Rozdział 12 – Nowe życie

– Teraz wszystko się zmieni. To tu zacznę nowe życie! – odrzekła szczęśliwa i ruszyła pewnie przed siebie, zostawiając dotychczasowe problemy daleko za sobą.     

Po chwili się zatrzymała i westchnęła ciężko. Nie pomyślała o tym. Miała zamiar odnaleźć Levy, ale nawet nie wiedziała gdzie mieszka.

Znowu westchnęła i bezradnie rozejrzała się po dworcu. Może by kogoś zapytała? Tylko kogo? Lucy niepewnie podeszła do jednej kobiety i się spytała:

– Przepraszam, gdzie tu mogę znaleźć jakiegoś maga? – nie zdążyła ugryźć się w język. Co za głupie pytanie zadała. Przecież nie jest już w Chandler, więc magów mogła spotkać nawet na ulicy. Nie musieli się oni chować ani nic.

Kobieta, której zapytała się Lucy, nerwowo się zaśmiała i rzekła:

– Jeżeli szukasz konkretnego maga to możesz się zapytać w gildii magów Fairy tail. Tylko jak będziesz tam wchodzić to się schyl – powiedziała obojętnie i podbiegła do nadjeżdżającego pociągu.

Dlaczego mam się schylić przy wejściu? – zdziwiła się, ale to nie rozwiązało jej problemów. Nie zdążyła się zapytać kobiety gdzie jest ta gildia. Stwierdziła, że budynek gildii na pewno będzie się jakoś wyróżniał i sama w końcu go odnajdzie. Pełna nadziei wyszła na główną ulice.

Ruszyła w stronę katedry leżącej tuż przy głównej ulicy. Idąc podziwiała piękno tego wspaniałego miasta. Po wyjeździe Levy z Chandler trochę poczytała o tym miejscu, a jego historia ją bardzo zaciekawiła m.in. co roku urządzane święto Hanami, kiedy kwitną tęczowe wiśnie.

Muszą być piękne – pomyślała.

Obiecała sobie, że zostanie tu tak długo, aż je zobaczy. Jeżeli jej się tu spodoba to możliwe, że zostanie na stałe. Oczywiście zanim to się spełni musi załatwić sobie jakiś nocleg, a następnie pracę.

Docierając na miejsce rozejrzała się. Dużo ludzi kręciło się po mieście, więc zapytała jednego z przechodniów o położenie gildii, a ten wskazał ogromny budynek znajdujący się na końcu ulicy niedaleko plaży. Lucy uradowana podziękowała i pobiegła we wskazanym kierunku. Popatrzyła na wielki budynek gildyjny, na którym wisiał herb.

Chyba już gdzieś go widziałam, ale gdzie? – pomyślała i wzruszyła ramionami, by pewnie ruszyć przed siebie, lecz gdy stanęła w drzwiach gildii cała jej odwaga gdzieś się ulotniła. Wchodząc schyliła się, pamiętając o słowach kobiety, ale nic się nie stało. Wstała i rozejrzała się po gildii. W budynku panował duży ruch, ale mimo to było spokojnie. Kilku magów siedziało przy stolikach i spokojnie gawędzili między sobą, a reszta siedziała albo przy barze lub stała przy tablicy informacyjnej. W tym tłumie Lucy nie dostrzegła swojej przyjaciółki, dlatego podeszła do baru i zapytała się barmanki:

– Dzień dobry, nazywam się Lucy Heartfilia i szukam Levy Mcgarden. Słyszałam, że jest członkiem tej gildii magów. Nie wiesz gdzie ona jest? – barmanka odwróciła się do niej i przywitała ją ciepłym uśmiechem.

– Witaj, ja nazywam się Mirajane Strauss. Levy powinna przyjść za jakieś piętnaście minut, więc może się czegoś napijesz? – odpowiedziała białowłosa dziewczyna.

– Poproszę wodę – blondynka odwzajemniła uśmiech, który obdarowała ją dziewczyna i usiadła przy barze.

Mirajene nalała wody, a następnie podała ją Lucy.

– Mogę cię o coś zapytać? – zapytała Lucy i nie czekając na odpowiedź zadała kolejne pytanie: – Jak się pytałam gdzie znajduje się gildia to ludzie mi wskazali kierunek, ale przed wejściem kazali mi się uchylić. Mogę wiedzieć dlaczego?

Mira się zaśmiała i odpowiedziała:

– U nas często są bójki i przez to zdarza się, że latają stoły, krzesła i tym podobne. U nas to normalność, więc można się przyzwyczaić, a przez to jest tu zabawnie – uśmiechnęła się. – Jesteś magiem? – zapytała.

– Tak – odpowiedziała niepewnie Lucy.

– To świetnie! Chcesz dołączyć?

– Nie jestem pewna czy bym tu przeżyła skoro mówisz, że bójki zdarzają się tu często, więc na razie podziękuję.

– Jak wolisz – powiedziała trochę zawiedziona Strauss i wracając do pracy zniknęła za zapleczem.

Blondynka cierpliwie czekała na swoją przyjaciółkę i przy okazji rozważała propozycję barmanki. Gdyby wstąpiła do gildii dostałaby wtedy pracę. Mogłaby spokojnie zarobić na życie i znaleźć sobie jakieś przytulne małe mieszkanko.

To wcale nie jest taki głupi pomysł – z rozmyślań Lucy przerwał jej znajomy głos.

Odwróciła się i ujrzała osobę, na którą czekała. Mała Levy weszła do gildii w towarzystwie dwóch chłopaków. Jeden z nich miał rude włosy, natomiast drugi czarne z kitką podobną do ogona skorpiona i to ich głównie wyróżniało. Lucy uradowana wstała i zawołała:

– Levy!

Zaskoczona Mcgarden spojrzała się w stronę, z której usłyszała swoje imię. Gdy zobaczyła osobę, która to powiedziała. Pełna radości krzyknęła:

– Lucy! – obie rzuciły się w sobie ramiona. – Jednak przyjechałaś! Na ile?

– Jeszcze nie wiem, ale myślę, że na stałe – zaśmiała się nerwowo. – Z pewnych powodów musiałam opuścić Chandler.

–  Przejrzeli Cię? – pokiwała posłusznie głową. – To przeze mnie. Pokazałam Ci magię i przez to narobiłaś sobie kłopotów.

– Może i tak, ale dzięki temu nareszcie się stamtąd wyrwałam!

– To nawet lepiej! – odpowiedziała pełna entuzjazmu. – Dołączysz do gildii?

– Mira też się mnie o to pytała. Nie jestem pewna. Dostanę tu jakąś pracę? Przyjechałam do Magnolii dzisiaj rano, a nie mam żadnego noclegu ani pracy, więc… – nie dokończyła.

– Nie martw się. Z ofertą pracy nie będziesz miała problemów, bo jak dołączysz do gildii to będziesz miała ich mnóstwo, a jeżeli chodzi o nocleg to możesz przecież u mnie kilka dni pomieszkać.

– Naprawdę? Ratujesz mi życie! – ścisnęła Levy.

– No to skoro zdecydowałaś się dołączyć do gildii to musisz zrobić sobie taki znak jak ten – wskazała Levy na swoje plecy – Mira! Można pieczątkę?

– Oczywiście! – odpowiedziała zza lady białowłosa, a po chwili podeszła z ową rzeczą do dziewczyn. – Gdzie i jakiego koloru chcesz mieć znak?

– Mogę na prawej ręce różowy? – zapytała nieśmiało.

– Jasne! – odpowiedziała Mirajene i wykonała szybki trik i zaraz na prawej dłoni Lucy pojawił się różowy znak gildii. Teraz oficjalnie mogła nazwać siebie magiem.

– Chodź, przedstawię ci naszego mistrza – powiedziała Mcgarden i pociągając Lucy za rękę zaprowadziła do gabinetu mistrza, który znajdował się na piętrze. Zapukały i gdy usłyszały tradycyjne „proszę”, weszły do środka.

– Słucham, o co chodzi? – zapytał niski staruszek.

– Chciałam ci przedstawić mistrzu nową członkinię naszej gildii. To jest Lucy Heartfilia – wskazała na blondynkę. Mistrz zawahał się, lecz po chwili uśmiechnął się szeroko i rzekł:

– Miło mi. Ja nazywam się Makarov Dreyar i jestem mistrzem tejże gildii. Skoro mamy nowego członka to wiesz Levy co to oznacza? – zapytał z powagą.

– Oczywiście

– No to na co czekasz? Ja zaraz zejdę, więc ogłoś to wszystkim.

– Tak jest! – odpowiedziała niczym żołnierz i obie wyszły z gabinetu mistrza.

Lucy się zastanawiała o co chodzi. Co jej wstąpienie miało oznaczać? Jakiś test musiała przejść? Tortury? Nic z tego nie rozumiała. Mcgarden podeszła do barierki i krzyknęła na całą gildię:

– CISZA! – poczekała, aż reszta się uspokoi i pozwoli jej coś powiedzieć. Odchrząknęła i odparła: – Chciałam wszystkim przedstawić nową członkinię gildii. To jest Lucy Heartfilia, wiecie co macie robić? – zapytała się członków na co oni bez wahania krzyknęli:

– IMPREZA!!!

Wszyscy chwycili za kufle z sake i zaczęli się bawić. Lucy zaskoczona ich reakcją, obserwowała całe zdarzenie, a po chwili się zaśmiała. Już pokochała tą gildię. Postanowiła przyłączyć się do zabawy i również chwyciła za sake.

Po jakiś dwóch godzinach zabawy, Lucy już opierała się o blat baru, próbując zasnąć. Nie była przyzwyczajona do picia, więc już po pół godzinie miała dość. To cud, że tyle wytrzymała. Jutro na pewno będzie się źle czuła.

– Lucy, już odpadłaś? – odezwała się Levy, która również chwiejnie trzymała się na nogach.

– Już nie mogę – jęknęła blondynka.

– Cienka jesteś – zaśmiała się. – Musisz się przyzwyczaić, bo u nas to prawie codzienność.

– O matko – westchnęła ciężko.

Następnego dnia wszyscy obudzili się w gildii na podłodze z wielkim bólem głowy. Nikt nie miał siły wracać do swoich mieszkań, więc zostali w gildii na noc. Mira, która jako jedyna nie tknęła alkoholu poprzedniego wieczoru chcąc mieć na wszystkich oko, aktualnie biegała z kawą. Teraz wszystkim była potrzebna.

– Już mi lepiej! – krzyknęła uradowana Lucy, ale nadal odczuwała słaby ból. – Ale wczoraj zabalowaliśmy, kiedy powtórka? – zaśmiała się.

– Jak chcesz możemy zrobić jeszcze dziś, ale wczoraj to nie była impreza jaką zazwyczaj robimy. Można powiedzieć, że to była rozgrzewka. Brakowało wczoraj paru osób, które zazwyczaj robią tu największą rozpierduchę – powiedziała brązowowłosa dziewczyna, która dosiadła się do nich. Lucy nie poznała wczoraj jeszcze wszystkich członków, więc nadal miała problem z imionami. – Jestem Cana Alberona – przywitała się dziewczyna, wiedząc kim jest nowo przybyła.

– Jedyna osoba, która nigdy nie dostaje kaca mimo, że najwięcej wypije – wtrącił się blondyn z blizną schodzący po schodach, który wyraźnie zamierzał opuścić gildię.

– Odczep się Laxus! Nie jestem pijaczką! Czasami mam kaca… Rzadko, ale mam – mruknęła niezadowolona i lekko zarumieniona przez alkohol Cana.

Wszystkie parsknęły śmiechem. Laxus nie rozumiejąc ich zachowania wzruszył ramionami i opuścił budynek.

Lucy chciała się dowiedzieć trochę innych członkach gildii, a dziewczyny chętnie jej zaczęły opowiadać. Najpierw powiedziały trochę o blondynie, który przed chwilą dokuczał Canie. Nazywał się on Laxus Dreyar, był wnukiem mistrza i jednym z czterech magów klasy S. Podobno Mira, jak i Cana po cichu się w nim podkochują, ale brązowowłosa zdecydowanie zaprzeczała. Chłopcy, którzy znajdowali się w drużynie z Levy nazywają się Jet i Droy, a czarnowłosy mężczyzna, na którego Lucy nie zwróciła wcześniej uwagi, nazywał się Gajeel Redflox.

– To chłopak, który podoba się Levy. – szepnęła jej na ucho Cana.

– Nieprawda! – zaprzeczyła cała czerwona Mcgarden.

– To czemu się rumienisz? – zaśmiała się Alberona.

– Wcale się nie rumienię!

Dziewczyny wybuchły śmiechem. Levy poczuła się zażenowana, dlatego chciała jak najszybciej zmienić temat. Nie chciała, aby zwróciły uwagi owego chłopaka, gdyż bała się, że ten może coś się domyślić. Gdy o nim myślała strasznie się rumieniła, a bała się, że jeżeli spróbuje mu powiedzieć o swoich uczuciach to ten ją odrzuci i wyśmieje. Nie mogła do tego dopuścić dlatego milczała.

Lucy miała w tej chwili większy problem, gdyż potrzebowała pieniędzy. Musiała znaleźć sobie jakąś pracę. Tylko gdzie? Levy mówiła, że jak wstąpi do gildii to dostanie tym samym pracę. Możliwe, że mogła ją źle zrozumieć.

– Dziewczyny – zaczęła nieśmiało – ja muszę wziąć się za jakąś pracę.

– To chodźmy na misje! – zaproponowała niebieskowłosa, ale widząc zdziwioną minę blondynki wyjaśniła: – Każdy mag podejmuje się misji, aby zdobyć pieniądze. Wykonujemy w niej różne zadania i dostajemy za nie wynagrodzenie. To jest nasza praca – podeszła ze swoją przyjaciółką do tablicy ogłoszeń.

Zastanawiały się jaką misję mają wziąć. Levy chciała jakąś prostą ze względu na Lucy, która nigdy praktycznie nie miała styczności ze światem magii. Mcgarden wiedziała gdzie jej przyjaciółka mieszkała i jakie tam panują warunki.

W końcu zdecydowały się na misje, która polegała na odnalezieniu jakiegoś zwierzaka. Niby prosta misja, ale kto wie co może się na niej zdarzyć.

– Weźmy tą – poleciła Lucy

– W porządku, tylko za nim na nią ruszymy wpadnijmy do mnie do domu. Chciałabym się przebrać i wziąć prysznic. Jeżeli chcesz też będziesz mogła wziąć – powiedziała Levy.

– Chętnie, dziękuję.

☆☆☆

– Juvia daj mi wreszcie spokój.

– Ale Paniczu Gray ja…

– Nie nazywaj mnie tak! – znów jej przerwał. – Nie jestem twoim paniczem. Mów mi po prostu Gray – powiedział zirytowany chłopak, lecz po chwili zdążył opanować emocje.

Wracali akurat z misji, która na szczęście zeszła im szybko, a co najważniejsze powiodła się bez problemu, ale obecność niebieskowłosej Loxar doprowadzała Fulbustera do szału. Nie będzie tego ukrywał: nie lubi przebywać w jej towarzystwie. Gdyby zachowywałaby się jakoś bardziej przyzwoicie to kto wie, może by się nią nawet zainteresował, ale ona sama mu na to nie pozwalała.

– Juvia przeprasza – powiedziała. – Za swoje zachowanie, ale Panicz… to znaczy Gray musi to zrozumieć. Juvia już taka jest i nie umie się zmienić nawet jeżeli tego chce.

– Ja to rozumiem, ale… nie umiem ci tego wyjaśnić – westchnął bezradnie. – Może kiedyś ci to wytłumaczę, ale na razie nie drążmy tego tematu, dobrze?

– Dobrze, Juvia będzie milczeć jak grób – uśmiechnęła się.

– Tak trzymaj – zaśmiał się Gray. W końcu napięcie między nimi zmalało, a dalsza podróż minęła spokojnie. Docierali w końcu do gildii, która jak zwykle z rana była sprzątana.

– Znowu imprezowaliście? – zapytał Gray.

– Oczywiście, trzeba było uczcić dołączenie nowego członka! – odpowiedziała radośnie Mcgarden i przedstawiła mu oraz Juvii nową przyjaciółkę.

– Cześć, jestem Gray Fulbuster. – przywitał się skołowany chłopak.

– Hej, ja nazywam się Lucy Heartfilia, a twoja dziewczyna? – zapytała się blondynka spostrzegając dziewczynę.

– To nie jest moja dziewczyna.

– Juvia Loxar – przedstawiła się chłodno niebieskowłosa, nim Gray zdążył zaprzeczyć ich związek.

– Miło mi – uśmiechnęła się nerwowo blondynka, a wyczuwając narastającą się w Juvii niechęć do jej osoby szybko dodała: – Niestety, ale my z Levy musimy już iść. Do zobaczenia!

Dziewczyny szybko ulotniły się z gildii tak samo jak Juvia, która zmęczona po misji poszła do domu. Gray przez chwilę wpatrywał się w drzwi, za którymi zniknęły. Po chwili się otrząsnął i usiadł przy barze.

– Co jest Gray? – zapytała się Mira.

 – Kim była ta blondynka?

– Masz na myśli Lucy? To jest nowa członkini gildii, wczoraj do nas dołączyła i również wczoraj ją powitaliśmy. Wiesz, w naszym stylu – mrugnęła do niego.

– Szkoda, a miałem ochotę z nią poimprezować – zaśmiał się.

– Ooo Czyżby wpadła ci w oko? – zapytała uradowana.

– Może – zarumienił się. – Ale masz o tym nikomu nie mówić, jasne?

– Będę milczeć – zapewniła.

– Jak grób – dokończył za nią.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 13 "Ponowne spotkanie"