Rozdział 9 - Pomoc

   Nie mogła oddychać. Z każdą chwilą brakowało jej powietrza. Nie miała kluczy, więc nie mogła skorzystać ze swojej specjalnej mocy. Wpadając uderzyła o coś twardego, przez co znacznie osłabła. Nie miała nawet siły, aby wypłynąć na powierzchnię. Jej powieki stawały się coraz cięższe. Miała wrażenie, że to jej ostatnie chwile. Miała ochotę się teraz bezceremonialnie rozpłakać, ale czy pod wodą da się uronić łzy? To niemożliwe. Pogodziła się ze swoim losem. Czekając spokojnie na śmierć, zamknęła oczy i gdy ta chwila prawie nadeszła, coś wskoczyło do wody. Blondynka uniosła powieki i zobaczyła tylko burzę różowych włosów, a następnie straciła przytomność.

☆☆☆

Zaczęła powoli otwierać oczy. Otaczała ją ciemność. Gdzie ona była? Gwałtownie się podniosła, co było błędem. Opadła z powrotem na łóżko. Zaraz! Łóżko?

– Gdzie ja jestem? – zapytała samą siebie, bo jak zauważyła, nikogo tutaj nie było.

Bała się. Kaito znał jej tajemnicę i mógłby bez problemu to wykorzystać, ale skoro wpadła przez niego do wody, to może był przekonany, że wtedy się tam utopiła? Starała się tym na razie nie przejmować. Musiała ocenić gdzie się znajduje, więc rozejrzała się.

Znajdowała się w ciemnym pomieszczeniu. Najprawdopodobniej w piwnicy. Ktoś otworzył drzwi i schodził schodami w dół. Lucy przestraszyła się. Jeżeli była w piwnicy Kaito, to oznaczało tylko jedno – śmierć. Nie chciała umierać, jeszcze nie teraz.

Nagle zostało zapalone światło i, na szczęście blondynki, była to tylko mała niebieskowłosa dziewczyna z dwoma kitkami.

– Jak się pani czuje?

– Trochę głowa mnie boli, ale tak to w porządku – odpowiedziała niepewnie. – Kim jesteś?

– Nazywam się Wendy Marvell, a pani to chyba Lucy, tak?

– Tak, ale – blondwłosa zawahała się. – skąd wiesz?

– Pani Erza i pan Natsu mi o tym powiedzieli. Ups… – zakryła usta dłonią. – wygadałam się!

Lucy cicho parsknęła śmiechem – już polubiła tę małą dziewczynkę. Miała nadzieję dowiedzieć się od niej, co się dzieje i dlaczego tutaj jest.

– Wendy, gdzie ja jestem?

– Jest pani w piwnicy opuszczonej chatki tuż za miastem. Musieliśmy tu panią ukryć, bo pewnie cale miasteczko wie, że jest pani magiem.

– To ty wiesz? – niedowierzała blondynka. – Dlaczego więc mnie nie zabijesz?

– A dlaczego miałabym to zrobić? Nic złego mi nie zrobiłaś, a nawet jeśli byś zrobiła, to co z tego? Każdy robi w życiu głupie i złe rzeczy, ale ważne jest to, żeby się uczyć na błędach. Zresztą to nie jedyny powód.

– Jest coś jeszcze? – zapytała, a ta pokiwała głową i odpowiedziała:

– Ja też jestem magiem.

Lucy się tego spodziewała, ale nadal była zaskoczona.

– Wiesz, że jeżeli odkryją, kim jesteś to…

– Wiem, dlatego się boję, ale muszę innym pokazać, że jestem silna. Nie chcę, żeby ktoś mnie cały czas ochraniał. Sama muszę sobie dać radę.

Blondynka była pod wrażeniem toku myślenia małej Wendy. Sama też tak uważała, ale za bardzo bała. W tej chwili bała się czegokolwiek zrobić. Analizując każde słowo dziewczyny zdała sobie sprawę, że ona także chce tak żyć. Zaśmiała się i zagaiła:

– Taka mała dziewczynka mnie poucza?

– To źle?

– Wręcz przeciwnie – teraz obie się już śmiały.

Nagle Lucy przypomniała się jedna, ważna rzecz. Przerażona krzyknęła:

– Moje klucze! Gdzie one są?!

– Nie wiem – odrzekła Marvell – Gdy panią znaleźliśmy, nie miała ich pani przy sobie.

– Ja muszę je znaleźć! One są dla mnie najważniejsze! – zaczęła panikować.

– Niech się pani uspokoi, znajdziemy je. Niech się pani położy i odpocznie, jeżeli są dla pani takie ważne, to spróbuję je odnaleźć. Pan Natsu powiedział, że mam pani pod żadnym pozorem stąd nie wypuszczać – wytłumaczyła.

– No dobrze – westchnęła Lucy i posłusznie się znów położyła. Wytłumaczyła Wendy jak wyglądają jej klucze i kto je zabrał.  

Dziewczynka, mając wszystkie niezbędne informacje, wyszła z pomieszczenia, a Lucy posłuchała się jej i próbowała zasnąć. Niestety nie mogła. Od dłuższego czasu wpatrywała się w sufit. Martwiła się o swoje klucze – co jeśli Kaito będzie próbował je zniszczyć? Musiała coś  robić. Nie mogła tak tu bezczynnie leżeć, ale z drugiej strony jak wyjdzie, może zostać zamordowana przez mieszkańców, którzy chyba wiedzą już kim jest.

– Co robić?! Co robić?! – jęczała.

Po jakiejś godzinie mała Wendy znów zawitała do Lucy z dobrymi wieściami. Zlokalizowała osobę, która posiadała klucze blondynki, ale nie próbowała ich zdobyć. Nie poradziła by sobie ze starszym od siebie chłopakiem, a magii wolała uniknąć.

– Skąd ta pewność, że to na pewno on?

– Sama mówiłaś, że chłopak o imieniu Kaito ci je zabrał. Podeszłam do niego i zapytałam jak ma na imię i gdzie kupił takie klucze – widząc zdziwienie blondynki, dodała: – Najprostsza wymówka na poczekaniu.

– Ale za to genialna! – pochwaliła. – Teraz trzeba wymyślić jakiś plan, aby je odzyskać.

Zbliżała się godzina jedenasta. Większość ludzi o tej porze przebywała w domach. Nieważne czy swoich czy u znajomych, ale obie miały pewność, że mają szansę bez problemu odzyskać klucze.

– Dlaczego mi w ogóle pomagasz? – zapytała Lucy, nie rozumiejąc pewnej rzeczy. – Jestem tobie zupełnie obca, a ty narażasz życie by mi pomóc.

– Jest pani przyjaciółką pana Natsu, więc także i moją. – wyjaśniła i ponownie się uśmiechnęła.

☆☆☆

– To na pewno jego dom? – zapytała Marvell, gdy obie znalazły się na wybranej ulicy, gdzie stało osiem domków jednorodzinnych, z czego dwa były dużymi rezydencjami. Sześć lamp było tam jedynym źródłem światła, więc nie były w stanie przejść niezauważalnie. Dlatego Lucy nałożyła kaptur bluzy na głowę i razem z Wendy przeszły przez niezamkniętą bramę do ogrodu.

– Tak, to na pewno jego dom. Kiedyś byliśmy parą, więc raz czy dwa razy zaprosił mnie do siebie – odpowiedziała Lucy

– No tak, ale w takim wielkim domu? To nie dom, to pałac.

– To tylko zwykła rezydencja, mieszkam w większej, albo raczej mieszkałam.

– Może nie wszystko stracone? Nie używałaś mocy za często i to na pewno nie w mieście, więc…

– Ale sam fakt, że jestem magiem. Ludzie stąd nie potrafią tego zaakceptować – szepnęła smutno.

Była przybita faktem, że może już tu nigdy nie wrócić. Zwłaszcza do swojego domu, gdzie zostawiła tyle dobrych wspomnień. Nie będzie mogła zobaczyć swojej najlepszej przyjaciółki i pani Spetto. Tylko one się o nią troszczyły. Nikt wcześniej nie zwracał na nią uwagi, więc czemu teraz miało być inaczej?

– Lucy, wszystko do….

– Ciii – przerwała jej blondynka słysząc, że ktoś nadchodzi. Obie przymrużyły oczy by dostrzec obiekt lepiej, bo w ogrodzie panowała ciemność. Szybko skryły się w krzakach i nadsłuchiwały.

Blondynka dostrzegła już znajomą sylwetkę. Nie był to nikt inny jak Kaito. Prawdopodobnie gdzieś wychodził, a z kieszeni jego spodni można było zauważyć jakiś odblask. Lucy była przekonana, że są to jej klucze. Mogła to wyczuć.

Szturchnęła lekko Marvell i obie ruszyły za nim, a jednocześnie czekały na dobry moment, by go zaatakować w jakimś ustronnym miejscu. Chodziły za nim dobre pół godziny i zauważyły, że coś jest nie tak. Chłopak kierował się w stronę lasu, jakby chciał, by zanim dobrowolnie poszły. Zwolniły nie będąc pewne czy to dobry pomysł.

– Musimy w końcu zaatakować – poleciła Wendy. – Ja odwrócę jego uwagę, a ty się od tyłu zakradniesz i zwiniesz mu klucze.

Kiwnęły głowami i Wendy wyskoczyła z zarośli i spróbowała dogonić chłopaka.

– Co ty tu robisz? – zapytał niewzruszony, nie przestając iść.

– Dobry wieczór – przywitała się grzecznie. Chciałam cię jeszcze raz zapytać, gdzie kupiłeś te klucze. Bardzo mi się podobają, więc….

– A ja ci jeszcze raz odpowiem, że nigdzie ich nie kupiłem, więc możesz wracać już do domu  – odpowiedział jej i zaczął biec przed siebie. Zrozumiał, że to pułapka.

– Wendy! Musimy go złapać! – krzyknęła Lucy i zaczęły pościg.

Kaito nadal biegł. Nie próbował też odwracać głowy. Był pewien, że mała dziewczynka nie będzie w stanie go dogonić.

Wendy jednak była sprytniejsza, dlatego nałożyła na siebie i blondynkę zaklęcie szybkości, dzięki czemu biegły dwa razy szybciej. Lucy jako pierwsza dogoniła chłopaka i złapała go za kaptur bluzy, przez co się przewrócił.

– I co teraz zrobisz, złodziejaszku? – zaśmiała się zadziornie i wyjęła z jego spodni swoje ukochane klucze.

– Jednak przeżyłaś – wysapał. Zabolało go to nieprzyjemne spotkanie z ziemią, ale nie chciał po sobie tego poznać. – Co teraz zrobisz? Pobijesz mnie? Naślesz na mnie tę małą dziewczynkę? – parsknął śmiechem. – Może znowu naślesz na miasteczko tych magów, co dziesięć lat temu?

– Chyba uderzyłeś się w głowę, bo zaczynasz gadać bzdury.

– Nie wiesz? Może zapytasz się swojego ojca? – odparł pewny siebie i w końcu podniósł się z ziemi. – Nic mi nie zrobicie, a zwłaszcza ty, mała dziewczyneczko.

Drwił sobie z ich możliwości. Myślał, że jest od nich lepszy jak to zawsze miał w zwyczaju.  

– Ta mała dziewczynka zaraz cię ukołysze do snu – powiedziała pewnie Wendy i podeszła szybko do niego, a następnie dmuchnęła mu czymś w twarz. Ten kichnął, a czując się niewyraźnie upadł z powrotem. Zemdlał.

– Co mu zrobiłaś?

– Gaz usypiający. Potrafię go wytworzyć, taka mała zdolność, a jednak czasem się przydaje – zaśmiała się, będąc dumna ze swojego czynu. Nie czekając już na nic, szybko oddaliły się od miejsca „zbrodni”.

– Wendy, dziękuję ci za pomoc – odezwała się Lucy w międzyczasie, jednak nadal pozostawała jedna rzecz, którą Wendy musiała jej wyjaśnić. – Jak obudziłam się w tej piwnicy, wspominałaś, że dowiedziałaś się o mnie od Erzy i Natsu. Co oni mają z magami wspólnego?

– Generalnie kontakty między magami a ludźmi poza Chandler są normalnym zjawiskiem, ale jeśli chodzi o te dwójkę to nie mogę powiedzieć. Obiecałam, że nikomu o tym nie wspomnę.

– Dotrzymywanie obietnic jest najważniejsze. Zatem jeżeli ich spotkam, sama się zapytam – westchnęła.

Po wyjściu z lasu, przyszedł czas rozstania. Wendy oznajmiła, że musi szybko odszukać pewną osobę, a Lucy musiała się przygotować do wyjazdu i odbyć poważną rozmowę ze swoim ojcem.

Każda odeszła w swoją stronę. Wendy zmierzała w kierunku nieznanym dla Lucy, a ona sama do posiadłości, w której musiała rozwiązać ostatni problem zanim opuści miasto. Wchodząc do budynku straciła całą pewność siebie, ale nie było już odwrotu . Chciała mieć to już za sobą. Pragnęła dowiedzieć się, co tak naprawdę się stało tamtego strasznego dnia, kiedy to straciła swoją ukochaną matkę.

– W końcu wróciłaś – rzekł krótko Jude na powitanie swej córki, gdy ta stanęła w drzwiach gabinetu. – Gdzie byłaś?

– Z przyjaciółką – powiedziała to z obojętnością, ale nie kłamała.

– Co z nią robiłaś? Piłaś? Ćpałaś? – zadawał dość głupie pytania, co Lucy tylko  rozdrażniło.

 – Zamilcz! – warknęła. – Skąd te głupie pytania?! Myślisz, że bym się posunęła do czegoś takiego?

 – Słucham? Jak ty się odzywasz do swojego ojca?!

– Odpłacam się pięknym za nadobne. Odpowiesz mi na kilka pytań i wtedy zniknę z twojego życia.

– Nie ma takiej opcji. Ktoś musi odziedziczyć moją firmę i ty ją dostaniesz po mojej śmierci.

– Nie obchodzi mnie firma, ten dom czy majątek! Nie chcę ich. Co się stało tamtego dnia? – nie dawała za wygraną. Chciała poznać prawdę.

– Jak możesz tego nie wiedzieć?! Co was w tej szkole uczą?!

– Samych kłamstw. Na naszą wioskę napadli magowie… – zaśmiała się. – Myślisz, że w to uwierzę? Powiedz mi, kto jest sprawcą całego zdarzenia. Wiem, że wiesz co się tak naprawdę wtedy stało. Dlaczego mama wtedy umarła? – ostatnie zdania powiedziała już spokojnie. Nie przyszła tu by się kłócić, lecz właśnie po to, żeby wszystko sobie wyjaśnić i zakopać topór wojenny. – Powiedz mi prawdę, proszę.

– Wiem, co się wtedy stało i wiem kto jest sprawcą – westchnął ciężko.

– Kto?

– Na pewno chcesz wiedzieć? – pokiwała głową. – Naszego miasteczka nie zaatakowali magowie. To był mag, który przez przypadek spowodował ogromny pożar.

– Jeden mag? – zdziwiła się mocno. – Takie zniszczenia wykonane przez tylko jednego maga?

     – Tak – odpowiedział krótko jej ojciec i z ciężkim bólem serca powiedział: – To byłaś ty.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 10 "Layla"