukiwanie. Lucy uczyniła to samo. Dostała trzyosobowy pokój, a nauczyciel wyjaśnił jej, że jutro dojdą do niej jeszcze dwie dziewczyny z innej klasy. Wzięła swoją małą walizeczkę i ruszyła szukać swojego miejsca do mieszkania.

Natsu dołączył do Kaito i Yamato – tylko ze względu na wolne łóżko. Brakowało im jednej osoby w pokoju, więc wzięli jego. Kiedy przekroczyli jego próg, zostawili torby przy drzwiach i rzucili się na łóżka. Natsu zrobił to samo, co jego koledzy. Chłopcy okazali się tak zmęczeni, że po niedługiej chwili zasnęli i spali tak do wieczora.

☆☆☆

Lucy niepewnie chwyciła za klamkę, by otworzyć drzwi do swojego pokoju i weszła do środka. Pokój znajdował się na parterze i miał trzy łóżka, trzy stoliki nocne oraz małą szafę. Pomieszczenie posiadało jeszcze dodatkową łazienkę, a także balkon. Na bogato, w przeciwieństwie do tego co było umieszczone w ulotce.

Szkoda, że nie ma wanny – pomyślała z rozczarowaniem Lucy, widząc kabinę prysznicową i zaczęła rozpakowywać walizkę.

Chociaż... Niby mieli tu zostać cały tydzień, ale nie była pewna czy wytrzyma tyle dni. Można było się odwołać i opuścić pensjonat wcześniej, ale tylko za zgodą rodzica. Z powrotem zamknęła bagaż, ale zanim to zrobiła, sprawdziła czy na pewno posiada dwa najważniejsze dla niej przedmioty: jedyne zdjęcie mamy oraz swoje złote klucze. Wzięła je tak na wszelki wypadek. A może się przydadzą?

Spojrzała na zegarek – było wpół do dwunastej, co oni mieli robić cały dzień? Przez ten czas mogli zacząć już jakieś zajęcia, a nie zostawiać ich samych sobie. Położyła się na łóżku i dopiero teraz poczuła jak bardzo jest zmęczona. Ostatnio prawie w ogóle nie sypiała, więc za dnia dopadało ją zmęczenie. Nie zdążyła dobrze przymknąć oczu, a już spała.

Obudziła się kilka godzin później – wczesnym wieczorem. Kolacja trwała, ale nie była głodna. Wstała z łóżka, przeczesała szybko włosy, zabrała klucz i wyszła zamykając za sobą drzwi. Podążała korytarzem i rozglądała się za kimś znajomym. Czas wolny mięli do ciszy nocnej, ale sama siedzieć nie zamierzała. Dotarła do świetlicy, w której przebywała prawie cała klasa.

– O, Lucy! Fajnie, że przyszłaś. Właśnie zaczęliśmy oglądać film. Chodź, siadaj –powiedział rozradowany Natsu, wskazując na wolne miejsce obok niego.

– Zaraz – odpowiedziała z wahaniem i podeszła do jednego z automatów.

W kieszeni miała parę groszy, więc kupiła sobie coś do picia. Pijąc, zerknęła na ekran telewizora. Leciał jakiś film akcji.

Co innego mogli puścić – pomyślał nauczyciel siedzący razem z nimi. Oczywistym było, że młodzież woli filmy, gdzie leje się krew od jakichś naukowych lub przygodowych.

Lucy usiadła przy jednym ze stolików i sama również zaczęła oglądać. Film skończył się w momencie, gdy nauczyciel oznajmił, że nastąpiła cisza nocna. Lucy ze zdziwieniem obserwowała jak wszyscy wychodzą ze świetlicy i idą do swoich pokoi. To niemożliwe, żeby tak łatwo na to przystanęli. Miała racje, coś tu śmierdziało.

– Luce, chodź do nas. Robimy małą imprezkę – szepnął Natsu.

– Nie mam ochoty i, oh, mam na imię Lucy – poprawiła go.

– No chodź, nie bądź taka! – nalegał.

– Tylko na chwilę – uległa w końcu, czując, że nie da jej spokoju.

Posłusznie udała się z chłopakiem do jego pokoju. Oprócz jego współlokatorów, w pomieszczeniu były jeszcze trzy dziewczyny z pokoju obok. Siedzieli na podłodze wokół siebie i o czymś rozmawiali. Lucy z Natsu również dołączyli. Na początku prowadzili normalną, spokojną rozmowę i opowiadali sobie dowcipy, lecz później zaproponowano pewną grę.

– Co powiecie na słoneczko?

Dziewczyny i Yamato z chęcią kiwnęli głowami, natomiast Lucy już była gotowa się ulotnić.        

– Jak w to się gra? – zapytał Dragneel, a Kaito jedynie się zaśmiał.

– Wytłumaczę ci – zbliżył się do chłopaka i zaczął coś mu szeptać na ucho.

Z każdym kolejnym słowem twarz chłopaka przybierała coraz mocniejszy odcień czerwieni.

– Teraz rozumiesz, co? Ale zanim zaczniemy, skoczysz po coś do picia?

– Picie przyniosę, ale sam raczej nie chcę brać w tym udziału, i ona także – rzekł, wskazując na Lucy.

Rudowłosy kiwnął głową, lecz tak naprawdę nie wziął sobie tego do serca. Gdy tylko Natsu zniknął za drzwiami, ten wziął pustą butelkę po wodzie, położył ją na środku i zakręcił. Może zrobił to specjalnie albo przypadkowo, lecz wylosował Lucy.

– To jak? Gotowa? – zapytał się Kaito.

– Nie będę brać w tym udziału! – odparła stanowczo i już zamierzała opuścić pokój, gdy chłopak nagle chwycił ją za rękę. – Puść mnie! – krzyknęła, wyrywając się. Dziewczyna miała wymalowane na twarzy przerażenie i panicznie próbowała się uwolnić z jego uścisku.

– I co teraz? – zaśmiał się.

– Puść mnie! – powtórzyła przerażona, czując, jak jego ręka wędruje po jej talii.

– Chciałabyś – zaśmiał się i już miał się jej wbić w usta, gdy ta krzyknęła:

– NATSU!!! 

– Lucy! – odpowiedział jej wybawiciel, wpadając do pokoju i natychmiast się rzucił na Kaito. – OBIECAŁEŚ!

Blondynka w tym czasie, nie tracąc ani chwili, wybiegła przerażona z pokoju i zatrzymała się dopiero pod swoimi drzwiami, jednak po chwili namysłu po prostu go minęła i wybiegła z pensjonatu. Zaczęła biec w kierunku lasu. Musiała sobie wszystko dokładnie przemyśleć. Miała tylko nadzieje, że się nie zgubi. Gdy próbowała przedostać się przez krzaki zauważyła wąską dróżkę prowadzącą przez las. Ruszyła nią. Okazało się, że ścieżka prowadziła na dziką plażę. Wyglądało to na małą zatoczkę, a w oddali było widać klif i właśnie tam Lucy skierowała swoje kroki. Widok z niego był niesamowity.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko i usiadła na trawie. Po chwili posmutniała. Właściwie to po co tu przyszła? Miała wszystko przemyśleć, ale co? Poczuła coś mokrego na swoich policzkach. Łzy spływały jej jakby były wodospadem. Nie potrafiąc ich powstrzymać, rozpłakała się na dobre.

☆☆☆

– OBIECAŁEŚ! – wrzasnął Natsu.

– Ciszej bądź, bo inaczej nauczyciel tu wpadnie. Poza tym niczego ci nie obiecałem –powiedział wprost, co było błędem, bo od razu oberwał w twarz.

Natsu puścił go w końcu i wyszedł, zanim ten zdążył wstać. Był już pod drzwiami do pokoju blondynki i zapukał.

– Lucy! – zawołał.

Odpowiedziała mu cisza. Zapukał jeszcze raz, tylko tym razem mocniej. Nadali nic. Pociągnął za klamkę – zamknięte. Prawdopodobnie gdzieś poszła, bo jemu to by przynajmniej odpowiedziała. Nie zastanawiając się dłużej, wybiegł z pensjonatu, dziwiąc się, że nikt tego wyjścia nie pilnował. Tak jak wcześniej blondynka, pobiegł do lasu. Zauważył ścieżkę i ruszył nią, dochodząc tym samym na dziką plażę. Rozejrzał się, ale nigdzie nie było widać poszukiwanej przez niego dziewczyny. Spojrzał na klif i dostrzegł siedzącą tam jakąś postać. Znów zaczął biec i zatrzymał się dopiero na górze, a tam ujrzał skuloną blondynkę. Był kilka metrów od niej i nawet stąd mógł usłyszeć jej szloch. Zdjął z siebie bluzę, położył ją na ramionach Lucy i usiadł obok niej.

– Natsu... – szepnęła Lucy starając się wytrzeć łzy, które nadal spływały po jej policzkach.

– Nie płacz, do niczego na szczęście nie doszło – powiedział spokojnie.

– Wiem, ale to i tak było straszne! – wybuchła płaczem, a Natsu, nie wiedząc co zrobić, przytulił blondynkę – Natsu?

– Wypłacz się – uśmiechnął się lekko do niej, a chwilę później, gdy ta skończyła, zapytał: – Już lepiej? – kiwnęła głową zawstydzona, oddychając ciężko i przerywanie. – Nie powinnaś przejmować się takim palantem – chciał ją pocieszyć, ale jak widać tylko ją rozzłościł.

– No wybacz, ale niestety jestem wrażliwą idiotką, dla której wszystko ma jakieś znaczenie! – krzyknęła, lecz po chwili opanowała emocje. Opuściła głowę ze smutkiem. –Przepraszam, ty próbujesz mnie pocieszyć, a ja na ciebie krzyczę. Po prostu to nie pierwszy raz. Już od jakiegoś czasu mam z nim problemy... – zawahała się.

– Wybacz, że poruszę ten temat, ale dlaczego wszyscy są dla ciebie tacy... no wiesz. Jak ty to wytrzymujesz?

– A więc zauważyłeś? – kiwnął głową, na co westchnęła. – Nie wiem, czym sobie na to zasłużyłam, ale nie potrafię tego zmienić, a jak to wytrzymuję? Przyzwyczaiłam się do tego, że mam w życiu ciężej od innych, ale to, co dzieje się ostatnio to już przesada. Czasami po prostu nie mam siły, by z tym walczyć. – skuliła się.

– Ludziom przytrafia się to, co się przytrafia, a nie to, na co zasługują – Heartfilia z zaskoczeniem spojrzała na Dragneela, który ciepło się do niej uśmiechał.

– Chodź, Luce. Zrobiło się zimno, a poza tym jest już cisza nocna – zaproponował po chwili, gdy gwałtownie zerwał się wiatr.

– No dobrze, ale pamiętaj… – zaczęła. – Mam na imię LUCY!

– Dobrze, Luce – parsknął śmiechem, robiąc dziewczynie na złość.      

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 5 "Fala"